Wyrok SN z dnia 5 marca 2020r., sygn. III UK 35/19

Sąd Najwyższy zobowiązany jest pominąć art. 398²⁰ k.p.c. w sytuacji, gdy wykładnia przepisów prawa UE dokonana w uprzednim wyroku kasatoryjnym tego Sądu jest sprzeczna z ich wykładnią przyjętą przez Trybunał Sprawiedliwości UE.

Biuletyn SN Izby Pracy i Ubezpieczeń Społecznych nr 5-6/2020

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Dawid Miąsik (przewodniczący)

SSN Bohdan Bieniek

‎SSN Romualda Spyt (sprawozdawca)

w sprawie z odwołania P. Sp. z o.o. w W. ‎od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w W. ‎z udziałem Z. W. ‎o wydanie zaświadczenia w sprawie z zakresu ubezpieczeń społecznych, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w dniu 5 marca 2020 r., skargi kasacyjnej odwołującej się od wyroku Sądu Apelacyjnego w (...) z dnia 28 marca 2018 r., sygn. akt III AUa (...),

uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje Sądowi Apelacyjnemu w (...) do ponownego rozpoznania i orzeczenia o kosztach postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 26 sierpnia 2015 r., sygn. akt VIII U (...), Sąd Okręgowy Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w W. oddalił odwołanie wnioskodawcy P. Sp. z o.o. z siedzibą w W. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych I Oddziału w W. z dnia 25 czerwca 2013 r., w której odmówiono wydania zaświadczenia dotyczącego ustawodawstwa właściwego potwierdzającego, że zainteresowany Z. W. w okresie wykonywania pracy na terytorium Francji od 18 czerwca 2012 r. do 8 sierpnia 2012 r. podlega polskiemu ustawodawstwu w zakresie ubezpieczeń społecznych (pkt I), rozstrzygając o kosztach postępowania (pkt II).

Wyrokiem z dnia 19 maja 2016 r., sygn. akt III AUa (...), Sąd Apelacyjny w (...) zmienił zaskarżony wyrok i poprzedzającą go decyzję organu rentowego z dnia 25 czerwca 2013 r. w ten sposób, że zobowiązał stronę pozwaną do wydania zaświadczenia potwierdzającego, że zainteresowany podlegał polskiemu ustawodawstwu w zakresie ubezpieczeń społecznych w czasie wykonywania pracy na terenie Francji za okres od 18 czerwca 2012 r. do 8 sierpnia 2012 r. Sąd Apelacyjny uznał, że odwołująca się Spółka prowadziła w Polsce normalną działalność w rozumieniu art. 12 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 883/2004 z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego (Dz.U.UE.L z 2004 r. Nr 166, str. 1 z późn. zm.; dalej także jako rozporządzenie podstawowe) w związku z art. 14 ust. 2 rozporządzenia Parlamentu i Rady (WE) nr 987/2009 z dnia 16 września 2009 r. dotyczącego wykonywania rozporządzenia (WE) nr 883/2004 w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego (Dz.U.UE.L z 2009 r. Nr 284, str. 1 z późn. zm.; dalej także jako rozporządzenie wykonawcze). Tym samym po stronie wnioskodawcy zachodzą przesłanki warunkujące wydanie zaświadczenia A1.

Sąd Najwyższy wyrokiem z dnia 11 stycznia 2018 r., sygn. akt II UK 650/16, na skutek rozpoznania skargi kasacyjnej organu rentowego, uchylił zaskarżony wyrok i sprawę przekazał Sądowi Apelacyjnemu w (...) do ponownego rozpoznania i orzeczenia o kosztach postępowania apelacyjnego. W uzasadnieniu wyroku Sąd Najwyższy wskazał, że stosownie do art. 14 ust. 1 rozporządzenia nr 987/2009, do celów stosowania art. 12 ust. 1 rozporządzenia nr 883/2004 „osoba, która wykonuje działalność jako pracownik najemny w państwie członkowskim w imieniu pracodawcy, który normalnie prowadzi tam swoją działalność, a która jest delegowana przez tego pracodawcę do innego państwa członkowskiego”, oznacza także osobę zatrudnioną w celu delegowania jej do innego państwa członkowskiego, pod warunkiem, że osoba ta bezpośrednio przed rozpoczęciem zatrudnienia podlega już ustawodawstwu państwa członkowskiego, w którym siedzibę ma jej pracodawca. Sąd Najwyższy podkreślił, że podleganie ustawodawstwu państwa członkowskiego bezpośrednio przed rozpoczęciem delegowania do pracy w innym państwie Unii Europejskiej oznacza w przypadku Polski nie tylko podleganie ubezpieczeniu społecznemu na podstawie przepisów ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (jednolity tekst: Dz.U. z 2019 r., poz. 300 ze zm.), ale także podleganie systemowi zabezpieczenia społecznego obejmującego również ubezpieczenie zdrowotne, zasiłki chorobowe, zasiłki dla bezrobotnych oraz szeroko rozumiane świadczenia rodzinne. Podleganie takiemu ustawodawstwu nie powinno być przerwane w okresie ostatniego miesiąca przed delegowaniem podjęciem pracy lub działalności gospodarczej za granicą.