Postanowienie SN z dnia 23 stycznia 2018 r., sygn. II UK 119/17

Kwalifikacje zawodowe nabyte na podstawie przyuczenia do zawodu mogą określać poziom posiadanych kwalifikacji jako kryterium oceny występowania częściowej niezdolności do pracy, ale tylko wówczas, gdy przez przyuczenie do zawodu dochodzi do nabycia umiejętności umożliwiających wykonywanie specjalistycznej, kwalifikowanej pracy.

Teza od Redakcji

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Romualda Spyt

w sprawie z wniosku K. L. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w Z. o przywrócenie prawa do renty w związku z chorobą zawodową, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 23 stycznia 2018 r., skargi kasacyjnej wnioskodawcy od wyroku Sądu Apelacyjnego w (...) z dnia 19 września 2016 r., sygn. akt III AUa (...),

1. odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania;

2. zasądza od Skarbu Państwa - Sądu Apelacyjnego w (...) na rzecz radcy prawnego K. C. kwotę 140 zł (sto czterdzieści złotych, powiększoną o podatek od towarów i usług) tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej wnioskodawczyni w postępowaniu kasacyjnym, oddalając dalej idący wniosek.

Uzasadnienie

Wnioskodawczyni K. L. wniosła skargę kasacyjną od wyroku Sądu Apelacyjnego w (...) dnia 19 września 2016 r.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzuciła naruszenie prawa materialnego, tj.: art. 57 ust. 1 i 2 w związku z art. 13 ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (jednolity tekst: Dz.U. z 2017 r., poz. 1383 ze zm.; dalej ustawa emerytalna), przez ich błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie i pominięcie socjalno-ekonomicznego aspektu niezdolności do pracy wnioskodawczyni, polegające na zaniechaniu uwzględnienia obiektywnej możliwości podjęcia przez nią zatrudnienia zgodnego z wiekiem i poziomem posiadanych kwalifikacji, wykształcenia i zdolności psychofizycznych; art. 12 ust. 1 i ust. 3 w związku z art. 13 ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy emerytalnej, przez ich błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, że wnioskodawczyni nie jest niezdolna (częściowo niezdolna) do pracy wskutek choroby zawodowej i "nie utraciła częściowo niezdolności do pracy zgodnej z jej kwalifikacjami". "Powódka w rzeczywistości częściowo utraciła zdolność do wykonywania pracy w swoim zawodzie a nadto w hałasie, na wysokościach i przy maszynach w ruchu ciągłym, do których wykonywania niezbędne są odpowiednie kwalifikacje (posiadanie takich kwalifikacji zostało potwierdzone 27-letnią praktyką w zawodzie), a sama możliwość podejmowania przez powódkę innych prac w charakterze pracownika fizycznego (sprzątaczki) o wykształceniu podstawowym, niemieszczących się w zakresie posiadanych przez powódkę kwalifikacji, nie może stanowić podstawy do przyjęcia, że u powódki nie nastąpiła trwała lub czasowa częściowa niezdolność do pracy zgodna z poziomem posiadanych kwalifikacji"; art. 17 ust. 1 i art. 6 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (jednolity tekst: Dz.U. z 2017 r., poz. 1773) w związku z art. 12 ust. 1 2 i 3 ustawy emerytalnej, przez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie polegające na przyjęciu, że wnioskodawczyni "pomimo nabycia choroby zawodowej nie przysługuje jej renta z tytułu częściowej utraty zdolności do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu ("niedosłuch") bez rokowań do odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu", a także naruszenie przepisów postępowania, których uchybienie mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, tj. art. 233 § 1 k.p.c. w związku z art. 227 k.p.c, przez ich niezastosowanie i nieuzasadnione pominięcie znaczenia dowodów w postaci opinii biegłej sądowej laryngolog A. B. oraz orzeczenia lekarza orzecznika ZUS z dnia 3 września 2010 r. A. K. prowadzących do uznania, że skarżąca jest częściowo trwale niezdolna do pracy w związku z chorobą zawodową; art. 227 w związku z art. 290 § 1 k.p.c, przez ich niezastosowanie i oddalenie wniosku wnioskodawczyni o powołanie opinii instytutu naukowego, pomimo sprzeczności w treści dotychczas wydanych opinii biegłych;