Wyrok SN z dnia 21 października 2010 r., sygn. III SK 7/10

Przedsiębiorca który udziela informacji w sposób nieprawdziwy lub niepełny podlega przewidzianej za to karze pieniężnej [art. 209 ust. 1 pkt 3 Prawa telekomunikacyjnego]; w takim wypadku nie może powoływać się na to, że udzielił nieprawdziwych informacji bo nie miał obowiązku ich udzielenia. Jeżeli przedsiębiorca uważa, że żądanie udzielenia informacji nie ma podstawy prawnej, to niepoddaje się takiemu żądaniu. W żadnym razie nie uzyskuje natomiast usprawiedliwienia do wprowadzenia Prezesa URE w błąd informacjami nieprawdziwymi.

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Kazimierz Jaśkowski (przewodniczący)

SSN Bogusław Cudowski

SSN Jerzy Kwaśniewski (sprawozdawca)

Protokolant Małgorzata Beczek

w sprawie z powództwa Polskiej Telefonii Komórkowej C. Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W. przeciwko Prezesowi Urzędu Komunikacji Elektronicznej o nałożenie kary pieniężnej, po rozpoznaniu na rozprawie w Izbie Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 21 października 2010 r., skargi kasacyjnej strony powodowej od wyroku Sądu Apelacyjnego w W. z dnia 24 kwietnia 2009 r.,

uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę Sądowi Apelacyjnemu w W. do ponownego rozpoznania z rozstrzygnięciem o kosztach postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Prezes Urzędu Komunikacji Elektronicznej decyzją z dnia 29 czerwca 2006 r. nałożył na spółkę Polska Telefonia Komórkowa C. Spółkę z o.o. w W., karę pieniężną w wysokości 5.000.000 zł., za udzielenie niespójnych i nieprawdziwych informacji w trakcie postępowania w sprawie wyznaczenia przedsiębiorców o znaczącej pozycji rynkowej na krajowym rynku roamingu międzynarodowego w ruchomych publicznych sieciach telefonicznych oraz nałożenia na tych przedsiębiorców obowiązków regulacyjnych. Podstawą prawną decyzji jest art. 210 ust. 1 w związku z art. 209 ust. 1 pkt 3 oraz art. 21 ust. 3 ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. Prawo telekomunikacyjne (Dz. U. Nr 171, poz. 1800 ze zm.; dalej: „Prawo telekomunikacyjne”).

W odwołaniu od powyższej decyzji powódka zarzuciła: 1) naruszenie art. 209 ust. 1 pkt 3 Prawa telekomunikacyjnego przez błędne przyjęcie, że w trakcie postępowania powódka udzieliła Prezesowi UKE informacji w sposób nieprawdziwy i niespójny; niezastosowanie art. 210 ust. 2 Prawa telekomunikacyjnego przez nałożenie na skarżącą kary pieniężnej z pominięciem kryteriów nakładania kary pieniężnej, tj. zakresu naruszenia, dotychczasowej działalności ukaranego podmiotu oraz jego możliwości finansowych, co w konsekwencji doprowadziło do naruszenia przepisu art. 210 ust. 1 Prawa telekomunikacyjnego, 2) naruszenie przepisów prawa procesowego: art. 7 k.p.a. przez brak dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego; art. 77 § 1 k.p.a. przez brak zebrania i rozpatrzenia w sposób wyczerpujący całego materiału dowodowego; art. 80 k.p.a. przez brak dokonania oceny czy dane dostarczone na rzecz Prezesa UKE są prawdziwe na podstawie całokształtu materiału dowodowego; art. 107 § 1 k.p.a. przez zamieszczenie w zaskarżonej decyzji błędnego pouczenia o trybie odwoławczym od decyzji.