Wyrok SN z dnia 14 kwietnia 2010 r., sygn. III SK 1/10

1. Kary pieniężne nakładane przez organy regulacji rynku nie mają charakteru sankcji karnych, jednakże w zakresie w jakim dochodzi do wymierzenia przedsiębiorcy takiej kary, zasady sądowej weryfikacji prawidłowości orzeczenia organu regulacji, powinny odpowiadać wymaganiom analogicznym do obowiązujących sąd orzekający w sprawie karnej.

2. Sądy orzekające w sprawach z odwołania od decyzji Prezesa Urzędu Komunikacji Elektronicznej nakładających kary pieniężne z tytułu niewykonania obowiązków wynikających z mocy ustaw lub decyzji, związane są wskazaną w zaskarżonej decyzji podstawą prawną kary pieniężnej.

3. Prounijna wykładnia art. 81 ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. - Prawo telekomunikacyjne (Dz.U. Nr 171, poz. 1800 ze zm.), obejmująca pojęciem usługi powszechnej także usługi wymienione w art. 103 tego Prawa, nie prowadzi do nałożenia na jednostkę sankcji nieprzewidzianych w prawie krajowym, gdyż sankcję taką ustanawia wprost art. 209 ust. 1 pkt 7 Prawa telekomunikacyjnego.

Przewodniczący SSN Kazimierz Jaśkowski, Sędziowie SN: Małgorzata Gersdorf, Andrzej Wróbel (sprawozdawca).

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 14 kwietnia 2010 r. sprawy z odwołania Telekomunikacji Polskiej SA w Warszawie od decyzji Prezesa Urzędu Komunikacji Elektronicznej o nałożenie kary pieniężnej, na skutek skargi kasacyjnej strony pozwanej od wyroku Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 28 maja 2009 r. [...]

1. o d d a l i ł skargę kasacyjną,

2. zasądził od strony pozwanej kwotę 270 (dwieście siedemdziesiąt) zł na rzecz strony powodowej tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Prezes Urzędu Komunikacji Elektronicznej (Prezes Urzędu) decyzją z dnia 14 września 2006 r. nałożył na Telekomunikację Polską SA (powódka) na podstawie art. 209 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. - Prawo telekomunikacyjne (Dz.U. Nr 171, poz. 1800 ze zm., dalej jako ustawa Prawo telekomunikacyjne), karę pieniężną w wysokości 3.000.000 zł za niewykonanie decyzji Prezesa Urzędu Regulacji Telekomunikacji i Poczty z 14 grudnia 2005 r. (dalej jako decyzja z dnia 14 grudnia 2005 r.), ustalającej, że powódka jest operatorem publicznej stacjonarnej sieci telefonicznej o największym udziale w rynku świadczenia usług powszechnych na obszarze Rzeczpospolitej Polskiej oraz określającej szczegółowe warunki świadczenia usługi polegającej na udzielaniu informacji o numerach abonentów, wydanej na podstawie art. 56 ust. 2 ustawy z dnia 21 lipca 2000 r. - Prawo telekomunikacyjne (Dz.U. Nr 73, poz. 852, ze zm., dalej jako ustawa Prawo telekomunikacyjne z 2000 r.).

Sąd Okręgowy w Warszawie - Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów wyrokiem z dnia 5 sierpnia 2008 r. [...] oddalił odwołanie powódki. Sąd ustalił, że powódka nie zrealizowała obowiązku wynikającego z decyzji z dnia 14 grudnia 2005 r. oraz nie zwróciła się do Prezesa Urzędu z wnioskiem, o którym mowa w art. 27 ustawy Prawo telekomunikacyjne, o wyznaczenie terminu zakończenia negocjacji z innymi operatorami. Sąd nie podzielił zarzutu naruszenia art. 209 ust. 1 pkt 4 ustawy Prawo telekomunikacyjne stwierdzając, że udzielanie informacji o numerach abonentów stanowi obowiązek informacyjny, związany ze świadczeniem na rzecz użytkowników końcowych innych publicznie dostępnych usług telekomunikacyjnych, a nie odrębną usługę telekomunikacyjną.