Wyrok SN z dnia 10 listopada 2010 r., sygn. III SK 27/08

1. Oceniając, czy pobierana przez przedsiębiorcę telekomunikacyjnego opłata za usługę przeniesienia numeru jest zgodna z art. 71 ust. 3 ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. - Prawo telekomunikacyjne (Dz.U. Nr 171, poz. 1800 ze zm.), Prezes Urzędu Komunikacji Elektronicznej musi uwzględnić interes operatorów oraz interes abonentów.

2. Dokonana przez Trybunał Sprawiedliwości wykładnia art. 30 ust. 2 dyrektywy 2002/20 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie usługi powszechnej i związanych z sieciami i usługami łączności elektronicznej praw użytkowników (Dz.U. UE z 2002 r. L 108, s. 51) wiąże sądy orzekające w sprawach, w których przepis ten ma zastosowanie.

Przewodniczący SSN Kazimierz Jaśkowski, Sędziowie SN: Jolanta Strusińska-Żukowska, Andrzej Wróbel (sprawozdawca).

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 10 listopada 2010 r. spraw z odwołania Polskiej Telefonii Cyfrowej Spółki z o.o. w Warszawie przeciwko Prezesowi Urzędu Komunikacji Elektronicznej o nałożenie kary pieniężnej, na skutek skargi kasacyjnej strony pozwanej od wyroku Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 5 lutego 2008 r. [...]

1. o d d a l i ł skargę kasacyjną,

2. zasądził od Prezesa Urzędu Komunikacji Elektronicznej na rzecz powódki kwotę 270 (dwieście siedemdziesiąt) zł tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Prezes Urzędu Komunikacji Elektronicznej (dalej jako Prezes Urzędu) decyzją z dnia 1 sierpnia 2006 r. nałożył na Polską Telefonię Cyfrową Sp. z o.o. (dalej jako powódka) karę pieniężną w wysokości 100.000 zł za realizację w okresie od 28 marca 2006 r. do 31 maja 2006 r. uprawnienia do przeniesienia przydzielonego numeru, o którym mowa w art. 71 Prawa telekomunikacyjnego (Dz.U. Nr 171, poz. 1800 ze zm.), w sposób niezgodny z przepisami tej ustawy.

Zgodnie z art. 71 ust. 3 Prawa telekomunikacyjnego w brzmieniu do 6 lipca 2009 r., za przeniesienie przydzielonego numeru przy zmianie operatora może być pobrana od abonenta przez dotychczasowego dostawcę usług jednorazowa opłata, określona w jego cenniku, której wysokość nie powinna zniechęcać abonenta do korzystania z tego uprawnienia. Zdaniem Prezesa Urzędu wysokość tej opłaty nie jest uzależniona od kosztów ponoszonych przez operatora w związku z realizacją uprawnienia abonenta, lecz od subiektywnej oceny wysokości tych opłat dokonanej przez użytkowników. W opinii Prezesa Urzędu pobierana przez powódkę opłata w wysokości 122 zł zniechęcała abonentów do korzystania z uprawnienia do przeniesienia numeru. Podstawę dla takich ustaleń stanowiło opublikowane przez Prezesa Urzędu w dniu 28 marca 2006 r. stanowisko w sprawie wysokości opłat za przeniesienie przydzielonego numeru przy zmianie operatora, pobieranych od użytkowników. Przyjęto w nim, że o tym, czy opłata za przeniesienie numeru zniechęca użytkowników do korzystania z tego uprawnienia decyduje subiektywne przekonanie konsumentów, ustalone po przeprowadzeniu badań ankietowych. Wykonane na zlecenie Prezesa Urzędu badania wykazały, że klienci indywidualni są skłonni zapłacić 46 zł (w przypadku klientów korzystających z systemu przedpłatowego) lub 48 zł (w przypadku klientów korzystających z abonamentu) za przeniesienie numeru, a klienci biznesowi 60 zł. Zdaniem Prezesa Urzędu do ustalenia wysokości opłaty należało przyjąć wysokości opłat deklarowanych przez klientów indywidualnych, gdyż z praktyki innych rynków telekomunikacyjnych w Europie wynikało, że operatorzy zwracają klientom biznesowym koszty przeniesienia numeru. Na tej podstawie Prezes Urzędu uznał, że jednorazowa opłata za przeniesienie numeru przy zmianie operatora nie powinna być wyższa niż 50 zł. Równocześnie Prezes Urzędu, porównując opłaty stosowane w państwach Unii Europejskiej z ustaloną przez siebie opłatą (50 zł = 12,8 euro) stwierdził, że mieści się ona w przedziałach opłat stosowanych w tych państwach, ponieważ z 11 Raportu implementacyjnego wynikało, że opłaty te w październiku 2005 r. kształtowały się od około 4 do 22 euro w telefonii ruchomej i od około 8 do 28 euro w telefonii stacjonarnej. W tych okoliczności Prezes Urzędu uznał, że opłata wyższa niż 50 zł zniechęca użytkownika do korzystania z uprawnienia do przeniesienia numeru, co jest niezgodne z art. 71 ust. 3 Prawa telekomunikacyjnego, zaś pobieranie opłaty w takiej wysokości podlega karze na podstawie art. 74 ust. 3 pkt 3 i art. 209 ust. 1 pkt 16 Prawa telekomunikacyjnego w związku z art. 209 i 210 Prawa telekomunikacyjnego.

Powódka zaskarżyła powyższą decyzję odwołaniem, zarzucając naruszenie: art. 30 ust. 2 dyrektywy 2002/22 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie usługi powszechnej i związanych z sieciami i usługami łączności elektronicznej praw użytkowników (dyrektywa o usłudze powszechnej) (Dz.U. UE z 2002 r. L 108, s. 51, dalej jako dyrektywa 2002/22); art. 71 ust. 3 Prawa telekomunikacyjnego oraz art. 30 ust. 2 dyrektywy 2002/22; art. 74 ust. 3 oraz art. 201 ust. 1-3 Prawa telekomunikacyjnego; art. 209 pkt 16 oraz art. 74 ust. 3 pkt 3 w związku z art. 210 ust. 1 pkt 1 Prawa telekomunikacyjnego; art. 209 pkt 16 oraz art. 74 ust. 3 pkt 3 w związku z art. 210 ust. 1 pkt 1 Prawa telekomunikacyjnego; art. 209 pkt 16 oraz art. 74 ust. 3 pkt 3 w związku z art. 210 ust. 1 pkt 1 Prawa telekomunikacyjnego.