Wyrok SN z dnia 1 grudnia 2010 r., sygn. III KK 177/10

Korzystanie z pomocy obrońcy, nie oznacza, iżby można uznać tę formy obrony za zrealizowaną poprzez sam akt zaangażowania lub wyznaczenia obrońcy. O ile wykonywanie obowiązków obrońcy z wyboru w toku procesu podlega kontroli oskarżonego, który jest w stanie samodzielnie podejmować decyzje o zakresie i sposobie obrony, a także o zmianie obrońcy, w odniesieniu do wykonywania obrony przez obrońcę z urzędu obowiązek kontroli funkcjonowania w procesie wyznaczonych czy wyznaczonego obrońcy spoczywa także na sądzie.

Z uzasadnienia:

„Mimo, że zarzuty kasacji zostały sformułowane niezbyt precyzyjnie zasługują one na podzielenie w części zarzucającej orzeczeniu sądu odwoławczemu rażące naruszenie prawa oskarżonego do obrony przez zaakceptowanie naruszenia tego prawa w toku postępowania przed sądem pierwszej instancji. Sąd Najwyższy nie w pełni natomiast podzielił argumenty wspierające te zarzuty, zawarte w uzasadnieniu kasacji i odpowiedzi prokuratora na kasacje.

Wskazany w kasacji, jako rażąco naruszony, przepis art. 6 k.p.k. statuuje zasadę procesową o fundamentalnym znaczeniu dla realizacji rzetelnego procesu karnego - prawo oskarżonego do obrony. Prawo to realizowane jest przez obronę materialną oskarżonego polegającą na przeciwstawianiu się oskarżeniu jak też przez korzystanie z pomocy obrońcy.