Wyrok NSA z dnia 20 grudnia 2019 r., sygn. II FSK 252/18

Podatek od nieruchomości

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Aleksandra Wrzesińska-Nowacka, Sędzia NSA Jerzy Płusa (sprawozdawca), Sędzia WSA (del.) Marek Olejnik, Protokolant Paweł Koluch, po rozpoznaniu w dniu 20 grudnia 2019 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Ł. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 28 września 2017 r. sygn. akt I SA/Łd 497/17 w sprawie ze skargi C. S. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Ł. z dnia 24 lutego 2017 r. nr [...] w przedmiocie podatku od nieruchomości za 2014 r. oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 28 września 2017 r. sygn. akt I SA/Łd 497/17 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi uwzględnił skargę C. S. (dalej - "Skarżący") i uchylił decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Ł. (dalej - "SKO") z dnia 24 lutego 2017 r. w przedmiocie uchylenia zaskarżonej decyzji ustalającej wysokość zobowiązania podatkowego z tytułu podatku od nieruchomości za 2014 r. i przekazania sprawy do ponownego rozpatrzenia organowi pierwszej instancji (treść uzasadnienia tego wyroku dostępna jest w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych na stronie internetowej http://orzeczenia.nsa.gov.pl/).

Skargę kasacyjną od ww. wyroku wniosło SKO zaskarżając ten wyrok w całości. Sformułowało także wniosek o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i oddalenie skargi albo przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia przez Sąd pierwszej instancji oraz zasądzenie kosztów postępowania.

SKO zaskarżonemu wyrokowi zarzuciło naruszenie:

1) prawa materialnego tj.:

- art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. Prawo geodezyjne i kartograficzne (Dz. U. z 2010 r. Nr 193, poz. 1287, z późn. zm.) - powoływanej dalej jako "P.g.k.", w związku z art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2017 r. poz. 1369, z późn. zm.) - powoływanej dalej jako "P.p.s.a.", poprzez jego niezastosowanie co oznaczało, że Sąd pierwszej instancji pominął to, iż organ podatkowy zarówno pierwszej instancji jak i odwoławczy, był związany danymi ewidencji gruntów i budynków przy wymiarze podatku od nieruchomości, w szczególności co do przeznaczenia, ilości i powierzchni budynków, a więc zobowiązany był zastosować ten przepis i w sytuacji, gdy organ odwoławczy w uzupełniającym postępowaniu dowodowym ustalił inne niż wynikające w tej ewidencji przeznaczenie, ilość i powierzchnie budynków - to uzasadnione było jedynie uchylenie w całości zaskarżonej decyzji organu podatkowego pierwszej instancji i przekazanie mu sprawy do ponownego rozpatrzenia;