Wyrok NSA z dnia 6 stycznia 2010 r., sygn. I FSK 1312/08

Zakaz reformationis in peis nie ma zastosowania przy rozpatrywaniu sprawy przez organ pierwszej instancji.

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Artur Mudrecki (spr.), Sędzia NSA Juliusz Antosik, Sędzia del. WSA Beata Cieloch, Protokolant Anna Rembowska, po rozpoznaniu w dniu 6 stycznia 2010 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej J. S. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 3 kwietnia 2008 r. sygn. akt I SA/Go 925/07 w sprawie ze skargi J. S. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Z. z dnia 31 lipca 2007 r. nr [...] w przedmiocie określenia kwoty zwrotu wydatków poniesionych na zakup materiałów budowlanych 1) oddala skargę kasacyjną, 2) oddala wniosek Dyrektora Izby Skarbowej w G. o zasądzenie kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

1. Wyrok Sądu pierwszej instancji

Wyrokiem z dnia 3 kwietnia 2008 r., sygn. akt I SA/Go 925/07, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim oddalił skargę J. S. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Z. z dnia 31 lipca 2007 r.

2. Przedstawiony przez Sąd pierwszej instancji tok postępowania

2.1. Decyzją z dnia 8 lutego 2007 r. Naczelnik Urzędu Skarbowego określił J. S. kwotę zwrotu wydatków poniesionych na zakup materiałów budowlanych w mniejszej wysokości niż wnioskowała oto podatniczka. Zmniejszenie przez organ pierwszej instancji kwoty określonej we wniosku J. S., było konsekwencją nieuznania całości lub części wydatków, udokumentowanych fakturami, z uwagi na to, że: - kody PKWiU tych materiałów nie były zawarte w załączniku do obwieszczenia Ministra Transportu i Budownictwa z dnia 30 grudnia 2005 r. w sprawie ogłoszenia wykazu materiałów budowlanych, które do dnia 30 kwietnia 2004r. były opodatkowane stawką podatku od towarów i usług w wysokości 7%, a od dnia 1 maja 2004r. były opodatkowane podatkiem VAT 22%; - jedna z faktur zawierała notę korygującą.

2.2. Od powyższej decyzji podatniczka złożyła odwołanie w którym wniosła o zmianę zaskarżonej decyzji poprzez określenie kwoty wydatków w wysokości określonej we wniosku. Zarzuciła, że rozstrzygnięcie zostało wydane na podstawie błędnych ustaleń faktycznych. Kwestionując pogląd organu pierwszej instancji, wskazała, że ustawa o VAT z 1993 r. nie zawiera przepisu, który ograniczałby odliczenie wydatków wyłącznie do wymienionych w wykazie.