Wyrok NSA z dnia 9 kwietnia 2024 r., sygn. III OSK 1179/22

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Jerzy Stelmasiak (spr.) Sędziowie: sędzia NSA Teresa Zyglewska sędzia del. WSA Mariusz Kotulski po rozpoznaniu w dniu 9 kwietnia 2024 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Komendanta Wojewódzkiego Policji w Poznaniu od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 28 stycznia 2022 r. sygn. akt III SA/Po 760/21 w sprawie ze skargi R.L. na decyzję Komendanta Wojewódzkiego Policji w Poznaniu z dnia 3 marca 2021 r. nr [...] w przedmiocie odmowy wypłaty wyrównania ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany urlop wypoczynkowy i dodatkowy oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Wyrokiem z 28 stycznia 2022 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu, po rozpoznaniu skargi R.L. (dalej: skarżący), uchylił decyzję Komendanta Wojewódzkiego Policji w Poznaniu z 3 marca 2021 r. i poprzedzającą ją decyzję Komendanta Powiatowego Policji w Środzie Wielkopolskiej z 18 lutego 2021 r. w przedmiocie odmowy wypłaty wyrównania ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany urlop wypoczynkowy i dodatkowy.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wniósł Komendant Wojewódzki Policji w Poznaniu.

Organ zarzucił naruszenie prawa materialnego.

Po pierwsze, art. 9 ust. 1 ustawy z 14 sierpnia 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach dotyczących wsparcia służb mundurowych nadzorowanych przez ministra właściwego do spraw wewnętrznych, o zmianie ustawy o Służbie Więziennej oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2020 r., poz. 1610, dalej: ustawa o szczególnych rozwiązaniach) przez jego niewłaściwe zastosowanie przejawiające się odmową zastosowania z uwagi na oczywistą niekonstytucyjność, podczas, gdy nie zaistniały przesłanki do takiego uznania, a Sąd miał obowiązek rozpatrzyć sprawę w oparciu o ten przepis.

Po drugie, art. 9 ust. 1 ustawy o szczególnych rozwiązaniach w związku z art. 6 ustawy z 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz.U. z 2021 r., poz. 735 ze zm., dalej: k.p.a.) oraz art. 7 Konstytucji RP z 2 kwietnia 1997 r. (Dz.U. Nr 78, poz. 483 ze zm.), przez uznanie, że dla prawidłowości decyzji wydanych w sprawie nie mają znaczenia regulacje zawarte w obowiązującej od 1 października 2020 r. ustawie o szczególnych rozwiązaniach, w tym art. 9 ust. 1 zdanie drugie tej ustawy i stwierdzenie we wskazaniach co do dalszego postępowania, że organ powinien dokonać wyliczenia i wypłaty części należnego Skarżącemu ekwiwalentu za niewykorzystany urlop w świetle obowiązujących regulacji prawnych interpretowanych w zgodzie z art. 66 ust. 2 Konstytucji RP i przy założeniu, że w zakresie stosowania prawa wyrok Trybunału Konstytucyjnego odnosi także skutek retroaktywny, wpływając na ocenę prawną stanów faktycznych powstałych w okresie poprzedzającym wejście w życie orzeczenia tego Trybunału.

Po trzecie, art. 9 ust. 1 ustawy o szczególnych rozwiązaniach przez błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, że organy obu instancji były uprawnione do rozstrzygania o wtórnej niekonstytucyjności tego przepisu, co skutkowałoby wydaniem decyzji administracyjnej z pominięciem obowiązującego przepisu prawa, co do którego Trybunał Konstytucyjny nie orzekł o jego niezgodności z Konstytucją RP.