Wyrok WSA w Warszawie z dnia 15 lutego 2024 r., sygn. III SA/Wa 2500/23

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Jacek Kaute, Sędziowie sędzia WSA Konrad Aromiński, asesor WSA Marta Sarnowiec-Cisłak (sprawozdawca), Protokolant referent stażysta Maria Pawlik, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 15 lutego 2024 r. sprawy ze skargi D.R. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w W. z dnia [...] września 2023 r. nr [...] w przedmiocie określenia wysokości zobowiązania podatkowego w zryczałtowanym podatku dochodowym od osób fizycznych za 2019 r. 1) uchyla zaskarżoną decyzję, 2) zasądza od Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w W. na rzecz D.R. kwotę 100 zł (słownie: sto złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

Przedmiotem oceny tutejszego Sądu stała się skarga D.R. (dalej: "skarżąca") na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w W. z [...] września 2023 r., którą utrzymano w mocy decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego w O. z [...] maja 2023 r. określającą skarżącej zobowiązanie podatkowe w zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne za 2019 r.

Podstawę faktyczną ww. decyzji stanowiło ustalenie, że skarżąca osiągnęła przychód z tytułu wynajmu nieruchomości, tj. gruntów zabudowanych pawilonem handlowo-usługowym położonym przy [...] w O. (wynajem wraz z małżonkiem A.R.). Małżonek skarżącej wynajmował zaś dodatkowo samodzielnie grunt zabudowany budynkiem handlowo-usługowym położonym przy [...] w O. Według organu skarżąca uzyskała z ww. tytułu przychód w wysokości 54.000 zł, zaś małżonek skarżącej w kwocie 98.000 zł, co łącznie daje 152.000 zł (s. 2, 17 zaskarżonej decyzji). Tym samym został przekroczony limit 100.000 zł, wynikający z art. 12 ust. 1 pkt 3 lit. a) ustawy z dnia 20 listopada 1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (t.j. Dz. U. z 2019 r. poz. 43, dalej: "ustawa o zryczałtowanym podatku dochodowym"), powyżej którego przychody z ww. tytułu podlegają opodatkowaniu wg stawki 12,5%. Zgodnie bowiem z art. 12 ust. 13 ww. ustawy wskazany limit dotyczy łącznie obojga małżonków, niezależnie od obowiązującego ich ustroju majątkowego. Jeżeli więc małżonkowie wynajmują nieruchomości, nawet takie które znajdują się w ich prywatnych majątkach, i składają odrębne deklaracje podatkowe, to ich przychody sumuje się na potrzeby wyznaczenia odpowiedniej stawki ryczałtu. W rezultacie od nadwyżki ponad 100.000 zł małżonkowie powinni byli odprowadzić podatek wg stawki 12,5%, co oznacza, że skarżąca nie miała podstaw do opodatkowania całości swojego przychodu według stawki podstawowej 8,5% (s. 15 i n. zaskarżonej decyzji). W tym kontekście organ krytycznie odniósł się również do argumentów podnoszonych przez skarżącą w toku postępowania, podkreślając że wysokość przychodów z tytułu wynajmu nie budzi wątpliwości i została ustalona na podstawie oświadczenia co do dat i kwot przelewów od najemcy (A. Sp. z o.o.) (s. 17 i n. zaskarżonej decyzji).

W skardze na ww. decyzję strona domagała się jej uchylenia w całości, jak też zwrotu kosztów postępowania. Zarzuciła naruszenie szeregu przepisów prawa materialnego i procesowego, tj. poszczególnych unormowań ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym, działu IV Ordynacji podatkowej, ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego oraz Konstytucji RP (vide punkty 1-15 petitum skargi). Istota tych zarzutów sprowadza się do twierdzenia, że art. 12 ust. 13 ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym odnosi się do przychodów z wynajmu osiąganego wspólnie przez małżonków (jako małżeństwo), nie zaś do sytuacji, gdy przychody z wynajmu osiągane są samodzielnie przez każdego z nich (s. 8 i n. skargi). Tymczasem skarżąca nie osiągała z małżonkiem jako małżeństwo wspólnych przychodów z tytułu wynajmu nieruchomości.