Wyrok SN z dnia 23 stycznia 2020 r., sygn. II UK 194/18

1. Obowiązkiem sądu, który przyznaje odwołującemu się prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy jest precyzyjne ustalenie nie tylko daty początkowej powstania niezdolności do pracy, ale także ustalenie (sprawdzenie) z urzędu na podstawie art. 100 ust. 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych - dat wypłacania ubezpieczonemu świadczenia rehabilitacyjnego oraz wynagrodzenia za czas niezdolności do pracy wypłacanego na podstawie przepisów Kodeksu pracy.

2. W sytuacji istnienia ciągłej niezdolności do pracy, gdy po rozpoznaniu wniosku ubezpieczonego o przyznanie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, organ rentowy przyznaje wnioskodawcy prawo do świadczenia rehabilitacyjnego, renta z tytułu niezdolności do pracy powinna być przyznana następnego dnia po zakończeniu pobierania świadczenia rehabilitacyjnego lub wynagrodzenia za czas niezdolności do pracy wypłacanego na podstawie przepisów Kodeksu pracy (art. 57 ust. 1 w związku z art. 100 ust. 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych).