Wyrok SN z dnia 25 lipca 2023 r., sygn. II CSKP 739/22

1. Wydruki komputerowe mogą stanowić ważne środki dowodowe do ustalenia faktów, niezależnie od domniemań obowiązujących przy dokumentach zgodnie z art. 244 i art. 245 k.p.c.

2. Skarga kasacyjna nie może być oparta na zarzutach naruszenia przepisów postępowania, które dotyczą wyłącznie sposobu ustalania faktów lub oceny dowodów, a nie naruszenia prawa materialnego.

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Agnieszka Piotrowska (przewodniczący)

‎SSN Roman Trzaskowski

‎SSN Dariusz Zawistowski (sprawozdawca)

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym 25 lipca 2023 r. w Warszawie,
‎skargi kasacyjnej J. G. i A. G.
‎od wyroku Sądu Apelacyjnego w Katowicach
‎z 8 lutego 2019 r., I ACa 767/18,
‎w sprawie z powództwa Bank spółki akcyjnej w W. 
‎przeciwko J. G. i A. G.
‎o zapłatę,

1. oddala skargę kasacyjną

2. nie obciąża skarżących kosztami postępowania na 
‎rzecz powoda.

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 25 stycznia 2018 r. Sąd Okręgowy w Katowicach, w trzech połączonych do wspólnego rozpoznania sprawach, zasądził od pozwanych J. G. i A. G. solidarnie na rzecz powodowej Spółdzielczej Kasy Oszczędnościowo-Kredytowej "[…]" w J. odpowiednio kwoty 339 044,07 zł, 503 911,13 zł oraz 315 372,55 zł z odsetkami w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP w skali roku.

Ustalił, że w dniu 25 sierpnia 2014 r. powód zawarł z pozwanym J. G. umowę pożyczki, na podstawie której pożyczył mu 550 000 zł. Poręczycielem tej umowy była pozwana A. G.. Pozwani opóźniali się w spłacie tej pożyczki, mimo wezwań do zapłaty pod rygorem wypowiedzenia umowy kredytu. W dniu 3 kwietnia 2017 r. powód wypowiedział pozwanym umowę pożyczki. Na dochodzone zadłużenie z tego tytułu składa się kapitał w wysokości 465.916,67 zł oraz odsetki umowne 19.665,59 zł i odsetki karne 18 328,87 zł. W dniu 25 sierpnia 2014 r. powód zawarł z pozwanym umowę pożyczki, na kwotę 340 000 zł. Poręczycielem tej umowy była żona pozwanego. Pozwani opóźniali się w spłacie tej pożyczki, zostali wezwani do zapłaty i ostatecznie powód wypowiedział umowę pożyczki. Na dochodzoną kwotę z tego tytułu składa się kapitał w wysokości 292 256,77 zł, odsetki umowne 12 110,77 zł i odsetki karne 11 005,01 zł. Dnia 13 listopada 2012 r. powód zawarł z pozwanym J. G. umowę pożyczki, na podstawie której pożyczył pozwanemu kwotę 500 000 zł. Poręczycielem tej umowy była pozwana A. G.. W związku z opóźnieniami w spłacie rat pozwani zostali wezwani do zapłaty, a ostatecznie powód wypowiedział umowę pożyczki. Na kwotę dochodzoną pozwem z tego tytułu składa się kapitał pożyczki w wysokości 324.205,59 zł, odsetki umowne 11.637,83 zł i odsetki karne 3200,65 zł.

Sąd Okręgowy przyjął, że strony procesu łączyły trzy umowy pożyczki zawarte przez pozwanego J. G., poręczone przez A. G.. Ważność tych umów nie była kwestionowana. Powód udowodnił zawarcie tych umów i ich wykonanie przez powoda. Pozwani powoływali się na nieprawidłowości w sposobie zaliczenia dokonanych przez nich spłat, których nie wykazali. Powód złożył szczegółowe wyliczenie dotyczące udzielonych pozwanemu pożyczek w piśmie z dnia 22 grudnia 2017 r. Te wyliczenia Sąd pierwszej instancji uznał za jasne i nie wymagające dla ich zweryfikowania wiadomości specjalnych. Powód wskazał wysokość spłat dokonywanych przez pozwanego oraz sposób ich zarachowania. Dotyczy to także spłat, które miały miejsce już po wniesieniu pozwów.