Skutki podatkowe umorzenia pożyczki hipotecznej.

Interpretacja indywidualna – stanowisko nieprawidłowe

Szanowny Panie,

stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

24 stycznia 2024 r. wpłynął Pana wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych umorzenia kredytu hipotecznego. Uzupełnił go Pan – w odpowiedzi na wezwanie – pismem złożonym 8 kwietnia 2024 r.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

W dniu 14 maja 2008 r. Wnioskodawca zawarł wraz z żoną umowę o pożyczkę hipoteczną do CHF na kwotę 136 500 zł z … o nr ….. Umowa została zabezpieczona hipoteką na nieruchomości położonej w (...). Część pożyczki w wysokości 79 130,90 zł (około 58% jej wysokości) została wypłacona  w gotówce i przeznaczona na cele mieszkaniowe - wykończenie mieszkania, zakupionego na podstawie umowy o kredyt hipoteczny do CHF z dnia 14 maja 2008 r., zawartej z (...). Z umowy o kredyt hipoteczny zakupiono mieszkanie położone w (...) w celach mieszkaniowych. W mieszkaniu  przy ul. ………. z części zaciągniętej pożyczki hipotecznej, tj. jej 58%, powiększono łazienkę, przestawiono ściany działowe, położono gładzie w mieszkaniu, założono podwieszane sufity i oświetlenie, założono parkiet bambusowy, zamontowano 4 pary drzwi wewnętrznych oraz pomalowano całe mieszkanie. Na te prace wydano kwotę  79 130,90 zł. W dniu 17 lutego 2023 r. w toku postępowaniu sądowego Wnioskodawca  z żoną zawarł ugodę z bankiem, dotyczącą umowy pożyczki hipotecznej z dnia  14 maja 2008 r. Na mocy ugody bank umorzył dług w wysokości 117 757 zł (według średniego kursu CHF z dnia 17 lutego 2023 r.) oraz dokonał zwrotu na rzecz kredytobiorców kwoty 30 000 zł.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca nadmienia, że pożyczka hipoteczna (w piśmie Urzędu określana jako kredyt hipoteczny) - została zawarta na kwotę 136 500 zł, z czego kwotę 26 351,70 zł przeznaczono na spłatę innej pożyczki hipotecznej, kwotę 29 132,78 zł przeznaczono na spłatę kredytu gotówkowego, kwotę 1 884,62 zł przeznaczono  na pokrycie ubezpieczenia związanego z zawieraną umową o pożyczkę hipoteczną, kwotę 79 130,90 zł przeznaczono na remont mieszkania, w którym Wnioskodawca mieszkał. Pożyczka było waloryzowana do CHF. Zatem pożyczka została zawarta częściowo na realizację wykończenia jednej inwestycji mieszkaniowej. Wnioskodawca nie jest właścicielem nieruchomości, na której nabycie zaciągnięto pożyczkę, gdyż jak wskazano we wniosku pożyczka w kwocie 79 130,90 zł została zaciągnięta na remont mieszkania oraz inne cele jak ww.

Pożyczka hipoteczna została zaciągnięta w kwocie 26 351,70 zł na spłatę innej pożyczki hipotecznej, w kwocie 79 130,90 zł na cele mieszkaniowe, tj. remont mieszkania,  w którym Wnioskodawca mieszkał, nie było konieczności składania w tym celu oświadczenia przy zawieraniu umowy pożyczki. Pożyczka została zawarta przed 15 stycznia 2015 r., tj. w dniu 14 maja 2008 r. pomiędzy bankiem … z siedzibą w …….., wówczas jego numer KRS to …….. (obecnie jej następcą prawnym jest ……….. z siedzibą w ………..) i konsumentami - tj. Wnioskodawcą i Jego żoną J.G W dniu 17 lutego 2023 r. zawarto ugodę pomiędzy ……… z siedzibą w ……….. ul. …………, wpisanym do KRS pod numerem ………, (będącym następcą prawnym ………. z siedzibą w ……..), reprezentowanym przez jej pełnomocnika ..., a J. G., (zam. ...) i J. G. (zam. ...) - konsumentami.

Ugoda została zawarta w związku z łączącą strony umową o pożyczkę hipoteczną z dnia  14 maja 2008 r. o nr ………., zawartą między ……… a Wnioskodawcą  i żoną J. G..

Na mocy ugody strony zmieniły walutę zadłużenia na PLN i uzgodniono, że zadłużenie  z tytułu salda pożyczki i odsetek na dzień 17 lutego 2023 r. wynosi 116 014,73 zł. Bank zwolnił Wnioskodawcę oraz żonę z tego długu i małżonkowie zwolnienie przyjęli (bank umorzył względem nich pożyczkę). Według ugody, całe zadłużenie wobec Wnioskodawcy  i żony z tytułu umowy pożyczki hipotecznej zostało spłacone. Tak zostało to opisane  w ugodzie. Dodatkowo bank zwrócił Wnioskodawcy oraz żonie łącznie 36 000 zł na rachunek bankowy. Na dzień zawarcia ugody zadłużenie wynosiło 23 939,78 CHF,  po przeliczeniu według średniego kursu NBP z dnia 16 lutego 2023 r. kwotę 115 746,44 zł, odsetki od ostatniej spłaty wynosiły kwotę 55,49 CHF, po przeliczeniu według średniego kursu NBP z dnia 16 lutego 2023 r. kwotę 268,20 zł.

Według wiedzy Wnioskodawcy były to odsetki karne, ale nie zostało to wprost określone w ugodzie. Łącznie zadłużenie wynosiło 116 014,73 zł. W umowie o pożyczkę jest postanowienie, według którego oprocentowanie dla należności przeterminowanych  w stosunku rocznym w dniu wydania decyzji wynosi 12,89 %.

W ugodzie powołane są przepis art. 385(1) i następne Kodeksu cywilnego, w związku  z którymi można uznać za bezskuteczne postanowienia umowy pożyczki, dotyczące zasad ustalania kursu walut, zasad waloryzacji do waluty obcej, stwierdzenia nieważności lub bezskuteczności umowy oraz można żądać zapłaty przez bank na rzecz pożyczkobiorców dotychczas spłaconych kwot pożyczki. Ponadto w załączniku do ugody przywołane są niedozwolone postanowienia umowne, które na podstawie art. 385(1) Kodeksu cywilnego zostały uznane jako klauzule abuzywne, dotyczyły sposobu ustalenia kursu zakupu  i sprzedaży CHF i znajdowały się w przedmiotowej umowie pożyczki.

Przewalutowanie i umorzenie pożyczki dotyczyło wszystkich pożyczkobiorców współodpowiedzialnych solidarnie za dług. Do dnia złożenia uzupełnienia wniosku Wnioskodawcy nie został doręczony przez Bank żaden PIT, w związku z zawartą ugodą w sprawie pożyczki hipotecznej. Jednakże w informacji uzyskanej od …. jest podane, że kwota umorzenia stanowi przychód podatkowy i jeżeli nie korzysta ze zwolnienia, bank musi Wnioskodawcy wystawić PIT-11, przygotować go za zakończony rok kalendarzowy. Do dziś nie doręczono Wnioskodawcy PIT-ów. Wnioskodawca uzyskał od banku informację, że kwota zwrócona Jemu przez bank 36 000 zł, tj. kwota wcześniej spłaconych rat kapitałowo-odsetkowych - …….(Wnioskodawca powołuje się na interpretację Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej) - nie stanowi przychodu podatkowego i bank nie musi Jemu wystawić żadnego PIT-u - Wnioskodawca nie realizuje informacji podatkowej.

Wnioskodawcy zwrócono kwotę 36 000 zł (razem z żoną, z którą odpowiadał  za pożyczkę solidarnie). Według Jego wiedzy, do dnia zawarcia ugody spłacił całą kwotę udzielonej pożyczki, tj. 136 500 zł oraz nadpłacił nad tą kwotę, raty  kapitałowo-odsetkowe w wysokości około 57 000 zł. Według rozumienia ugody przez Wnioskodawcę, kwota 36 000 zł to częściowy zwrot nadpłaconych ponad 136 500 zł rat kapitałowo-odsetkowych, wyliczonych na podstawie obowiązującego harmonogramu spłat, wyliczonej przez zliczenia poszczególnie wpłacanych rat kapitałowo-odsetkowych  w PLN. Wnioskodawca wpłacał na konta zawsze kwoty w PLN i bank przeliczał  je na CHF według własnych kursów - ustalonych według nieważnych postanowień umownych. W przeszłości Wnioskodawca nie korzystał z umorzenia kredytu hipotecznego zaciągniętego na cele mieszkaniowe, o którym mowa w przedmiotowym rozporządzeniu.

Pytanie

Czy w przypadku umorzenia przez Bank części pożyczki hipotecznej zaciągniętej w dniu  14 maja 2008 r., zastosowanie znajdzie w stosunku do Wnioskodawcy zaniechanie poboru podatku dochodowego od osób fizycznych, na podstawie rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 11 marca 2022 r. w sprawie zaniechania poboru podatku dochodowego od niektórych dochodów (przychodów) związanych z kredytem hipotecznym udzielonym na cele mieszkaniowe, tj. zaniechanie poboru podatku od 58% kwoty umorzenia - 117 757 zł  oraz od 58% zwróconej przez bank kwoty 30 000 zł?

Pana stanowisko w sprawie

W ocenie Wnioskodawcy, skoro pożyczka w 58% została przeznaczona na cele mieszkaniowe, to Wnioskodawca spełnia w tym zakresie wszystkie warunki określone  w rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 11 marca 2022 r. w sprawie zaniechania poboru podatku dochodowego od niektórych dochodów (przychodów) związanych z kredytem hipotecznym udzielonym na cele mieszkaniowe, dlatego Urząd Skarbowy zaniecha poboru podatku dochodowego od osób fizycznych z tytułu umorzenia przez Bank części kwoty pożyczki hipotecznej z dnia 14 maja 2008 r. Jako podstawę zaniechania Wnioskodawca przyjmie 58% umorzonego długu oraz 58% zwróconej kwoty 30 000 zł.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z treścią art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2647 ze zm.):

Stosownie do art. 9 ust. 2 ww. ustawy:

Jak stanowi art. 11 ust. 1 cytowanej ustawy:

Za przychody należy zatem uznać każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika. Dla celów podatkowych przyjmuje się, że nieodpłatne świadczenie obejmuje każde działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności podmiotów, których skutkiem jest przysporzenie majątku innej osoby, mające konkretny wymiar finansowy.

O uzyskaniu przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym do osób fizycznych można więc mówić w każdej sytuacji gdy podatnik – czy to na skutek otrzymania określonych wartości majątkowych (środków pieniężnych, świadczeń w naturze czy też innych nieodpłatnych świadczeń), czy też gdy na skutek określonego zdarzenia powodującego zmniejszenie jego zobowiązań wobec innych podmiotów – uzyskuje określone przysporzenie majątkowe.

Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem, przysporzeniem majątkowym i przychodem w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych są nie tylko aktywa, które ulegają zwiększeniu u podatnika, ale także zmniejszenie jego pasywów.

Umorzenie wierzytelności następuje w przypadku zwolnienia z długu, czyli zrzeczenia się przez wierzyciela prawa do wierzytelności, bez uzyskania świadczenia ze strony dłużnika. Takie zrzeczenie się, pod warunkiem, że dłużnik je przyjmie, powoduje, że zobowiązanie wygasa.

Zgodnie bowiem z instytucją zwolnienia z długu uregulowaną w art. 508 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1610 ze zm.):

Tak więc, dla umorzenia wierzytelności konieczna jest zgoda dłużnika (np. uzyskana w wyniku ugody, czy poprzez oświadczenie).

W wyniku umorzenia wierzytelności po stronie dłużnika pojawia się rzeczywista korzyść, nie musi bowiem wydatkować środków, które byłby zobowiązany przeznaczyć na uregulowanie wierzytelności.

Zatem umorzenie wierzytelności – co do zasady – skutkuje powstaniem przychodu w rozumieniu art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 9 omawianej ustawy:

Stosownie do art. 20 ust. 1 ww. ustawy:

Użycie w powyższym przepisie sformułowania „w szczególności”, wskazuje, że definicja przychodów z innych źródeł ma charakter otwarty i nie ma przeszkód, aby do tej kategorii zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w przepisie art. 20 ust. 1 ustawy. O przychodzie podatkowym z innych źródeł będziemy mówić w każdym przypadku, kiedy u podatnika wystąpią realne korzyści majątkowe.

W konsekwencji, kwotę umorzonej wierzytelności należy zakwalifikować do przychodu z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 w zw. z art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Na podmiotach dokonujących świadczeń z innych źródeł ciążą natomiast obowiązki informacyjne wynikające z art. 42a ust. 1 tej ustawy, zgodnie z którym:

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych nie podlegają jednak przychody, które zostały enumeratywnie wymienione w katalogu zwolnień przedmiotowych zawartym w powyższej ustawie bądź, od których zaniechano poboru podatku.

W tym miejscu należy wskazać na rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 11 marca 2022 r. w sprawie zaniechania poboru podatku dochodowego od niektórych dochodów (przychodów) związanych z kredytem hipotecznym udzielonym na cele mieszkaniowe (Dz. U. z 2022 r. poz. 592 ze zm.).

Zgodnie z § 1 ww. rozporządzenia Ministra Finansów:

Natomiast z § 3 ww. rozporządzenia wynika, że:

Z kolei § 4 ww. rozporządzenia stanowi, że:

Zgodnie z treścią ww. art. 21 ust. 25 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Dochody, od których zaniechano poboru podatku nie są wykazywane w zeznaniach rocznych i nie podlegają opodatkowaniu oraz zgłoszeniu do urzędu skarbowego.

Podkreślenia wymaga, że prawo do zaniechania poboru podatku jest wyjątkiem od zasady powszechności opodatkowania, dlatego do interpretacji przepisów ustanawiających to prawo należy stosować wykładnię ścisłą, która nie wychodzi poza literalne brzmienie przepisów. Jak wskazał Wojewódzki Sąd Administracyjny w wyroku z 2 czerwca 2022 r., sygn. akt I SA/Gl 115/22:

Odnosząc się do Pana wątpliwości wyjaśnić należy, że z literalnego brzmienia powołanego wyżej rozporządzenia Ministra Finansów wprost wynika, że dotyczy ono wyłącznie kredytu hipotecznego. Potocznie dosyć często pojęcia „kredyt” i „pożyczka” stosuje się jako synonimy. Choć mają wiele cech wspólnych, są to jednak dwa różne produkty finansowe. Na gruncie regulacji przepisów prawa kredyt i pożyczka to dwie odrębne instytucje różniące się podstawami prawnymi i zasadami ich zawierania, zatem nie są tożsame i nie mogą być używane zamiennie, jeśli chodzi o wykładnię przepisów prawa, które się do nich odnoszą.

Umowa pożyczki została uregulowana w przepisach Kodeksu cywilnego.

Zgodnie z art. 720 § 1 Kodeksu cywilnego:

Stosownie do art. 720 § 2 ww. Kodeksu:

Kredyt został natomiast uregulowany przepisami ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2324 ze zm.).

Zgodnie z treścią art. 69 ust. 1 ww. ustawy:

Następne przepisy rozdziału 5 ustawy Prawo bankowe szczegółowo określają: elementy umowy kredytu, w tym w szczególności cel, na który kredyt został udzielony, zasady udzielania kredytu i oceny zdolności kredytowej, obowiązek udzielania informacji dotyczących kontroli sytuacji finansowej i gospodarczej kredytobiorcy oraz wykorzystania i spłaty kredytu, zabezpieczenie i wypowiadanie umów kredytu, ochronę kredytobiorcy  czy też zasady oprocentowania kredytu. Prawo bankowe rozróżnia więc udzielanie kredytów od udzielania pożyczek.

Ponadto tym, co odróżnia pożyczkę hipoteczną i kredyt mieszkaniowy, to przeznaczenie środków. W przypadku pożyczki hipotecznej mogą być one wydane na dowolny cel. Kredyt mieszkaniowy/hipoteczny może być natomiast przeznaczony wyłącznie na realizację celów mieszkaniowych kredytobiorcy. 

Jak wynika z art. 3 ust. 1 ustawy o kredycie hipotecznym oraz o nadzorze nad pośrednikami kredytu hipotecznego i agentami (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2245 ze zm.):

Zatem kredyt mieszkaniowy/hipoteczny może być zaciągany wyłącznie na realizację celów mieszkaniowych kredytobiorcy, które jednocześnie nie są związane z działalnością gospodarczą lub prowadzeniem gospodarstwa rolnego.

Tymczasem jak wskazał Pan we wniosku, w 2008 r. zawarł Pan z .. umowę pożyczki hipotecznej. Część pożyczki w wysokości 79 130, 90 zł (około 58% jej wysokości) została wypłacona w gotówce i przeznaczona na cele mieszkaniowe - wykończenie mieszkania, zakupionego na podstawie umowy o kredyt hipoteczny do CHF z dnia 14 maja 2008 r., zawartej z …….. o nr …... Z umowy o kredyt hipoteczny zakupiono mieszkanie położone w ……….. przy ul. ………… w celach mieszkaniowych. W mieszkaniu przy ul. ……. z części zaciągniętej pożyczki hipotecznej, tj. jej 58%, powiększono łazienkę, przestawiono ściany działowe, położono gładzie w mieszkaniu, założono podwieszane sufity i oświetlenie, założono parkiet bambusowy, zamontowano 4 pary drzwi wewnętrznych oraz pomalowano całe mieszkanie. Ponadto część zaciągniętej pożyczki, tj. kwotę 26 351,70 zł przeznaczono na spłatę innej pożyczki hipotecznej, kwotę 29 132,78 zł przeznaczono na spłatę kredytu gotówkowego, kwotę 1 884,62 zł przeznaczono na pokrycie ubezpieczenia związanego z zawieraną umową o pożyczkę hipoteczną, kwotę 79 130,90 zł przeznaczono na remont mieszkania.

Tym samym, cele na jakie zostały przeznaczone pozyskane środki pieniężne były inne niż tylko Pana cele mieszkaniowe. Mając na uwadze powyższe, pożyczki hipotecznej, którą Pan zaciągnął, nie należy utożsamiać z kredytem mieszkaniowym/hipotecznym,  o którym mowa w omawianym rozporządzeniu Ministra Finansów.

W konsekwencji, nie można zgodzić się z Pana stanowiskiem, że spełnia Pan warunki w zakresie zaniechania poboru podatku dochodowego określone w rozporządzeniu Ministra Finansów w sprawie zaniechania poboru podatku dochodowego od niektórych dochodów (przychodów) związanych z kredytem hipotecznym udzielonym na cele mieszkaniowe. Skoro pożyczka hipoteczna nie została przez ustawodawcę uwzględniona w ww. rozporządzeniu, to umorzenie kwoty wierzytelności z tytułu jej zaciągnięcia nie może korzystać z zaniechania poboru podatku dochodowego.

Zatem, umorzona w 2023 r. przez Bank kwota pożyczki hipotecznej zaciągniętej przez Pana wraz z małżonką w 2008 r., stanowi dla Pana przychód w rozumieniu art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, klasyfikowany do źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 w zw. z art. 20 ust. 1 ww. ustawy, podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Na Banku natomiast spoczywa obowiązek wystawienia dla Pana informacji PIT-11, wynikający z art. 42a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Pana i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego, kontroli podatkowej lub postępowania kontrolnego organu kontroli celno-skarbowej. Jeżeli zatem, przedstawiony we wniosku stan faktyczny będzie się różnił od występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie Pana chroniła w zakresie rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Końcowo wskazać należy, że z uwagi na to, że interpretacje prawa podatkowego wydawane są w indywidualnej sprawie zainteresowanego, co wynika z art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa – niniejsza interpretacja dotyczy wyłącznie Pana. Nie wywołuje skutków prawnych dla Pana żony.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosuje się Pan do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1634 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).