Wyrok WSA w Olsztynie z dnia 3 września 2015 r., sygn. II SA/Ol 414/15

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Alicja Jaszczak-Sikora Sędziowie Sędzia WSA Hanna Raszkowska (spr.) Sędzia WSA Ewa Osipuk Protokolant Referent Marta Kudła po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 3 września 2015 r. sprawy ze skargi Spółki A na decyzję Dyrektora Izby Celnej z dnia "[...]", nr "[...]" w przedmiocie kary z tytułu urządzania gier bez wymaganego zezwolenia I. uchyla zaskarżoną decyzję oraz utrzymaną nią w mocy decyzję organu I instancji; II. zasądza od Dyrektora Izby Celnej na rzecz skarżącej Spółki kwotę 5302 zł (słownie: pięć tysięcy trzysta dwa złote) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

Decyzją z dnia 21 listopada 2014 r., Naczelnik Urzędu Celnego w "[...]" wymierzył "[...]", karę pieniężną w wysokości 84 227 zł z tytułu urządzania bez wymaganego zezwolenia w miesiącu wrześniu 2011 r. gier hazardowych na 5. automatach, zlokalizowanych w "[...]".

W uzasadnieniu decyzji organ pierwszej instancji podał, że od dnia 1 stycznia 2010 r., urządzanie i prowadzenie działalności w zakresie gier losowych, zakładów wzajemnych, gier na automatach, reguluje ustawa z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych (Dz. U. Nr 201, poz. 1540 z późn. zm.), zwana dalej: u.g.h., która zastąpiła ustawę z dnia 29 lipca 1992 r. o grach i zakładach wzajemnych (Dz. U. z 2004 r. Nr 4, poz. 27, z późn. zm.). Zgodnie z art. 3 u.g.h., urządzanie i prowadzenie działalności w zakresie gier losowych, zakładów wzajemnych i gier na automatach, dozwolone jest wyłącznie na zasadach określonych w tej ustawie, a stosownie do art. 6 ust. 1 u.g.h., działalność w zakresie gier na automatach może być prowadzona na podstawie udzielonej koncesji na prowadzenie kasyna gry. Wyjątek od powyższej zasady przewiduje m.in. art. 129 ust. 1 tej ustawy stanowiący, że działalność w zakresie gier na automatach o niskich wygranych oraz gier na automatach urządzanych w salonach gier na automatach na podstawie zezwoleń udzielonych przed dniem wejścia w życie ustawy, jest prowadzona, do czasu wygaśnięcia tych zezwoleń, przez podmioty, których im udzielono, według przepisów dotychczasowych, o ile ustawa nie stanowi inaczej. Naczelnik Urzędu Celnego podał, że Spółka prowadziła działalność w zakresie gier na automatach o niskich wygranych na podstawie udzielonego przed dniem wejścia w życie powoływanej ustawy zezwolenia Dyrektora Izby Skarbowej w "[...]" z dnia 27 stycznia 2009 r. Dyrektor Izby Celnej w "[...]", decyzją z dnia 28 lutego 2011 r. doręczoną Spółce w dniu 3 marca 2011 r., cofnął w całości udzielone przez Dyrektora Izby Skarbowej w "[...]" zezwolenie nr "[...]". Organ stwierdził, że cofnięcie przez właściwy organ, choćby decyzją nieostateczną, zezwoleń na urządzanie gier hazardowych, jest równoważne w skutkach z nieposiadaniem przez dany podmiot od chwili doręczenia takich decyzji, wymaganych zezwoleń na prowadzenie przedmiotowej działalności. Pomimo cofnięcia opisanych wyżej zezwoleń, Spółka prowadziła jednak dalej działalność w zakresie gier na 5. automatach w wymienionych w decyzji punktach. Z decyzji o cofnięciu zezwolenia na prowadzenie działalności w zakresie gier hazardowych nie wynika dla adresata skonkretyzowany obowiązek, nie jest zatem możliwe prowadzenie na jej podstawie egzekucji administracyjnej, co wyłącza ją z katalogu decyzji, zdefiniowanych w art. 239a ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U.z 2012 r., poz. 749 z późn. zm.), zwanej dalej: O.p., które jako nieostateczne nie podlegają wykonaniu. W konsekwencji, decyzja nieostateczna podlega wykonaniu rozumianemu jako związanie zapadłym w jej wyniku rozstrzygnięciem, uchylającym przyznane wcześniej uprawnienie. Organ wywiódł ponadto, że art. 212 zdanie pierwsze O.p. stanowi, że w chwili doręczenia decyzji wchodzi ona do obrotu prawnego i wiąże organ ukształtowanym jej mocą stanem faktycznym i prawnym w zakresie sytuacji prawnej strony, aż do czasu jej ewentualnego wzruszenia w sposób i trybie prawem przepisanym. Związanie organu oznacza, że nie może on pominąć treści własnego rozstrzygnięcia także w postępowaniach odrębnych, które ten organ prowadzi, także rozstrzygnięcie to ma moc wiążącą w dla innych organów umocowanych do orzekania w sprawach zawiązanych jego skutkami.