Wyrok WSA w Olsztynie z dnia 10 września 2015 r., sygn. II SA/Ol 732/15

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Beata Jezielska (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Hanna Raszkowska Sędzia WSA Bogusław Jażdżyk Protokolant st. Referent Maciej Lipiński po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 10 września 2015r. sprawy ze skargi B. K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia "[...]", Nr "[...]" w przedmiocie świadczenia pielęgnacyjnego oddala skargę.

Uzasadnienie

Decyzją z dnia "[...]" wydaną z upoważnienia Wójta Gminy I. - O. przez Kierownika Gminnego Ośrodka Pomocy Społecznej w I. - O., na podstawie art. 17 ust. 1 oraz ust. 1b i art. 20 ustawy z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych (t.j. Dz.U. z 2015 r., poz. 114, dalej jako u.ś.r.), odmówiono B. K. przyznania świadczenia pielęgnacyjnego z tytułu rezygnacji z zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej, wnioskowanego na matkę - W. K. W uzasadnieniu wskazano, iż matka wnioskodawczyni - zgodnie z orzeczeniem o stopniu niepełnosprawności z dnia 14 kwietnia 2015r. - posiada znaczny stopień niepełnosprawności i wymaga opieki oraz pomocy w życiu codziennym. Podkreślono, że organ nie podważa faktu sprawowania opieki przez wnioskodawczynię nad matką. Jednakże wskazano, że zgodnie z art. 17 ust. 1b u.ś.r. świadczenie pielęgnacyjne przysługuje, jeżeli niepełnosprawność osoby wymagającej opieki powstała nie później niż do ukończenia 18 roku życia lub w trakcie nauki w szkole lub w szkole wyższej, jednak nie później niż do ukończenia 25 roku życia.

B. K. złożyła odwołanie od powyższej decyzji podnosząc, że w wyroku z dnia 21 października 2014r. Trybunał Konstytucyjny stwierdził, że art. 17 ust. 1b u.ś.r. w zakresie, w jakim różnicuje prawo do świadczenia pielęgnacyjnego osób sprawujących opiekę nad osobą niepełnosprawną po ukończeniu przez nią wieku określonego w tym przepisie ze względu na moment powstania niepełnosprawności, jest niezgodny z art. 32 ust. 1 Konstytucji RP. Podniosła, iż decyzja wydana przez organ pierwszej instancji jest dla niej krzywdząca i czuje się dyskryminowana, podczas gdy w myśl art. 32 Konstytucji RP wszyscy są równi wobec prawa. Wskazała, iż bez względu na fakt, kiedy jej matka by zachorowała i tak musiałaby zająć się nią, rezygnując z pracy i własnego życia. Wyjaśniła, że choroba matki (zespół otępienia typu alzheimerowskiego oraz wiele innych chorób) jest na tyle uciążliwa, że nie może jej zostawić samej nawet na chwilę, co zostało potwierdzone w decyzji. Ponadto jest ona jedyną osobą, która może się nią zająć, ponieważ matka nie poznaje innych osób. W ocenie odwołującej się celem świadczenia pielęgnacyjnego powinno być choćby częściowe pokrycie kosztów jakie rodzina osoby niepełnosprawnej musi ponieść w związku z koniecznością zapewnienia opieki niepełnosprawnej osobie. Świadczenie to powinno być traktowane jak swego rodzaju rekompensata za niemożność podjęcia zatrudnienia, realizacji swoich celów bądź rozwijania kariery zawodowej. Odwołująca się podała, że nie ma możliwości podjęcia zatrudnienia, a tym samym zarobienia pieniędzy na własne życie. Zgodnie zaś z art. 67 ust. 2 Konstytucji RP obywatel pozostający bez pracy nie z własnej woli i nie mający innych środków utrzymania ma prawo do zabezpieczenia społecznego, którego zakres i formy określa ustawa. W ocenie skarżącej art. 17 u.ś.r. godzi w konstytucyjne nakazy ochrony i opieki nad rodziną, o których mowa w art. 18 Konstytucji RP. Wskazała, że Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 15 listopada 2006r. zwrócił uwagę na cel świadczenia pielęgnacyjnego jako na formę wsparcia rodziny pozostającej w trudnej sytuacji nie tylko materialnej, ale i faktycznej, gdyż również zdejmującej z Państwa i jego organów obowiązek zapewnienia opieki osobom jej potrzebującym w formach zorganizowanych. Ponadto Trybunał podniósł, że skoro członek rodziny wywiązuje się ze swoich obowiązków zarówno prawnych, jak i moralnych wobec chorego krewnego, co wymaga rezygnacji z zarobkowania, to osoba ta powinna otrzymać od Państwa odpowiednie wsparcie.