Wyrok WSA w Warszawie z dnia 2 czerwca 2015 r., sygn. II SA/Wa 1517/14

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Sławomir Antoniuk Sędziowie WSA Stanisław Marek Pietras Olga Żurawska-Matusiak (spr.) Protokolant starszy sekretarz sądowy Dorota Kwiatkowska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 2 czerwca 2015 r. sprawy ze skargi W. H. na postanowienie Szefa Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego z dnia [...] maja 2014 r. nr [...] w przedmiocie odmowy wznowienia postępowania dyscyplinarnego (dotyczy orzeczenia z dnia [...] grudnia 2010 r. nr [...]) - oddala skargę -

Uzasadnienie

Orzeczeniem z [...] grudnia 2010 r. nr [...], wydanym na podstawie art. 151 ustawy z dnia 24 maja 2002 r. o Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego oraz Agencji Wywiadu (Dz. U. Nr 74, poz. 676 ze zm.) oraz § 35 pkt 1 i § 36 rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z 20 grudnia 2004 r. w sprawie udzielania wyróżnień i przeprowadzania postępowań dyscyplinarnych wobec funkcjonariuszy Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego (Dz. U. Nr 272, poz. 2690 ze zm.), Szef Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego utrzymał w mocy orzeczenie Dyrektora Delegatury ABW w L. nr [...] z [...] września 2010 r. o uznaniu W. H. (dalej jako skarżący) winnym odmowy wykonania polecenia służbowego i wymierzeniu kary nagany z ostrzeżeniem.

W uzasadnieniu orzeczenia organ wskazał, że skarżący swoim postępowaniem wyczerpał znamiona przewinienia dyscyplinarnego przewidzianego w § 8 pkt 1 ww. rozporządzenia, tj. odmówił wykonania polecenia służbowego wydanego przez bezpośredniego przełożonego, które pozostawało w związku ze służbą w ABW.

Skarżący wnioskiem z [...] października 2011 r. wystąpił do Szefa ABW o wznowienie postępowania dyscyplinarnego zakończonego orzeczeniem z [...] grudnia 2010 r.

Jako podstawę wznowienia powołał § 48 ust. 1 pkt 1, 2, i § 50 rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 grudnia 2004 r., równocześnie powtórzył argumenty przedstawione w odwołaniu od orzeczenia o ukaraniu z [...] grudnia 2010 r. Zarzucił, że orzeczenie dyscyplinarne posiada braki formalne określone w § 36 pkt 8 ww. rozporządzenia. Wskazał na naruszenie przepisów proceduralnych w postaci art. 439 § 1 k.p.k., poprzez udział w wydaniu orzeczenia osoby nieuprawnionej i podlegającej wyłączeniu na podstawie art. 40 § 1 pkt 4 k.p.k. oraz naruszenie przepisu art. 41 § 1 k.p.k., art. 2 § 2 k.p.k. oraz art. 4 k.p.k., poprzez pominięcie w toku orzekania szeregu okoliczności przemawiających na korzyść obwinionego, art. 5 § 2 k.p.k. i art. 7 k.p.k., poprzez rozstrzygnięcie niedających się wyjaśnić okoliczności na niekorzyść obwinionego, a także naruszenie art. 438 pkt 2 i 3 k.p.k., poprzez oparcie rozstrzygnięcia na błędnych ustaleniach faktycznych i art. 305 § 1, 92 i 404 k.p.k. W ocenie skarżącego w sprawie doszło również do naruszenia: § 17 ust.1 pkt 5 i § 15 ust. 3 pkt 2 ww. rozporządzenia, poprzez niewyłączenie od orzekania rzecznika dyscyplinarnego, § 24 ust. 1 pkt 1, 4 i § 23 ust. 2 rozporządzenia, poprzez zawieszenie prawomocnie zamkniętego postępowania dyscyplinarnego, a następnie jego podjęcie i przedłużenie, § 25 i 26 rozporządzenia oraz art. 321 k.p.k., poprzez niedopełnienie obowiązku końcowego zaznajomienia obwinionego z materiałami postępowania, § 27 ust. 2 rozporządzenia, poprzez przekroczenie wskazanego w nim terminu. Skarżący zarzucił nadto naruszenie § 8 ust. 1 pkt 1, § 8 ust. 2, § 21 ust. 2, § 31 ust. 1 pkt 6, § 36 pkt 6 ww. rozporządzenia.