Wyrok SN z dnia 17 sierpnia 2016 r., sygn. I PK 234/15

Pozew przerywający przedawnienie roszczenia o zadośćuczynienie (art. 445 § 1 k.c. i art. 123 § 1 pkt 1 k.c.) nie wyklucza zwiększenia wysokości żądania w tej samej sprawie, gdy w chwili pozwania (wcześniej próby ugodowej) nie jest jeszcze znany pełny zakres szkody (krzywdy), a powód zastrzega, iż z tej przyczyny żądanie może ulec zwiększeniu.

Biuletyn SN Izby Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych nr 10-12/2016

Poszkodowany w wypadku może nawet po pięciu latach wystąpić do pracodawcy o zadośćuczynienie za wyrządzone krzywdy.

Gazeta Prawna nr 204/2016

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Zbigniew Korzeniowski (przewodniczący, sprawozdawca)

SSN Halina Kiryło

SSN Dawid Miąsik

w sprawie z powództwa M. S. przeciwko G. Spółce Akcyjnej z siedzibą w Ż. o ustalenie i zapłatę, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 17 sierpnia 2016 r., skargi kasacyjnej strony pozwanej od wyroku Sądu Apelacyjnego z dnia 6 lutego 2015 r.,

I. oddala skargę kasacyjną,

II. zasądza od strony pozwanej na rzecz powoda 1.350 (jeden tysiąc i trzysta pięćdziesiąt) zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu kasacyjnym.

Uzasadnienie

Pozwany pracodawca Spółka Akcyjna G. wniósł skargę kasacyjną od części wyroku Sądu Apelacyjnego z 6 lutego 2015 r. i zakwestionował zasądzenie

powodowi M. S. zadośćuczynienia, jako w znacznej części przedawnionego oraz nienależnego. Powód uległ wypadkowi przy pracy 14 sierpnia 2008 r., w wyniku którego doznał rozległych obrażeń ciała. Wsypywał wodorotlenek sodu do komór i skawalony fragment sody wpadł do gorącej wody. Nastąpił wybuch sody, która oblała powoda. Doznał poparzenia klatki piersiowej, brzucha, rąk, nóg, krocza, oczu. Ustalono, że w dniu wypadku miejsce pracy nie było zorganizowane zgodnie z zasadami i przepisami bhp. Powód przyczynił się do wypadku w 20%. Rozmiar oparzeń był znaczny. Upośledzeniu uległ wzrok (45%). Powód przeszedł na rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy. Ustalono 10% długotrwałego uszczerbku w związku z wypadkiem i ZUS wypłacił odszkodowanie 5.890 zł. Powód kontynuował leczenie okulistyczne i rehabilitacyjne. W sierpniu 2010 r. zawezwał pozwaną do ugody sądowej i żądał 40.000 zł tytułem zadośćuczynienia a ponadto odszkodowań za koszty leczenia oraz opieki. Do ugody nie doszło. W pozwie z 11 marca 2011 r. wniósł o zadośćuczynienie w kwocie 5.500 zł z odsetkami od 27 sierpnia 2009 r. Jednocześnie podał, że żądanie określa jako tymczasowe, nie wykluczając jego rozszerzenia w toku procesu, bądź wystąpienia z odrębnym powództwem w pozostałym zakresie. W piśmie z 7 czerwca 2013 r. rozszerzył powództwo w zakresie zadośćuczynienia dodatkowo o 114.500 zł z odsetkami, łącznie żądał 120.000 zł. Pozwana zgłosiła zarzut przedawniania do większego zadośćuczynienia. Powód podał, że o rozmiarze szkody dowiedział się dopiero po zapoznaniu się z opinią okulistyczną. Wcześniej nie miał wiedzy, która umożliwiałaby mu pełne rozeznanie się w rozmiarze uszczerbku na zdrowiu i jego konsekwencji, w związku z czym bieg przedawnienia jego roszczeń rozpoczął się dopiero po zapoznaniu się z opinią biegłej z marca 2013 r. Dopiero z opinii tej wynika, że nastąpiło trwałe pogorszenie wzroku. Ponadto dowiedział się, że może potrzebować operacji przeszczepu rogówki. Z tych przyczyn podniósł, że zarzut przedawnienia jest sprzeczny z art. 5 k.c. (pismo procesowe powoda z 1 października 2013 r.).