Wyrok WSA w Olsztynie z dnia 23 kwietnia 2024 r., sygn. II SA/Ol 81/24

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodnicząca sędzia WSA Katarzyna Matczak Sędziowie sędzia WSA Ewa Osipuk sędzia WSA Tadeusz Lipiński (spr.) Protokolant specjalista Marta Przewłucka po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 23 kwietnia 2024 r. sprawy ze skargi S. R. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Olsztynie z dnia [...], nr [...] w przedmiocie świadczenia pielęgnacyjnego uchyla zaskarżoną decyzję oraz utrzymaną nią w mocy decyzję organu I instancji.

Uzasadnienie

Decyzją z 10 lipca 2023 r. Burmistrz Barczewa (dalej: "Burmistrz" "organ pierwszej instancji") odmówił S.R. (dalej: "skarżąca") świadczenia pielęgnacyjnego z tytułu rezygnacji z zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej, wnioskowanego na jej siostrę.

W uzasadnieniu decyzji Burmistrz wyjaśnił, że podstawę odmowy przyznania wnioskowanego świadczenia stanowił art. 17 ust. 1a i 1b ustawy z dnia 28 listopada

2003 r. o świadczeniach rodzinnych (Dz. U. z 2023 r. poz. 390, dalej: "ustawa" lub "u.ś.r."), gdyż matka niepełnosprawnej żyje i nie posiada orzeczenia o niepełnosprawności. Nadto, data powstania niepełnosprawności osoby wymagającej nie mieści się w przedziale zakreślonym w art. 17 ustawy. Burmistrz też wskazał na uchwałę Naczelnego Sądu Administracyjnego z 14 listopada 2022 r. I OPS 2/22, wywodząc, że warunkiem przyznania wnioskowanego świadczenia jest legitymowanie się przez rodziców osoby wymagającej opieki orzeczeniem o znacznym stopniu niepełnosprawności.

W złożonym od powyższej decyzji odwołaniu skarżąca stwierdziła, że 6 czerwca 2023 r. zrezygnowała z zatrudnienia z powodu sprawowania opieki nad siostrą. Podała, że ich matka ma 83 lata i 1 października 1997 r. przyznano jej rentę inwalidzką na stałe z tytułu całkowitej niezdolności do pracy. Matka cierpi na [...], wymaga opieki i nie jest w stanie wykonywać czynności związanych z rehabilitacją i opieką nad niepełnosprawną siostrą skarżącej. Skarżąca zarzuciła, że organ pierwszej instancji nieprawidłowo zinterpretował wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 21 października 2014 r. K 38/13, którym stwierdzono niezgodność art. 17 ust. 1b ustawy z art. 32 ust. 1 Konstytucji.