Postanowienie SN z dnia 28 marca 2024 r., sygn. I CSK 954/23

28 marca 2024 r.

Sąd Najwyższy w Izbie Cywilnej w składzie:

SSN Maciej Kowalski

na posiedzeniu niejawnym 28 marca 2024 r. w Warszawie
‎w sprawie z powództwa K. O. i E. O.
‎przeciwko Bank spółce akcyjnej w W.
‎o zapłatę,
‎na skutek skargi kasacyjnej Bank spółki akcyjnej w W.
‎od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie
‎z 4 października 2022 r., V Ca 2886/21,

1) odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania;

2) zasądza od Banku spółki akcyjnej w W. na rzecz E. O. i K.O. po 1350 (tysiąc trzysta pięćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

UZASADNIENIE

W skardze kasacyjnej wywiedzionej od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie z 4 października 2022 r. pozwany Bank spółka akcyjna w W. wniósł o przyjęcie skargi do rozpoznania na podstawie art. 398⁹ § 1 pkt 4 k.p.c.

Zdaniem skarżącego oczywista zasadność skargi kasacyjnej wynika z zastosowania przez Sąd Okręgowy dyspozycji art. 385 § 1 k.c. do umowy kredytu stricte dewizowego (walutowego), z całkowitym pominięciem charakteru przedmiotowej umowy, jej specyfiki, jak również wyłącznie fakultatywnego charakteru postanowień dotyczących spłaty kredytu, które w toku postępowania zostały uznane za abuzywne. Pozwany powołał wyrok Sądu Najwyższego z 9 października 2020 r., III CSK 99/18, i stwierdził, że został on wydany w sprawie, w której przedmiotem oceny była umowa kredytowa, tożsama co do treści stanowiących podstawę orzekania, jak umowa kredytu występująca w niniejszej sprawie (zawarta według tego samego wzorca stosowanego przez pozwanego). Skarżący podniósł, że w przywołanym orzeczeniu umowa kredytu została oceniona przez Sąd Najwyższy jako typowa umowa o kredyt walutowy, która nie zawierała niedozwolonych postanowień umownych.