Postanowienie SN z dnia 12 marca 2024 r., sygn. II USK 100/23

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Maciej Pacuda

w sprawie z odwołania J. K.
‎przeciwko Dyrektorowi Zakładu Emerytalno-Rentowego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji w Warszawie
‎o wysokość emerytury policyjnej,
‎po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w dniu 12 marca 2024 r.,
‎skargi kasacyjnej odwołującego się od postanowienia Sądu Apelacyjnego w Warszawie
‎z dnia 28 października 2021 r., sygn. akt III AUz 795/21,

1) odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania,

2) nie obciąża odwołującego się kosztami postępowania kasacyjnego organu rentowego.

UZASADNIENIE

Sąd Apelacyjny – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Warszawie postanowieniem z dnia 28 października 2021 r. oddalił zażalenie wniesione przez odwołującego się J. K. na postanowienie Sądu Okręgowego – Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Warszawie z dnia 15 czerwca 2021 r., którym odrzucono odwołanie od decyzji Dyrektora Zakładu Emerytalno-Rentowego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych w Warszawie z dnia 3 sierpnia 2017 r. jako wniesione po terminie.

Odwołujący się J. K. wniósł do Sądu Najwyższego skargę kasacyjną od postanowienia Sądu Apelacyjnego z dnia 28 października 2021 r., zaskarżając to postanowienie w całości i zarzucając naruszenie przepisów postępowania, to jest art. 477⁹ § 3 k.p.c.

We wniosku o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania skarżący podniósł, że w sprawie występuje potrzeba wykładni przepisów prawnych budzących poważne wątpliwości lub wywołujących rozbieżności w orzecznictwie sądów, to jest art. 477 § 3 k.p.c., przez ustalenie, czy przebyty zawał serca, trwająca nadal przewlekła choroba serca i konieczność prowadzenia spokojnego trybu życia stanowi przyczynę niezależną od skarżącego, która uzasadnia przekroczenie terminu do wniesienia odwołania i jaki maksymalny okres przemawia za uznaniem, iż przekroczenie terminu nie jest nadmierne.