Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 18 kwietnia 2024 r. AHY przeciwko Minister for Justice., sygn. C-359/22

1) Artykuł 27 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 604/2013 z dnia 26 czerwca 2013 r. w sprawie ustanowienia kryteriów i mechanizmów ustalania państwa członkowskiego odpowiedzialnego za rozpatrzenie wniosku o udzielenie ochrony międzynarodowej złożonego w jednym z państw członkowskich przez obywatela państwa trzeciego lub bezpaństwowcanależy interpretować w ten sposób, że:nie nakłada on na państwa członkowskie obowiązku ustanowienia skutecznego środka zaskarżenia przeciwko decyzji wydanej na podstawie klauzuli dyskrecjonalnej, o której mowa w art. 17 ust. 1 tego rozporządzenia.2)–Artykuł 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej należy interpretować w ten sposób, że: nie ma on zastosowania do sytuacji, w której osoba ubiegająca się o udzielenie ochrony międzynarodowej, której dotyczy decyzja o przekazaniu, zwróciła się do państwa członkowskiego, które wydało tę decyzję, o skorzystanie z przysługujących mu uprawnień dyskrecjonalnych na podstawie art. 17 ust. 1 rozporządzenia nr 604/2013 lub wniosła środek zaskarżenia do sądu przeciwko odpowiedzi udzielonej na taki wniosek, w związku z czym to postanowienie Karty tym bardziej nie stoi na przeszkodzie temu, by państwo członkowskie wykonało w tych okolicznościach decyzję o przekazaniu, zanim zapadnie rozstrzygnięcie w przedmiocie takiego wniosku lub w przedmiocie środka zaskarżenia przeciwko odpowiedzi na taki wniosek.Artykuł 29 ust. 1 akapit pierwszy rozporządzenia nr 604/2013 należy interpretować w ten sposób, że: termin sześciu miesięcy na dokonanie przekazania osoby ubiegającej się o udzielenie ochrony międzynarodowej, o którym mowa w tym przepisie, rozpoczyna bieg od wyrażenia zgody przez inne państwo członkowskie na wniosek o przejęcie lub wtórne przejęcie zainteresowanej osoby lub od ostatecznej decyzji w sprawie odwołania lub ponownego rozpoznania decyzji o przekazaniu, w przypadku gdy zgodnie z art. 27 ust. 3 wspomnianego rozporządzenia mają one skutek zawieszający, a nie od daty ostatecznej decyzji w sprawie odwołania od decyzji wnioskującego państwa członkowskiego – podjętej po wydaniu decyzji o przekazaniu – o nieskorzystaniu z przewidzianej w art. 17 ust. 1 tego rozporządzenia klauzuli dyskrecjonalnej pozwalającej na rozpatrzenie wniosku o udzielenie ochrony międzynarodowej.