Postanowienie SN z dnia 6 marca 2024 r., sygn. III KO 109/23

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Paweł Kołodziejski (przewodniczący, sprawozdawca)
‎SSN Adam Roch
‎SSN Anna Dziergawka

w sprawie K. W.

o zadośćuczynienie na podstawie ustawy z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego,

po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu bez udziału stron

w dniu 6 marca 2024 r.,

wniosku pełnomocnika wnioskodawcy o wznowienie postępowania

zakończonego prawomocnym wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Rzeszowie

z dnia 6 maja 2010 r., sygn. akt II AKa 37/10,

utrzymującym w mocy wyrok Sądu Okręgowego w Tarnobrzegu

z dnia 22 lutego 2010 r., sygn. akt II Ko 2/10,

na podstawie art. 540 § 2 i § 1 pkt 2 k.p.k. a contrario w zw. z art. 544 § 2 i 3 k.p.k. oraz art. 639 k.p.k. i art. 624 § 1 k.p.k.

postanowił:

1. oddalić wniosek;

2. obciążyć wnioskodawcę K.W. uiszczoną opłatą od wniosku, zwalniając go od wydatków postępowania wznowieniowego.

[J.J.]

UZASADNIENIE

Wyrokiem byłego Sądu Warszawskiego Okręgu Wojskowego w Warszawie z dnia 5 stycznia 1982 r., sygn. akt So.W. 21/81, K. W. został uznany za winnego tego, że w dniu […] 1981 r. około godz. 20-tej na terenie zakładu „[AAA]” w M. , działając wspólnie z inną osobą, sporządził celem rozpowszechnienia plakaty zawierające fałszywe wiadomości o treści mogącej wywołać niepokój społeczny lub rozruchy, tj. czynu z art. 48 ust. 3 dekretu z dnia 12 grudnia 1981 r. o stanie wojennym (Dz.U. Nr 29, poz. 154), za który skazał go na karę 3 lat pozbawienia wolności oraz na karę dodatkową pozbawienia praw publicznych na okres 2 lat. Wnioskodawca odbył część kary, a następnie został ułaskawiony przez byłą Radę Państwa.

Po rozpoznaniu rewizji nadzwyczajnej wniesionej przez Ministra Sprawiedliwości od powyższego orzeczenia, Sąd Najwyższy wyrokiem z dnia 15 października 1991 r., sygn. akt WRN 105/91, uniewinnił ww. od popełnienia przypisanego mu przestępstwa.

Na mocy postanowienia byłego Sądu Warszawskiego Okręgu Wojskowego w Warszawie z dnia 14 kwietnia 1995 r., sygn. akt Żo 93/93, w oparciu o przepisy z art. 487 § 1 d.k.p.k., art. 488 § 2 d.k.p.k. oraz art. 571 d.k.p.k., zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz K. W. kwotę 10.130 zł tytułem odszkodowania za szkodę oraz kwotę 5.100 zł tytułem zadośćuczynienia za krzywdę, wynikłe ze skazania go wyrokiem byłego Sądu Warszawskiego Okręgu Wojskowego z dnia 5 stycznia 1982 r. wraz z ustawowymi odsetkami od dnia prawomocności.

Następnie pismem datowanym na 13 stycznia 2008 r. K. W. wystąpił na podstawie przepisów ustawy z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego (dalej: ustawa lutowa) o zasądzenie dodatkowego odszkodowania i zadośćuczynienia w kwocie 25.000 zł za represje wynikłe z działalności niepodległościowej.