Wyrok NSA z dnia 15 lutego 2024 r., sygn. I GSK 608/20

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Henryk Wach Sędzia NSA Michał Kowalski (spr.) Sędzia del. WSA Henryka Lewandowska-Kuraszkiewicz Protokolant Kacper Tybuszewski po rozpoznaniu w dniu 15 lutego 2024 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej M. W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 21 listopada 2019 r. sygn. akt III SA/Po 593/19 w sprawie ze skargi M. W. na decyzję Dyrektora Wielkopolskiego Oddziału Regionalnego Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w Poznaniu z dnia 26 czerwca 2019 r. nr 951/12/14/2019 w przedmiocie odmowy przyznania płatności rolnośrodowiskowej oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu wyrokiem z 21 listopada 2019 r., akt III SA/Po 593/19 na podstawie art. 151 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (aktualnie: Dz. U. 2023 r., poz. 1634 – dalej jako p.p.s.a.) oddalił skargę M. W. na decyzję Dyrektora Wielkopolskiego Oddziału Regionalnego Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w Poznaniu z dnia 26 czerwca 2019r. nr 951/12/14/2019 w przedmiocie odmowy przyznania płatności rolnośrodowiskowej na rok 2014.

Sąd I instancji orzekał w następującym stanie faktycznym i prawnym sprawy.

M. W. złożył w dniu 16 maja 2014 r. wniosek o przyznanie płatności rolnośrodowiskowej na 2014 r. Względem skarżącego ustalono stworzenie sztucznych warunków wymaganych do otrzymania płatności. Kierownik Biura Powiatowego ARMiR w K. decyzją z dnia 11 stycznia 2018 r. odmówił zatem skarżącemu przyznania płatności rolnośrodowiskowej na rok 2014.

Orzekając na skutek odwołania skarżącego Dyrektor Wielkopolskiego Oddziału Regionalnego ARMiR w Poznaniu decyzją z dnia 26 czerwca 2019 r., utrzymał w mocy decyzję organu I instancji. W uzasadnieniu organ odwoławczy wskazał, że oprócz strony podmiotami uczestniczącymi w tworzeniu sztucznych warunków w celu maksymalizowania wysokości przyznawanych płatności w różnych schematach pomocowych były A sp. j., B sp. j. i C sp. j. Spółki te zawiązała i zarządzała nimi strona i choć formalnie są one odrębnymi podmiotami, faktycznie są jedną jednostką, zarządzaną przez tą samą osobę. Ustalono, że ze względu na brak możliwości pozyskiwania maksymalnego dofinansowania na dotychczasowych zasadach, skarżący stworzył kolejny mechanizm, tym razem oparty na legalnie powołanych, lecz sztucznie działających spółkach, zawiązanych przez niego i jego konkubinę S. M. jedynie i wyłącznie w celu przejęcia gruntów wcześniej deklarowanych do płatności przez osoby, które przyznały się do wyłudzenia płatności w latach 2005-2011. W krótkim odstępie czasu spółki te już po kilku dniach od powstania złożyły wnioski o przyznanie płatności w wyniku przejęcia posiadania gospodarstwa rolnego odpowiednio od J. B., K. S. i M. C.. Do zawiązania tych spółek doszło po rozpoczęciu śledztwa w sprawie wyłudzenia płatności. Wskazane czynności miały więc jedynie na celu kontynuowanie przez skarżącego procederu związanego ze sztucznym podziałem gruntów będących faktycznie w jego posiadaniu, aby uzyskać płatności w kwocie wyższej aniżeli w przypadku zgłoszenia wszystkich gruntów w jednym wniosku.