Wyrok NSA z dnia 10 stycznia 2024 r., sygn. I OSK 1900/20

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Iwona Bogucka Sędziowie: sędzia NSA Piotr Niczyporuk sędzia del. WSA Anna Wesołowska (spr.) Protokolant: sekretarz sądowy Monika Szewczyk po rozpoznaniu w dniu 10 stycznia 2024 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Gminy Miasta R. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 26 września 2019 r., sygn. akt I SA/Wa 452/19 w sprawie ze skargi Gminy Miasta R. na decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia [...] stycznia 2019 r. nr [...] w przedmiocie odmowy uchylenia decyzji oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Wyrokiem z 26 września 2019 r. I SA/Wa 452/19 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę Gminy Miasta R. (Gmina) na decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji (Minister) z [...] stycznia 2019 r. w przedmiocie odmowy uchylenia decyzji.

Gmina zaskarżyła wyrok Sądu pierwszej instancji skargą kasacyjną w całości zarzucając mu naruszenie:

1. przepisów postępowania tj. art. 145 § 1 pkt 1 lit. c oraz ew. 151 p.p.s.a. oba w zw. z art. 149 § 2 k.p.a i art. 151 § 1 pkt 1 k.p.a. poprzez uznanie, iż ostateczna decyzja Ministra Spraw Wewnętrznych z 28 stycznia 2019 r. nr 51 nie jest dotknięta wadą prawną, o której mowa w art. 145a § 1 k.p.a. tj. iż wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 12 maja 2015 r. sygn. akt P 46/13.

Naruszenie w/w przepisów postępowania mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, ponieważ przyjęcie przez Sąd I instancji, iż w/w wyrok TK nie miał istotnego znaczenia dla sprawy było głównym powodem oddalenia skargi.

2. przepisów prawa materialnego tj. art. 8 ust. 2 Konstytucji w zw. z art. 2 Konstytucji i art. 32 ust. 1 i 2 Konstytucji poprzez błędną wykładnię i uznanie iż wobec braku nowelizacji art. 156 § 2 k.p.a. niemożliwe jest samodzielne określenie przez organ czy sąd terminu, po upływie którego byłaby wyłączona możliwość stwierdzenia nieważności decyzji. Tymczasem art. 32 ust. 1 i 2 Konstytucji przewidujący zasady równości i niedyskryminacji powinny być w tej sprawie zastosowane bezpośrednio i powinien zostać przyjęty 10 letni termin, tak jak w pozostałych przypadkach przewidzianych wprost w art. 156 § 2 kpa.