Wyrok WSA w Gdańsku z dnia 24 kwietnia 2014 r., sygn. III SA/Gd 217/14

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Bartłomiej Adamczak (spr.) Sędziowie: Sędzia NSA Anna Orłowska Sędzia WSA Jolanta Sudoł Protokolant Starszy Sekretarz Sądowy Marta Sankiewicz po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 24 kwietnia 2014 r. sprawy ze skargi D. M. na postanowienie Komendanta Wojewódzkiego Policji z dnia 24 stycznia 2014 r. nr [...] w przedmiocie wydania zaświadczenia potwierdzającego wykonanie obowiązków służbowych w warunkach uzasadniających podwyższenie emerytury oddala skargę.

Uzasadnienie

Zaskarżonym postanowieniem z dnia 24 stycznia 2014 r. (nr [...]) Komendant Wojewódzki Policji utrzymał w mocy postanowienie Komendanta Miejskiego Policji z dnia 4 grudnia 2013 r. (nr [...]), którym organ odmówił podinspektorowi w stanie spoczynku - D. M., wydania zaświadczenia w sprawie potwierdzenia wykonywania obowiązków służbowych uzasadniających podwyższenie emerytury za lata 1990-2006.

Rozstrzygnięcie zostało wydane w następujących okolicznościach faktycznych i prawnych:

W dniu 21 marca 2011 r. podinspektor w stanie spoczynku D. M. (dalej: "strona", "skarżący") zwrócił się do Komendanta Miejskiego Policji o wydanie zaświadczenia dotyczącego pełnienia służby w warunkach szczególnie zagrażających życiu i zdrowiu za lata 1990-2006.

Postanowieniem z dnia 28 grudnia 2012 r. Komendant Miejski Policji odmówił stronie wydania tego zaświadczenia. Rozstrzygnięcie to zostało utrzymane w mocy przez Komendanta Wojewódzkiego Policji postanowieniem z dnia 11 lutego 2013 r.

Wyrokiem z dnia 4 lipca 2013 r. (sygn. akt III SA/Gd 288/13) Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku uchylił oba powyższe postanowienia. W uzasadnieniu Sąd wskazał m.in., że analiza treści § 4 pkt 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 4 maja 2005 r. w sprawie szczegółowych warunków podwyższania emerytur funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej (Dz. U. Nr 86, poz. 734), w zestawieniu z treścią art. 15 ust. 6 ustawy z dnia 18 lutego 1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin (t.j. Dz. U. z 2004 r. Nr 8, poz. 67 ze zm.) - dalej: "ustawa o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy", prowadzi do wniosku o niezgodności tego przepisu rozporządzenia z regulacją ustawową, jako aktem wyższego rzędu. Zwrot "bezpośrednio" oznacza bowiem, że coś dotyczy czegoś wprost. Wobec tego, bezpośrednie zagrożenie życia lub zdrowia - o którym mowa w § 4 pkt 1 ww. rozporządzenia - wiąże się z faktycznym, a nie hipotetycznym zagrożeniem tych dóbr. Co istotne w art. 15 ust. 1 pkt 3 ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy ustawodawca nie posługuje się tym zwrotem. W ustawie brak jest upoważnienia do dookreślenia i przez to także do zawężenia w rozporządzeniu kryterium podwyższenia emerytury, określonego w art. 15 ust. 2 pkt 3 ustawy, co uczyniono w § 4 pkt 1 tego rozporządzenia, używając zwrotu "bezpośrednio". Stąd unormowanie zawarte w § 4 pkt 1 rozporządzenia, w zakresie, w jakim wprowadza kryterium bezpośredniości w odniesieniu do zagrożenia życia lub zdrowia podczas wykonywania przez funkcjonariusza wymienionych w tym przepisie obowiązków służbowych, wykracza poza upoważnienie ustawowe zawarte w art. 15 ust. 6 ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy. Na tej podstawie Sąd doszedł do przekonania o niezgodności unormowania rozporządzenia w tej części z art. 92 ust. 1 Konstytucji RP.