Wyrok WSA w Olsztynie z dnia 13 wrzenia 2011 r., sygn. II SA/Ol 624/11

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Zbigniew Ślusarczyk (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Hanna Raszkowska Sędzia WSA Tadeusz Lipiński Protokolant st. sekretarz sądowy Jakub Borowski po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 13 września 2011r. sprawy ze skargi Wojewody Warmińsko-Mazurskiego na uchwałę Rady Miejskiej w Elblągu z dnia 26 maja 2011r. nr VI/129/2011 w przedmiocie zmiany miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego 1/ stwierdza nieważność uchwały Nr VI/129/2011 Rady Miejskiej w Elblągu z dnia 26 maja 2011r. w sprawie zmiany miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego; 2/ orzeka, że zaskarżona uchwała nie podlega wykonaniu.

Uzasadnienie

Rada Miejska w Elblągu podjęła w dniu 26 maja 2011 r. uchwałę Nr VI/129/2011 w sprawie zmiany miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego wydzielonego terenu w osiedlu "[...]" w Elblągu.

Wojewoda zaskarżył w całości powyższą uchwałę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie zarzucając jej, że została podjęta z istotnym naruszeniem prawa, ponieważ nie wyczerpuje pełnego zakresu planu miejscowego, wymaganego zgodnie z art. 15 ust. 2 pkt 6 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 ze zm., dalej jako: p.z.p.), zgodnie z którym w planie określa się parametry i wskaźniki kształtowania i zagospodarowania terenu, w tym linie zabudowy, gabaryty obiektów i wskaźniki intensywności zabudowy. Z kolei, wymagania dotyczące zakresu planu zostały doprecyzowane w § 4 pkt 6 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie wymaganego zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (Dz. U. Nr 164, poz. 1587), zgodnie z którym ustalenia dotyczące parametrów i wskaźników kształtowania zabudowy oraz zagospodarowania terenu powinny zawierać w szczególności określenie linii zabudowy, wielkości powierzchni zabudowy w stosunku do powierzchni działki lub terenu, w tym udziału powierzchni biologicznie czynnej, a także gabarytów wysokości projektowanej zabudowy oraz geometrii dachu. Podniósł, iż w ustaleniach szczegółowych planu dla terenów UC i MW 1 nie określono wskaźnika intensywności zabudowy (wyrażonego stosunkiem powierzchni zabudowy do powierzchni terenu). Określono natomiast dopuszczalną wysokość zabudowy, przebieg nieprzekraczalnych linii zabudowy, minimalny procent powierzchni biologicznie czynnej. Jednakże, samo określenie udziału powierzchni biologicznie czynnej nie oznacza, że pozostała część terenu stanowi powierzchnię przeznaczoną pod zabudowę. Możliwe są bowiem inne formy zagospodarowania terenu - utwardzone place, komunikacja itp. Natomiast, "w przypadku terenu UC dokonano, co prawda, podziału na strefy funkcjonalne - UC 1 i UC 2, gdzie teren UC 1 poprzez określenie na rysunku planu nieprzekraczalnych linii zabudowy (jako zamkniętego konturu) i zapisy w tekście wskazano teren pod zabudowę". Z ustaleń dla terenu UC 1 wynika wręcz nakaz lokalizowania ciągów zaopatrzenia i parkingów w kubaturze budynku (nie do końca konsekwentny poprzez wprowadzenie wyjątków), co sugerowałoby zamiar zabudowy całego obszaru ograniczonego liniami zabudowy. Argumentował, iż z rysunku i ustaleń tekstowych można wnioskować jaka maksymalna część terenu UC jest przeznaczona pod zabudowę, nie jest jednak określona wskaźnikiem wyrażonym stosunkiem wielkości powierzchni zabudowy do powierzchni działki lub terenu. Wywiódł, że plan miejscowy zawiera obligatoryjne ustalenia, o których mowa w art. 15 ust. 2 p.z.p., jeśli w terenie powstają okoliczności faktyczne uzasadniające dokonanie takich ustaleń. Jeżeli jednak stan faktyczny obszaru objętego planem nie daje podstaw do zamieszczenia w planie ustaleń wymienionych w art. 15 ust. 2 p.z.p. - to brak takich ustaleń w planie nie może stanowić o jego niezgodności z prawem. W niniejszej sprawie, poprzez planowanie zintensyfikowania zabudowy niewątpliwie zachodzi konieczność ustalenia wskaźnika jej intensywności. Ponadto dodał, że przedmiotowa uchwała w odniesieniu do terenów MW 1 i MW 2 (zabudowa mieszkaniowa wielorodzinna) nie spełnia wymogów określonych w § 4 pkt 9 lit. c rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r., ponieważ nie określono ilości miejsc parkingowych w stosunku do ilości mieszkań. Konkludując podniósł, że braki niezbędnych uregulowań w przedmiotowej uchwale stanowią naruszenie zasad sporządzania planu miejscowego, skutkujące nieważnością uchwały w całości z mocy art. 28 ust. 1 p.z.p.