Wyrok WSA w Warszawie z dnia 21 maja 2009 r., sygn. III SA/Wa 359/09

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodnicząca Sędzia NSA Krystyna Chustecka, Sędziowie Sędzia WSA Bożena Dziełak, Sędzia WSA Izabela Głowacka-Klimas (sprawozdawca), Protokolant Alicja Bogusz, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 21 maja 2009 r. spraw ze skarg A. Sp. z o.o. z siedzibą w W. na decyzje Dyrektora Izby Celnej w W. z dnia [...] grudnia 2008 r. nr [...] nr [...] nr [...] w przedmiocie określenia prawidłowej wysokości zobowiązania podatkowego w podatku od towarów i usług oddala skargi

Uzasadnienie

Jak wynika z akt sprawy, organy celne obu instancji zakwestionowały wykazane przez Spółkę z o. o. A., (poprzednia nazwa: Y. sp. z o.o.) (zwanej dalej "Skarżącą") w zgłoszeniach celnych z [...] marca 1999 r., [...] kwietnia 1999 r., [...] marca 1999 r. wartość celną dopuszczonych do obrotu towarów (farmaceutyków) oraz obniżyły wartość celną objętych nimi ww. towarów.

Po prawomocnym zakończeniu postępowań sądowoadmnistracyjnych w przedmiocie uznania zgłoszeń celnych za nieprawidłowe, Naczelnik Urzędu Celnego w W. wszczął postępowania w celu określenia Skarżącej prawidłowych wysokości kwot podatku od towarów i usług, a następnie decyzjami z [...] grudnia 2004 r., określił prawidłowe kwoty należnego podatku.

Obniżenie wartości celnej spowodowało konieczność ustalenia nowej podstawy opodatkowania podatkiem od towarów i usług, co też organ pierwszej instancji uczynił decyzjami z dnia [...] grudnia 2004 r. powołując się na art. 15 ust. 4 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50, z późn. zm.), dalej: "u.p.t.u. z 1993 r.".

W odwołaniach Skarżąca wniosła o uchylenie w całości decyzji organu pierwszej instancji i umorzenie postępowania w sprawie.

Zarzuciła naruszenie art. 2 i art. 7 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej oraz art. 120 Ordynacji podatkowej poprzez niewłaściwe zastosowanie przepisów art. 11 ust. 2 oraz art. 11c ust. 2 i 4 u.p.t.u. z 1993 r., tj. bezpodstawne ich zastosowanie pomimo nieobowiązywania w dacie wydania decyzji. Skarżąca zarzuciła również naruszenie art. 121 § 1, art. 123 § 1 oraz art. 210 § 4 Ordynacji podatkowej poprzez brak wyjaśnienia podstawy prawnej wskazanej w decyzji, tj. art. 2 ust. 2, art. 6 ust. 7, art. 11 ust. 2, art. 11c ust. 2 i ust. 4 oraz art. 18 ust. 1 u.p.t.u. z 1993 r.