Wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 13 marca 2008 r., sygn. I SA/Wr 1046/07

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Halina Betta, Sędziowie Sędzia WSA Zbigniew Łoboda (sprawozdawca), Asesor WSA Alojzy Wyszkowski, Protokolant Ewelina Bedyńska, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 13 marca 2008 r. sprawy ze skargi "A" sp. z o.o. w O. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej we W.Ośrodek Zamiejscowy w J. G. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług za grudzień 2004 r. oddala skargę.

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...]Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej we W. Ośrodek Zamiejscowy w J.G.określił Przedsiębiorstwu Produkcujno-Handlowo-Usługowemu 'A' spółka z o.o. w O. kwotę zwrotu różnicy w podatku od towarów i usług za grudzień 2004 r. w wysokości 14.294 zł oraz ustalił dodatkowe zobowiązanie podatkowe w tym podatku w kwocie 1.812 zł.

Powodem określenia zobowiązania podatkowego było ustalenie, że spółka przy sprzedaży w kraju wyrobów ceramiki użytkowej i dekoracyjnej stosowała nieprawidłowo stawkę podatku od towarów i usług w wysokości 7%, podczas gdy zdaniem organu, towary te podlegały opodatkowaniu stawką podstawową 22%.

Jakkolwiek spółka uzyskała stosowne atesty Krajowej Komisji Artystycznej i Etnograficznej, o których mowa w załączniku nr 3 do ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, to jednak stanowiące przedmiot obrotu towary, nie należały do grup statystycznych, wymienionych w poz. 111 tego załącznika. Według Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej, strona sprzedawała wyroby z kamionki (PKWiU 26.21.12-30 "Zastawy stołowe i inne artykuły gospodarstwa domowego z kamionki"), natomiast z obniżonej stawki podatkowej, na podstawie art. 41 ust. 2 ustawy w związku z poz. 111 załącznika nr 3, korzystały poszczególne wyroby z ceramiki zwykłej (PKWiU 26.21.12-10).

W złożonym odwołaniu spółka zarzuciła, że materiał dowodowy oceniony został dowolnie. Powołała się strona na opinię Instytutu Szkła i Ceramiki w W., w której zaznaczono, że pomimo tego, iż analiza rentgenograficzna i pomiary absorpcji wodnej kwalifikują badane wyroby do ceramiki kamionkowej, to o zaliczeniu wyrobów do odpowiedniego grupowania PKWiU, powinny również decydować: sposób ich wytworzenia (ręczny, maszynowy), a także walory dekoracyjno-użytkowe. Wskazała strona, że kryterium temu odpowiadają sprzedawane przez nią przedmioty, gdyż wywarzane są w technologii tradycyjnej (ręcznie), a zdobienia wykonuje się metodą stempelkową. Również Krajowa Komisja Artystyczna i Etnograficzna, przyznając atesty, zakwalifikowała przedmiotowe wyroby według grupowania PKWiU uprawniającego do obniżonej stawki podatkowej (wyroby z ceramiki zwykłej). Spółka używała określenia "ceramika kamionkowa" w celach marketingowych, gdyż - jako odnoszące się do ceramiki z okolic B. - kojarzone jest z oryginalnymi walorami artystycznymi i rękodziełem. Podobnie, korzystne dla spółki stanowisko zajął Ośrodek Interpretacji Standardów Klasyfikacyjnych GUS, który w udzielonej opinii potwierdził zasadność klasyfikowania spodków, talerzy, garnków, konwi, dzbanów, kubków, kufli i innych według PKWiU 26.21.12-10.00 "Zastawy stołowe i pozostałe artykuły gospodarstwa domowego z ceramiki zwykłej". Tak więc wbrew ustalonym faktom i zebranym dowodom Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej uznał, że produkowane przez spółkę przedmioty winny być zaliczone do wyrobów kamionkowych.