Wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 2 czerwca 2005 r., sygn. I SA/Wr 3166/03

Środki pieniężne przekazane na poczet wydatków niezbędnych do realizacji umowy zlecenia powierniczego zakupu nieruchomości nie mają waloru nieodpłatnego świadczenia.

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu po rozpoznaniu na rozprawie sprawy ze skargi Regionalnego Towarzystwa Nieruchomości sp. z o.o. w W. na decyzję Dyrektora Izby S. we Wrocławiu Ośrodek Zamiejscowy w W. z dnia 21 października 2003 r. (...) w przedmiocie określenia zobowiązania podatkowego z tytułu podatku dochodowego od osób prawnych za 1999 r. - uchyla zaskarżoną decyzję; (...).

W wyniku ustaleń kontroli skarbowej przeprowadzonej w spółce z ograniczoną odpowiedzialnością Regionalne Towarzystwo Nieruchomości z siedzibą w W., Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej we W., decyzją (...) z dnia 16 lipca 2003 r. określił zobowiązanie podatkowe w podatku dochodowym od osób prawnych za 1999 r. w wysokości 3.179 zł. Podstawę prawną rozstrzygnięcia zawartego w decyzji stanowił art. 12 ust. 1 pkt 2 i ust. 6 oraz art. 27 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych /Dz.U. 1993 nr 106 poz. 482 ze zm./. Organ podatkowy pierwszej instancji przyjął, że przychód i dochód podatnika w 1999 r. zadeklarowane w kwocie 2.266,41 zł zostały zaniżone o kwotę 8.674,06 zł, którą stanowiła wartość świadczeń otrzymanych nieodpłatnie przez podatnika od sp. z o.o. T. P. tytułem zaliczki na poczet kosztów powierniczego zakupu nieruchomości na podstawie zawartej przez podatnika i T. sp. z o.o. umowy zlecenia z dnia 23 grudnia 1999 r. W związku z powyższym podstawa opodatkowania w podatku dochodowym od osób prawnych w roku obrotowym 1999 wynosiła 10.940 zł, a należny od podatnika podatek dochodowy od osób prawnych - 3.719 zł.

Od powyższej decyzji podatnik odwołał się do Izby Skarbowej we W. pismem z dnia 4 sierpnia 2003 r. wnosząc o uchylenie tej decyzji. W powyższym odwołaniu podatnik podniósł m.in. że środki otrzymane przez niego od sp. z o.o. T. nie stanowiły nieodpłatnie otrzymanego świadczenia, bowiem z ich natury jako zaliczki wynikało, że nie mógł nimi swobodnie dysponować jak środkami pożyczonymi, jak również był obowiązany do rozliczenia się z nich po wykonaniu lub rozwiązaniu umowy, co też uczynił zwracając powyższe środki w pełnej wysokości T. sp. z o.o. po rozwiązaniu umowy zlecenia powierniczego. Ponadto podatnik zauważył m.in., że powyższe środki nie stanowiły w swej istocie przysporzenia majątkowego na jego rzecz, a ich uzyskanie nie doprowadziło do wzrostu jego aktywów netto.