Interpretacja indywidualna z dnia 22.08.2014, sygn. IPPB2/436-376/14-2/AF, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie

Zawarta pomiędzy stronami umowa datio in solutum nie mieści się w katalogu czynności wymienionych w art. 1 ust. 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych i tym samym czynność ta nie będzie podlegała opodatkowaniu tym podatkiem.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749 z późn. zm.) oraz § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 7 lipca 2014 r. (data wpływu 17 lipca 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych zawarcia umowy datio in solutum - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 lipca 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych zawarcia umowy datio in solutum.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka z siedzibą w Portugalii (dalej jako: Wnioskodawca) z tytułu istniejącej pożyczki była wierzycielem spółki polskiej. Na wierzytelność składała się kwota główna pożyczki. Równocześnie polska spółka była pożyczkodawcą w stosunku do innej spółki zagranicznej (z siedzibą w Czechach) i posiadała z tego tytułu wierzytelność na którą składała się zarówno kwota główna udzielonej pożyczki jak i kwota naliczonych a niezapłaconych przez dłużnika odsetek.

Spółka polska w celu zwolnienia siebie z przedstawionego wyżej zobowiązania skorzystała z instytucji datio in solutum (tj. świadczenie zamiast wykonania) przewidzianej w art. 453 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz. U. z 2014 r. poz. 121 ze zm.; dalej jako: KC). Aby skorzystać z tej instytucji polska spółka zawarta z Wnioskodawcą stosowną umowę, w której zgodziła się na przekazanie pożyczki zawartej pomiędzy nią a spółką czeską na rzecz Wnioskodawcy.