Postanowienie SN z dnia 22 maja 2019 r., sygn. II UK 172/18

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Jolanta Franczak

w sprawie z wniosku J. M. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w S. o prawo do renty i o prawo do renty w związku z wypadkiem przy pracy, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w dniu 22 maja 2019 r., skargi kasacyjnej wnioskodawcy od wyroku Sądu Apelacyjnego w [...] z dnia 10 października 2017 r., sygn. akt III AUa [...],

odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania.

Uzasadnienie

Sąd Apelacyjny - Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w [...] wyrokiem z dnia 10 października 2017 r. oddalił apelację wnioskodawcy J. M. od wyroku Sądu Okręgowego w S. z dnia 3 stycznia 2017 r., oddalającego odwołania od dwóch decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w S. z dnia 6 września 2013 r. odmawiających wnioskodawcy prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy oraz renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy.

W wyrokach Sądów meriti przyjęto, że przeprowadzone postępowanie dowodowe oparte na opiniach powołanych w sprawie biegłych sądowych ortopedy, okulisty, neurologa i neurochirurga wykazało, iż wypadek przy pracy, który miał miejsce w dniu 9 listopada 2001 r., nie spowodował u wnioskodawcy nawet częściowej niezdolności do pracy. Natomiast stwierdzona przez biegłego okulistę niezdolność do pracy z powodu schorzenia wzroku o nieustalonej etiologii nie powstała przed dniem 23 stycznia 2007 r., gdyż według analizy dokumentacji medycznej jeszcze w kwietniu 2011 r. wnioskodawca dobrze widział prawym okiem, a po wypadku nie zgłaszał żadnych dysfunkcji narządu wzroku. Wnioskodawca nie spełnia też przesłanek do przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, o których mowa w art. 57 ust. 1 pkt 2 i 3 oraz art. 58 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (obecnie jednolity tekst: Dz.U. z 2018 r., poz. 1270 ze zm., dalej jako ustawa emerytalna), ponieważ mimo stwierdzenie całkowitej niezdolności do pracy od dnia 27 lutego 2012 r. do dnia 30 listopada 2014 r. wykazał jedynie 24 lata, 4 miesiące i 28 dni okresów składkowych i nieskładkowych, a 5-letni okres składkowy i nieskładkowy w 10-leciu poprzedzającym datę powstania niezdolności do pracy lub datę zgłoszenia wniosku o rentę wykazywał jedynie na datę 23 stycznia 2007 r., a więc na dzień, w którym nie był niezdolny do pracy. Sąd Apelacyjny podkreślił, że w postępowaniu odwoławczym od decyzji odmawiającej prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy sąd ocenia legalność decyzji według stanu rzeczy istniejącego w chwili jej wydania. Z tego względu oddalił wnioski wnioskodawcy o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego pulmonologa i psychiatry, skoro istnienia gruźlicy wnioskodawca nie zgłaszał w postępowaniu przed organem rentowym, lecz dopiero w trakcie wywiadu lekarskiego udzielonego biegłemu neurologowi, a mimo, że był zbadany przez lekarza orzecznika pod kątem sprawności psychicznej, nie zgłaszał w odwołaniu żadnych wniosków w zakresie wadliwych ustaleń organu rentowego co do psychicznego stanu zdrowia.