Postanowienie SN z dnia 1 kwietnia 2011 r., sygn. III KK 58/11

„Obowiązkiem” w rozumieniu art. 75 § 2 k.k. nie jest rozstrzygnięcie uwzględniające powództwo cywilne, o którym mowa w art. 415 § 1 k.p.k.

Z uzasadnienia:

„Sąd Najwyższy zważył, co następuje.

Kasacja, jako w oczywistym stopniu zasadna, zasługiwała w całości na uwzględnienie.

Rozpocząć wypada od przypomnienia stypizowanych w art. 75 § 2 k.k. fakultatywnych podstaw zarządzenia wykonania kary ze względu na zachowanie skazanego w okresie próby. Podstawami tymi są: rażące naruszenie porządku prawnego, uchylanie się od uiszczenia grzywny, od dozoru, od wykonania nałożonych obowiązków lub orzeczonych środków karnych. Przedstawiony katalog ma charakter zamknięty i jakiekolwiek próby jego uzupełnienia czy też rozszerzającej wykładni poszczególnych przesłanek, prowadzące do poszerzenia zakresu instytucji odwołania dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania kary, uznać należy za niedopuszczalne. W świetle poczynionej uwagi trzeba przyjąć, że pod pojęciem „nałożonych obowiązków” rozumieć trzeba obowiązki probacyjne, które stosowane są wobec skazanego w okresie próby w celu wychowawczego oddziaływania, w szczególności zapobieżenia popełnienia przez niego ponownie przestępstwa (art. 72 k.k.). Takiego charakteru, poniekąd represyjnego, nie mają z całą pewnością orzeczenia sądów karnych, zapadłe w procesie adhezyjnym na podstawie art. 415 § 1 k.p.k. Mają one charakter wybitnie cywilnoprawny, a do procedowania w zakresie powództwa cywilnego co do zasady stosuje się przepisy postępowania cywilnego (art. 70 k.p.k.).