Wyrok SN z dnia 7 lutego 2006 r., sygn. I UK 301/05

Niezdolność do pracy z przyczyn samoistnych nie wyklucza ustalenia prawa do renty wyrównawczej, gdy wynika również z czynu niedozwolonego (art. 444 § 2 k.c.).

Przewodniczący SSN Roman Kuczyński,

Sędziowie: SN Beata Gudowska, SA Zbigniew Korzeniowski (sprawozdawca).

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 7 lutego 2006 r. sprawy z powództwa Kazimierza S. przeciwko K. Holdingowi Węglowemu SA Kopalni Węgla Kamiennego W. w K. o rentę wyrównawczą, na skutek skargi kasacyjnej powoda od wyroku Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 10 maja 2005 r. [...]

uchylił zaskarżony wyrok i sprawę przekazał Sądowi Apelacyjnemu w Katowicach do ponownego rozpoznania i orzeczenia o kosztach postępowania kasa­cyjnego.

Uzasadnienie

Powód Kazimierz S. pozwem z 10 maja1991 r. wystąpił o zasądzenie renty wyrównawczej od 1 stycznia 1990 r. w związku z niezdolnością do pracy powstałą skutkiem wypadku przy pracy.

Sąd Okręgowy w Katowicach wyrokiem z 24 czerwca 1996 r. zasądził 172,86 zł tytułem renty wyrównawczej za okres od 1 stycznia1990 r. do 31 października 1991 r. (z odsetkami). Ustalił, że powód pracował jako górnik spawacz pod ziemią i w dniu 16 października 1982 r. uległ wypadkowi przy pracy, w którym doznał urazu kolana; zaliczony został do III grupy inwalidów w związku z tym wypadkiem. Później stwierdzono u niego epilepsję, która nie pozostaje w związku z wypadkiem przy pracy. Sąd przyjął, że pozwana ponosi cywilną odpowiedzialność za wypadek według art. 435 k.c., a renta wyrównawcza przysługuje mu na podstawie art. 444 § 2 k.c. Wysokość renty wyliczono jako różnicę pomiędzy potencjalną rentą III grupy z ogólnego stanu zdrowia ustaloną na dzień 27 stycznia 1989 r., kiedy to epilepsja po raz pierwszy stała się podstawą zaliczenia do III grupy inwalidów z ogólnego stanu zdrowia, a rentą wypadkową powoda, która jedynie do 30 października 1991 r. był niższa od renty z ogólnego stanu zdrowia. W założeniu takiej metodyki przyjęto, że w obliczeniu renty wyrównawczej znaczenie ma samoistna epilepsja, która wykluczała wyliczenie wyższej renty wyrównawczej, skoro z przyczyn samoistnych powód nie mógłby wykorzystać zachowanej zdolności do pracy ponad ograniczoną wypadkiem przy pracy. Dlatego szkoda wyrażała się różnicą pomiędzy rentą z ogólnego stanu zdrowia a rentą wypadkową. Sąd Apelacyjny w Katowicach wyrokiem z 28 lutego 1997 r. w uwzględnieniu apelacji powoda uchylił wyrok i w związku z epilepsją wskazał na konieczność wyjaśnienia: czy ma charakter samoistny i wówczas metodyka liczenia renty była prawidłowa; czy też jest następstwem wypadku przy pracy i w ta­kiej sytuacji zasadność roszczenia nie budziłaby wątpliwości; bądź w ogóle nie ist­nieje.