Postanowienie SN z dnia 21 stycznia 2004 r. sygn. IV CK 346/02

1. Przepis art. 316 § 1 zdanie pierwsze k.p.c. znajduje odpowiednie zastosowanie (art. 13 § 2 k.p.c.) w postępowaniu wieczystoksięgowym, a zastosowanie to polega na tym, że za podstawę wpisu w księdze wieczystej sąd bierze stan rzeczy istniejący w chwili dokonywania tego wpisu. Ze względu na przepis art. 626⁸ § 2 k.p.c. podstawę ustalenia stanu rzeczy istniejącego w chwili dokonywania wpisu mogą stanowić jedynie treść wniosku, dołączonych do wniosku dokumentów oraz treść księgi wieczystej.

2. Szczególny charakter postępowania wieczystoksięgowego, którego celem jest ujawnienie w księdze wieczystej aktualnego, zgodnego z rzeczywistym, stanu prawnego nieruchomości, uzasadnia stwierdzenie, że wynikające z treści księgi wieczystej zbycie prawa (art. 626 § 2 k.p.c.), od istnienia którego uzależnione jest wpisanie innego prawa, nie może być pominięte także wtedy, gdy zbycie to nastąpiło po złożeniu wniosku o wpisanie do księgi wieczystej tego innego prawa. Wyłączone jest więc w tym wypadku zastosowanie art. 192 pkt 3 k.p.c.