Wyrok Składu 7 Sędziów SN z dnia 15 lutego 1991 r., sygn. WRN 195/90

Fakt, że sprawca usiłował popełnić zbrodnię, nie wyłącza sam przez się możliwości uznania takiego czynu za społecznie niebezpieczny w stopniu znikomym, a tym samym umorzenia postępowania karnego na podstawie art. 11 pkt 2 k.p.k. w zw. z art. 26 § 1 k.k.

Sąd Najwyższy po rozpoznaniu w dniu 15 lutego 1991 r. na rozprawie sprawy Grzegorza P., skazanego prawomocnym wyrokiem Wojskowego Sądu Okręgowego w W. z dnia 9 lipca 1987 r., zmienionym wyrokiem Sądu Najwyższego – Izba Wojskowa z dnia 7 października 1988 r. za popełnienie przestępstwa określonego w art. 124 § 1 k.k. na kary 5 lat pozbawienia wolności, pozbawienia praw publicznych na okres 2 lat i konfiskatą mienia w całości, z powodu rewizji nadzwyczajnej na korzyść, wniesionej przez Naczelnego Prokuratora Wojskowego od wyroku Sądu Najwyższego – Izba Wojskowa z dnia 7 października 1988 r. – zaskarżony rewizją nadzwyczajną wyrok Sądu Najwyższego – Izba Wojskowa z dnia 7 października 1988 r. oraz wyrok Wojskowego Sądu Okręgowego w W. z dnia 9 lipca 1987 r. uchylił i na podstawie art. 26 § 1 k.k. w zw. z art. 11 pkt 2 k.p.k. umorzył postępowanie karne, przyjmując, że zarzucony czyn wyczerpuje znamiona art. 11 § 1 k.k. w zw. z art. 124 § 2 k.k. w postaci usiłowania podjęcia się działalności na rzecz obcego wywiadu (...).