Wyrok NSA z dnia 2 czerwca 2015 r., sygn. II FSK 1285/14

W stanie prawnym obowiązującym od dnia 1 stycznia 2004 r. nie stanowi przychodu z działalności gospodarczej w rozumieniu art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a) u.p.d.o.f., odpłatne zbycie nieruchomości lub ich części lub udziału w nieruchomości, wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą, które nie były ujęte w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, oraz które nie stanowią składników majątku wskazanych w art. 14 ust. 2c tej ustawy.

Teza od Redakcji

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Antoni Hanusz (sprawozdawca), Sędzia NSA Bogdan Lubiński, Sędzia NSA Małgorzata Wolf-Kalamala, Protokolant Katarzyna Latkowska, po rozpoznaniu w dniu 2 czerwca 2015 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej E. H. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 10 grudnia 2013 r. sygn. akt III SA/Wa 2342/13 w sprawie ze skargi E. H. na interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, działającego z upoważnienia Ministra Finansów z dnia 3 sierpnia 2010 r. nr IPPB1/415-476/10-3/JB w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych 1) uchyla zaskarżony wyrok, 2) oddala skargę, 3) zasądza od Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, działającego z upoważnienia Ministra Finansów na rzecz E. H. kwotę 640 (sześćset czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

1. Wyrokiem z dnia 10 grudnia 2013 r., sygn. akt III SA/Wa 2342/13 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę E. H. na interpretację Ministra Finansów z dnia 3 sierpnia 2010 r. w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych. Z uzasadnienia Sądu pierwszej instancji wynika, że w dniu 17 maja 2010 r. skarżąca złożyła wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodu uzyskanego ze sprzedaży nieruchomości. We wniosku skarżąca opisała stan faktyczny wskazując, że od 1988 r. była posiadaczem samoistnym nieruchomości zabudowanej położonej w Warszawie. W latach 1988 - 2003 użytkowała grunt na podstawie umowy dzierżawy. Nieruchomość zabudowała z własnych środków finansowych na gruncie należącym do Skarbu Państwa. W 1991 r. budynek został oddany do użytku. W latach 1991-2008 skarżąca prowadziła w budynku działalność gospodarczą. Budynek nie figurował w ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych, nie był też amortyzowany. W 1997 r. Gmina M. przekazała nieruchomość Spółdzielni Mieszkaniowej A.. Prawomocnym wyrokiem z dnia 12 października 2006 r., sygn. akt C 1538/02 Sąd Okręgowy unieważnił akt notarialny pomiędzy Gminą M. a Spółdzielnią Mieszkaniową, uznając prawo skarżącej do nieruchomości. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 26 sierpnia 2009 r., sygn. akt I Cz 37/09 uznał orzeczenie Sądu Okręgowego za słuszne. W dniu 4 listopada 2008 r. przedmiotową nieruchomość skarżąca zbyła spółce z o.o. W. I.. Zgodnie z umową cena nieruchomości została rozłożona na wieloletnie raty. Ostateczne rozliczenie sprzedaży ma nastąpić w maju 2019 r. W uzupełnieniu opisu stanu faktycznego skarżąca sprecyzowała, że prawo własności budynku uzyskała w 1997 r. na podstawie ustawy z dnia 21 sierpnia 1997r, o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. 1997 Nr 115, poz. 741 ze zm.).