Wyrok NSA z dnia 12 lutego 2014 r., sygn. II FSK 579/12

 

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Jerzy Rypina, Sędzia NSA Jan Rudowski, Sędzia NSA Jerzy Płusa (sprawozdawca), Protokolant Marta Wyszkowska, po rozpoznaniu w dniu 12 lutego 2014 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej R. P. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 21 listopada 2011 r. sygn. akt III SA/Wa 879/11 w sprawie ze skargi R. P. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 30 grudnia 2010 r. nr [...] w przedmiocie straty w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2006 r. 1) uchyla zaskarżony wyrok w całości i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie, 2) zasądza od Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie na rzecz R. P. kwotę 430 (słownie: czterysta trzydzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 21 listopada 2011 r. sygn. akt III SA/Wa 879/11 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w sprawie ze skargi R.P. - zwanego dalej "Skarżącym", uchylił zaskarżoną decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia 30 grudnia 2010 r. w przedmiocie określenia wysokości straty z pozarolniczej działalności gospodarczej w 2006 r.

Przedstawiając w uzasadnieniu powyższego wyroku stan sprawy Sąd pierwszej instancji podał, że Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej B. decyzją z dnia 31 maja 2010 r. określił Skarżącemu wysokość poniesionej straty z pozarolniczej działalności gospodarczej za 2006 r. Decyzja ta poprzedzona została postępowaniem kontrolnym, w toku którego stwierdzono, że Skarżący w 2006 r. prowadził na własny rachunek niezgłoszoną do opodatkowania działalność gospodarczą polegającą na sprzedaży wysokiej klasy kamer wideo oraz cyfrowych aparatów fotograficznych osiągając z tego tytułu przychody. Skarżący nie zgłosił do właściwego urzędu skarbowego obowiązku podatkowego z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej, nie składał deklaracji o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) oraz nie prowadził ksiąg podatkowych. Stwierdzając istnienie tych nieprawidłowości oparto się, m.in. na przekazanych przez administrację podatkową Litwy informacjach o braku współpracy Skarżącego z firmą "U." - zwaną dalej "Spółką z Litwy". Organ kontroli skarbowej stwierdził, że z uwagi na brak ksiąg podatkowych oraz innych dokumentów niezbędnych do określenia podstawy opodatkowania prowadzonej przez Skarżącego działalności gospodarczej w 2006 r., należało ją określić, zgodnie z art. 23 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60, z późn. zm.), w drodze oszacowania. Organ pierwszej instancji wyliczył kwoty przychodów oraz kosztów uzyskania przychodów na podstawie oświadczeń Skarżącego o poniesionych wydatkach oraz o wysokości i źródłach uzyskanych dochodów, w tym wpływów i wypłat z przedłożonych przez kontrolowanego historii obrotów na należących do niego rachunkach bankowych oraz wyjaśnieniach kontrahentów. Wysokość przychodów podatkowych organ podatkowy (po uwzględnieniu podatku od towarów i usług określonego odrębną decyzją) określił na kwotę 1 377 289,50 zł. Bezsprzeczne było także ponoszenie przez Skarżącego kosztów uzyskania przychodów, w szczególności kosztów zakupów towarów handlowych. Organ podatkowy uznał za zasadne ich określenie z zastosowaniem art. 23 § 4 Ordynacji podatkowej. Wyjaśnił, że określenie podstawy opodatkowania w drodze oszacowania powinno zmierzać do określenia jej w wysokości zbliżonej do rzeczywistej podstawy opodatkowania. Uzasadnił także przyczyny niezastosowania w przedmiotowej sprawie metod szacowania określonych w art. 23 § 3 Ordynacji podatkowej. W celu wyliczenia kosztów zakupu towarów handlowych organ podatkowy dokonał porównania przychodów uzyskanych w 2006 r., w tym pochodzących z działalności gospodarczej, z uwzględnieniem stanów środków pieniężnych na początek roku z wydatkami dokonanymi przez Skarżącego w analogicznym okresie, z uwzględnieniem zgromadzonych środków pieniężnych na rachunkach bankowych na koniec roku i przyjął, że obliczona różnica stanowi koszty uzyskania przychodów brutto z działalności gospodarczej.