Rozwiązywanie sporów zbiorowych

Rozwiązywanie sporów zbiorowych

Piotr Hanusek

Rozwiązywanie sporów zbiorowych pracowników z pracodawcą lub pracodawcami odbywa się na zasadach określonych w ustawie z 23 maja 1991 r. o rozwiązywaniu sporów zbiorowych (Dz.U. Nr 55, poz. 236 ze zm.).

W ujęciu przepisów ustawy spór zbiorowy pracowników z pracodawcą lub pracodawcami to taki, który dotyczy warunków pracy, płacy lub świadczeń socjalnych, a także praw i wolności związkowych pracowników lub innych grup, którym przysługuje prawo zrzeszania się w związkach zawodowych.

PRZEDMIOT SPORU

Przedmiotem sporu zbiorowego pracowników z pracodawcą lub pracodawcami mogą być zarówno świadczenia pracownicze wynikające ze stosunków pracy, jak i prawa i wolności związkowe wynikające z układów zbiorowych pracy.

Przedmiotem sporu są roszczenia pracownicze, których dochodzenie jest możliwe na gruncie przepisów prawa oraz porozumień z pracodawcą.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 cytowanej ustawy, niedopuszczalne jest prowadzenie sporu zbiorowego dla poparcia indywidualnych żądań pracowniczych, których rozstrzygnięcie jest możliwe w postępowaniu przed organem rozstrzygającym spory o roszczenia pracowników. Dotyczy to przede wszystkim roszczeń pracowniczych, których rozstrzygnięcie należy do sądu pracy.

Spór zbiorowy może dotyczyć na przykład żądań pracowniczych z tytułu nieuzasadnionego rozwiązania stosunków pracy w drodze zwolnień grupowych, w sytuacji naruszenia przez pracodawcę przewidzianego dla takich zwolnień trybu postępowania określonego przepisami ustawy z 28 grudnia 1989 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn dotyczących zakładów pracy (Dz.U. z 1990 r. Nr 4, poz. 19 ze zm.).