Niemożliwość lub niecelowość przywrócenia do pracy

Niemożliwość lub niecelowość przywrócenia do pracy

Witold Bugajny

Sąd pracy – rozpatrując powództwo pracownika o uznanie wypowiedzenia umowy o pracę za bezskuteczne lub o przywrócenie do pracy – może nie uwzględnić tych żądań i orzec o odszkodowaniu. Takie rozstrzygnięcie jest możliwe w przypadku niemożliwości lub niecelowości uwzględnienia żądań pracownika.

Artykuł 45 § 1 k.p. reguluje uprawnienia pracownika w przypadku nieuzasadnionego lub niezgodnego z prawem wypowiedzenia umowy o pracę przez pracodawcę. Przepis ten wprowadza zasadę, według której – w razie ustalenia, że wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas określony jest nieuzasadnione lub dokonane z naruszeniem przepisów dotyczących trybu wypowiedzenia umów o pracę (bez zachowania formy pisemnej, bez podania przyczyny, braku konsultacji z organami związków zawodowych itp.) – sąd pracy, zgodnie z żądaniem pracownika, obowiązany jest orzec o bezskuteczności wypowiedzenia (jeżeli okres wypowiedzenia jeszcze nie upłynął) lub o przywróceniu pracownika do pracy (jeżeli umowa o pracę została już rozwiązana, co zbiega się z upływem okresu wypowiedzenia). Przywrócenie do pracy następuje na poprzednich warunkach (stanowisko pracy, płaca), tj. na warunkach, jakie pracownik posiadał przed rozwiązaniem stosunku pracy. Gdyby pracownik nie domagał się przywrócenia do pracy, lecz odszkodowania, co zdarza się w praktyce, sąd alternatywnie może w miejsce przywrócenia do pracy orzec o odszkodowaniu. Wybór rodzaju roszczenia należy do pracownika.