Wyrok WSA w Bydgoszczy z dnia 8 marca 2022 r., sygn. II SA/Bd 1298/21

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy w składzie następującym: Przewodniczący: sędzia WSA Joanna Brzezińska Sędziowie: sędzia WSA Jerzy Bortkiewicz asesor WSA Mariusz Pawełczak (spr.) po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 8 marca 2022 r. sprawy ze skargi [...] S.A. w [...] na uchwałę Rady Gminy [...] z dnia [...] marca 2021 r., nr [...] w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oddala skargę.

Uzasadnienie

1. T.-M. [...] S.A. (dalej: "strona", "skarżąca") reprezentowana przez zawodowego pełnomocnika powołując się na art. 101 ustawy z dnia 8 marca 1990r. o samorządzie gminnym (tj. Dz. U. z 2021r., poz. 1372 ze zm. – dalej "u.s.g.") oraz art. 53 § 2a w zw. z art. 3 § 2 pkt 5 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tj. Dz. U. z 2019r., poz. 2325 ze zm.; obecnie tj. 2022r., poz. 329 – dalej "p.p.s.a") wniosła skargę na uchwałę Rady Gminy Dobrcz z dnia 11 marca 2021r. nr XXIX/2422021 w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego terenu wsi Borówno. Powyższą uchwałę strona zaskarżyła w części dotyczącej § 6 do § 19 zarzucając jej naruszenie art. 46 ust. 1 ustawy z dnia 7 maja 2010r. o wspieraniu usług i sieci telekomunikacyjnych (tj. Dz. U. z 2021r., poz. 777 ze zm. – dalej "ustawa o rozwoju sieci") poprzez rzeczywiste uniemożliwienie przez miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego lokalizowania inwestycji celu publicznego z zakresu łączności publicznej, jeżeli taka inwestycja jest zgodna z przepisami odrębnymi, jak ma to miejsce w niniejszej sprawie.

W uzasadnieniu strona wskazała, że w myśl art. 46 ust. 1 ustawy o rozwoju sieci miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, zwany dalej "planem miejscowym", nie może ustanawiać zakazów, a przyjmowane w nim rozwiązania nie mogą uniemożliwiać lokalizowania inwestycji celu publicznego z zakresu łączności publicznej, w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 21 sierpnia 1997r. o gospodarce nieruchomościami, jeżeli taka inwestycja jest zgodna z przepisami odrębnymi. Zdaniem strony miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego uchwalony zaskarżoną uchwałą właśnie takie rozwiązania, uniemożliwiające lokalizację inwestycji celu publicznego z zakresu łączności publicznej przewiduje. Dalej skarżąca wskazała, że w kwestionowanym planie nie przewidziano wprost miejsca, gdzie rzeczone inwestycje mogłyby być zlokalizowane. Co prawda na terenach z zabudową usługową (§ 8, § 14 i § 16), pomijając już to, że teren ten zajmuje nieznaczną część terenu objętego kwestionowanym planem, wskazano, że "obowiązuje zakaz realizacji inwestycji mogących zawsze znacząco i mogących potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko, z wyłączeniem inwestycji celu publicznego z zakresu łączności publicznej, zgodnych z przepisami odrębnymi", jednak z uwagi na ograniczenie wysokości zabudowy do odpowiednio 9 m, 6 m i 9 m, skarżąca jest pozbawiona możliwości realizacji inwestycji celu publicznego w jej podstawowym kształcie tj. jako masztu antenowego o wysokości powyżej 40 m z umieszczonymi na szczycie antenami i radioliniami. Powyższe zdaniem strony oznacza, że nie ma możliwości realizacji stacji bazowych na tym terenie. Tym bardziej skarżąca nie ma możliwości realizacji tego rodzaju inwestycji na terenie zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej (przeważającej na terenie objętym planem), albowiem tam w myśl art. 46 ust. 2 ustawy o wspieraniu sieci możliwa jest lokalizacja infrastruktury telekomunikacyjnej o nieznacznym oddziaływaniu, a zatem do wysokości zaledwie 5 m (art. 2 ust. 1 pkt 4 tej ustawy). Z uwagi na powyższe, skarżąca jak i przypuszczalnie jakikolwiek inny operator telefonii cyfrowej nie ma możliwości posadowienia inwestycji celu publicznego w formie naziemnych instalacji. Dopuszczalna wysokość - do 5 m na przeważającej części terenu, jak i ewentualnie do 6 m lub 9 m na pozostałej - jest dalece niewystarczająca dla skarżącej dla wykonania niezbędnej infrastruktury. Strona wskazała również, że wygląd stacji bazowych nie wynika ze swobodnej woli przedsiębiorcy telekomunikacyjnego, a ze ściśle określonych przesłanek technologicznych, które pozostając w zgodzie z przepisami ochrony środowiska powinny uwzględniać przesłanki ekonomiczne. Lokalizacja danej stacji bazowej nie pozostaje w oderwaniu od sieci, w której dana stacja funkcjonuje - miejsce jej lokalizacji determinuje lokalizację stacji pozostających w jej pobliżu. Co jednak najistotniejsze, skarżąca w obliczu wprowadzonych ograniczeń wysokościowych nie ma żadnej możliwości posadowienia choćby jednej stacji bazowej na terenie objętym planem na maszcie antenowym, co ma bezpośrednie przełożenie na sposób funkcjonowania sieci nie tylko na terenie objętym planem, ale i na terenie tym planem nieobjętym, a znajdujący się przykładowo na południowym zachodzie od tego terenu - teren ten jest gęsto zabudowany domami jednorodzinnymi.