Interpretacja indywidualna z dnia 8 lutego 2024 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0112-KDIL1-3.4012.552.2023.2.JK

Uznanie dokonywanych przez Spółkę dostaw towarów za eksport pośredni, o którym mowa w art. 2 pkt 8 lit. b ustawy.

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

15 listopada 2023 r. wpłynął Państwa wniosek z 15 listopada 2023 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy uznania dokonywanych przez Spółkę dostaw towarów za eksport pośredni, o którym mowa w art. 2 pkt 8 lit. b ustawy. Uzupełnili go Państwo pismem z 16 listopada 2023 r. (wpływ 20 listopada 2023 r.) oraz – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 18 stycznia 2024 r. (wpływ 18 stycznia 2024 r.) oraz pismem z 23 stycznia 2024 r. (wpływ 23 stycznia 2024 r.).

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego

A (dalej jako: Spółka) sprzedaje towary klientom w ramach wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów oraz eksportu towarów.

W latach 2022 i 2023 Spółka zrealizowała kilka dostaw towarów na rzecz spółki B (dalej jako: B) z siedzibą w Luksemburgu i będzie dokonywać takich samych dostaw także w przyszłości. Dostawy te zostały zrealizowane (i będą realizowane w przyszłości) w ten sposób, że Spółka wysyłała (i będzie wysyłać w przyszłości) towar do miejsca położonego w Polsce, w którym siedzibę ma agencja celna/firma transportowa (dalej jako: Firma Transportowa), która dokonywała (i będzie dokonywać w przyszłości) dla B wywozu tego towaru do Wielkiej Brytanii oraz innych krajów położonych poza Unią Europejską.

Warunki dostawy między Spółką a B przewidywały (i będą przewidywały w ramach dostaw realizowanych w przyszłości), że to Spółka musi dostarczyć towar do magazynu Firmy Transportowej, zlecając transport wynajętej przez Spółkę firmie kurierskiej (…).

Do przeniesienia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel między Spółką a B dochodziło (i będzie dochodziło w ramach dostaw realizowanych w przyszłości) na terytorium Polski.

Cena sprzedaży towarów przez Spółkę do B nie uwzględniała (i nie będzie uwzględniała dla dostaw realizowanych w przyszłości) kosztów transportu towarów z magazynu Firmy Transportowej do odbiorcy finalnego w Wielkiej Brytanii i w innych krajach położonych poza Unią Europejską, jako że te koszty organizacji transportu do Wielkiej Brytanii i innych krajów poza Unią Europejską i zgłoszenia do urzędu celnego ponosiła (i będzie ponosiła dla dostaw realizowanych w przyszłości) B.

Firma Transportowa zgłaszała (i będzie zgłaszała dla dostaw realizowanych w przyszłości) wywożony z Polski towar do wywozu do Wielkiej Brytanii i innych krajów położonych poza Unią Europejską organom celnym do tzw. urzędu celnego wyprowadzenia. Na dokumentach SAD związanych z wywozem towarów z Polski do Wielkiej Brytanii i innych krajów położonych poza Unią Europejską, realizowanym przez Firmę Transportową na rzecz B, jako nadawcę wskazywano B i podawano numer pod jakim B jest zidentyfikowana w Luksemburgu jako podatku VAT. Jako odbiorcę towaru wskazywano na dokumentach SAD podmioty z Wielkiej Brytanii i innych krajów położonych poza Unią Europejską, bez podania numeru identyfikacyjnego takiego podmiotu brytyjskiego dla potrzeb VAT. Jako zgłaszającego/przedstawiciela wskazywano na dokumentach SAD Firmę Transportową z podaniem jej numeru identyfikacyjnego dla potrzeb podatku VAT z prefiksem PL. Opis towaru na każdym dokumencie SAD i na każdej fakturze VAT wystawionej przez Spółkę na B pozwalał zawsze zidentyfikować tożsamość asortymentu i ilości towaru sprzedanego przez Spółkę do B z towarem wywiezionym dla B z Polski do Wielkiej Brytanii lub odpowiednio do innego kraju położonego poza Unią Europejską przez Firmę Transportową.

W treści każdego dokumentu SAD zawsze wskazywano także numer identyfikacyjny Spółki dla potrzeb VAT z prefiksem PL oraz numer faktury jaką Spółka wystawiła dla B, ale nie wskazywano w dokumencie SAD nazwy Spółki. Tak samo będzie wyglądała zawartość dokumentów SAD dla dostaw, które będą realizowane w przyszłości. Sprzedawcą towarów względem podmiotów z Wielkiej Brytanii i z innych krajów Unii Europejskiej (ostatecznych nabywców tych towarów) była (i będzie dla dostaw realizowanych w przyszłości) B.

Spółka nie miała (i nie będzie miała dla dostaw realizowanych w przyszłości) obowiązku dostarczenia towarów do finalnego miejsca przeznaczenia w Wielkiej Brytanii i innych krajach położonych poza Unią Europejską. To na B ciążył (i będzie ciążył dla dostaw realizowanych w przyszłości) obowiązek zawarcia umowy z Firmą Transportową, celem zorganizowania na własny koszt wywozu towaru z Polski do Wielkiej Brytanii i odpowiednio do innych krajów położonych poza Unią Europejską.

Firma Transportowa realizująca dla B zgłoszenie wywozu towaru z Polski do Wielkiej Brytanii (i odpowiednio do innych krajów położonych poza Unią Europejską) otrzymywała (i będzie otrzymywała dla dostaw realizowanych w przyszłości) komunikat IE-599 – potwierdzenie wywozu. B posiadała (i będzie posiadała dla dostaw realizowanych w przyszłości) dokumenty celne (komunikat IE-599) potwierdzające wywóz towarów poza Unię Europejską w zakresie dotyczącym każdej z dostaw towarów sprzedanych przez Spółkę do B.

W treści komunikatu IE-599 wskazywano:

-ten sam numer referencyjny, który podano w dokumencie SAD dotyczącym danej dostawy,

-B jako nadawcę towaru, wraz z podaniem numeru pod jakim B jest zidentyfikowana w Luksemburgu jako podatnik VAT,

-dane odbiorcy z Wielkiej Brytanii lub innego kraju położonego poza Unią Europejską,

-numer rejestracyjny środka transportu, którym dokonano wywóz towarów z Polski do Wielkiej Brytanii (i odpowiednio do innego kraju położonego poza Unią Europejską),

-warunki dostawy określono jako FCA miejsce z którego Firma Transportowa wywoziła towar do Wielkiej Brytanii i odpowiednio do innych krajów położonych poza Unią Europejską (magazyny Firmy Transportowej),

-opis towaru pozwalający zidentyfikować tożsamość asortymentu i ilości towaru sprzedanego przez Spółkę do B a wywiezionego dla B z Polski do Wielkiej Brytanii i odpowiednio do innych krajów położonych poza Unią Europejską, przez Firmę Transportową z towarem objętym danym komunikatem IE-599,

-numer identyfikacyjny Spółki dla potrzeb VAT z prefiksem PL oraz numer faktury jaką Spółka wystawiła dla B, ale bez nazwy Spółki. Taka sama będzie zawartość komunikatu IE-599 dla dostaw realizowanych w przyszłości.

B przekazywała Spółce wydruki komunikatu IE-599 dla każdej z dostaw objętych fakturą VAT wystawioną przez Spółkę na B. B będzie przekazywała wydruk komunikatu IE-599 także dla każdej dostawy towarów realizowanej w przyszłości.

Spółka z tytułu opisanych wyżej dostaw wystawiała na rzecz B faktury VAT z podatkiem od towarów i usług według polskiej stawki podatku od towarów i usług traktując zrealizowane dostawy jak dostawy krajowe. W wystawianych przez Spółkę na B fakturach nie określono warunków dostawy towarów. Także dla dostaw realizowanych w przyszłości Spółka będzie wystawiała na rzecz B faktury VAT z podatkiem od towarów i usług według polskiej stawki podatku od towarów i usług, traktując zrealizowane dostawy jak dostawy krajowe. W wystawianych przez Spółkę na B fakturach nie określono warunków dostawy towarów, a warunki dostawy nie będą także określane na fakturach VAT wystawianych przez Spółkę z tytułu dostaw realizowanych w przyszłości. B zgłosiła zastrzeżenia co do prawidłowości traktowania tych dostaw zrealizowanych przez Spółkę dla B jako sprzedaży krajowej opodatkowanej polskim podatkiem od towarów i usług.

Aktualnie Spółka chciałaby zweryfikować prawidłowość traktowania dostaw zrealizowanych na rzecz B (i tych dostaw, które w ramach tzw. zdarzenia przyszłego Spółka będzie realizować w przyszłości) jako sprzedaży krajowej opodatkowanej polskim podatkiem od towarów i usług jako, że Spółka zidentyfikowała argumenty prawne przemawiające za uznaniem, że dostawy towarów już zrealizowane przez Spółkę na rzecz B stanowiły (a te dostawy, które w ramach opisanego wyżej modelu będą realizowane w przyszłości będą stanowiły) eksport w rozumieniu art. 2 pkt 8 lit. b ustawy o podatku od towarów i usług (dalej jako: Ustawa), do których to dostaw prawidłowe działanie winno polegać na zastosowaniu przepisu art. 41 ust. 4, ust. 6, ust. 6a, ust. 7, ust. 8 i ust. 9 Ustawy.

Uzupełnienie opisu stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego (ostatecznie uzupełniony w piśmie z 23 stycznia 2024 r.).

1.Wnioskodawca jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług, w tym podatnikiem zarejestrowanym do transakcji wewnątrzwspólnotowych.

2.W transakcjach opisanych we wniosku, Wnioskodawca przenosił/będzie przenosić prawo do rozporządzania towarami jak właściciel na rzecz B, a przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel następowało/będzie następować na terytorium Polski, a następnie B przenosiła/będzie przenosić prawo do rozporządzania jak właściciel towarami na rzecz trzeciego podmiotu (to jest na rzecz nabywcy z Wielkiej Brytanii oraz nabywców z innych krajów położonych poza Unią Europejską). Przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel z B na finalnego nabywcę następowało/będzie następować w kraju poza Unią Europejską (dokładnie w białoruskim (...)).

3.B jako nabywca kupuje od Wnioskodawcy i następnie sprzedaje innym podmiotom ten sam towar.

4.Transport towarów z terytorium Polski poza terytorium Unii Europejskiej nie będzie następować w wyniku dokonanej przez Wnioskodawcę dostawy towarów na rzecz B. Jak to już wskazano we wniosku o wydanie interpretacji przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel między Wnioskodawcą a B następowało/będzie następować zawsze na terytorium Polski. B ma podpisaną z Firmą Transportową umowę na dokonywanie przez Firmę Transportową w imieniu B odpraw celnych oraz na transport towarów z magazynu Firmy Transportowej do białoruskiego (…) (który znajduje się poza terytorium Unii Europejskiej). Ostateczny nabywca odbiera towar w białoruskim (…) i tam następuje przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel z B na ostatecznego nabywcę. B ponosi/będzie ponosić: koszty transportu z magazynu Firmy Transportowej do białoruskiego (…) i koszty zgłoszenia do urzędu celnego wywozu towaru poza Unię Europejską.

5.Towary nie będą transportowane bezpośrednio przez Wnioskodawcę do ostatecznego nabywcy w Wielkiej Brytanii, czy w innym kraju poza Unią Europejską. Transport towarów z magazynu położonego w Polsce, którym dysponuje Firma Transportowa był wykonywany/będzie wykonywany przez Firmę Transportową, która dokonywała/będzie dokonywać w przyszłości dla B wywozu tego towaru do białoruskiego (…). Tak więc transport towarów nie będzie miał ciągłego i nieprzerwanego charakteru. Wnioskodawca jest odpowiedzialny za transport towarów ze swojej siedziby do miejsca położonego w Polsce, do magazynu którym dysponuje Firma Transportowa. Firma transportowa organizuje dalszy transport towaru poza Unię Europejską (konkretnie do białoruskiego (…)) i działa przy tym na rzecz B. Towary po ich dostarczeniu od Wnioskodawcy do magazynu Firmy Transportowej były/będą wyładowywane w tym magazynie. Wnioskodawca nadal nie posiada informacji co dzieje się z towarem po jego rozładowaniu w magazynie Firmy Transportowej, ani też nie posiada wiedzy ile dni upływało/będzie upływać między wysłaniem towaru przez Wnioskodawcę do magazynu Firmy Transportowej a wysyłką towaru przez Firmę Transportową do białoruskiego (…), poza Unią Europejską.

6.W związku z transportem towaru z siedziby Wnioskodawcy do magazynu Firmy Transportowej Wnioskodawca podejmował/będzie podejmował następujące czynności:

-zlecał/będzie zlecał przewóz towaru ze swojej siedziby do magazynu Firmy Transportowej,

-ponosił/będzie ponosił koszt transportu towaru ze swojej siedziby do magazynu Firmy Transportowej.

7.Wnioskodawca wykonując czynności związane z realizacją transportu ze swojej siedziby do magazynu Firmy Transportowej działał/będzie działał na własną rzecz. Wnioskodawca nie działał/nie będzie w tym zakresie działał na rzecz innego podmiotu uczestniczącego w transakcji (czyli ani na rzecz B ani na rzecz końcowego nabywcy spoza Unii Europejskiej).

8.Według wiedzy posiadanej przez Wnioskodawcę, B zlecał/będzie zlecał Firmie Transportowej dokonanie zgłoszenia celnego oraz transportu towaru do białoruskiego (…) poza Unią Europejską.

9.Wnioskodawca nadal nie posiada wiedzy, czy B wykonując czynności związane z realizacją transportu (chodzi o zlecenie transportu z magazynu Firmy Transportowej do białoruskiego (…) poza Unią Europejską) działał/będzie działać na własną rzecz czy też może działał/będzie działał na rzecz ostatecznego nabywcy towaru spoza Unii Europejskiej.

10.Jak wskazano w odpowiedzi na pytanie nr 9, Wnioskodawca nadal nie posiada wiedzy, czy B wykonując czynności związane z realizacją transportu (chodzi o zlecenie transportu z magazynu Firmy Transportowej do białoruskiego (…) poza Unią Europejską) działał/będzie działać na własną rzecz czy też może działał/będzie działał na rzecz ostatecznego nabywcy towaru spoza Unii Europejskiej.

11.Wnioskodawca nadal nie posiada wiedzy czy ostateczny nabywca (podmiot z Wielkiej Brytanii lub podmioty z innych krajów położonych poza Unią Europejską) nie podejmował/nie będzie podejmował żadnych czynności związanych z transportem towarów. Wnioskodawcy znana jest tylko jedna informacja: ostateczny nabywca odbiera towar od Firmy Transportowej w białoruskim (…) i transportuje do docelowego miejsca dostawy w Wielkiej Brytanii lub innym kraju poza Unią Europejską.

12.Wnioskodawca posiada informację, że w momencie przeniesienia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel z B na podmiot trzeci (ostatecznego nabywcę) towary znajdowały się/będą się znajdowały w białoruskim (…) czyli poza terytorium Polski i jednocześnie poza Unią Europejską.

13.Sprzedawane przez Wnioskodawcę do B towary były zgłaszane/będą zgłaszane do procedury wywozu poza Unię Europejską przez Firmę Transportową działająca na rzecz B a zgłoszenie to było dokonywane/będzie dokonywane na terytorium Polski w polskim urzędzie celnym.

14.Jak to opisano we wniosku o wydanie interpretacji: Firma Transportowa zgłaszała (i będzie zgłaszała dla dostaw realizowanych w przyszłości) wywożony z Polski towar do wywozu do Wielkiej Brytanii i innych krajów położonych poza Unią Europejską organom celnym do tzw. urzędu celnego wyprowadzenia. Na dokumentach SAD związanych z wywozem towarów z Polski do Wielkiej Brytanii i innych krajów położonych poza Unią Europejską realizowanym przez Firmę Transportową na rzecz B jako nadawcę wskazywano B i podawano numer pod jakim B jest zidentyfikowana w Luksemburgu jako podatku VAT. Jako odbiorcę towaru wskazywano na dokumentach SAD podmioty z Wielkiej Brytanii i innych krajów położonych poza Unią Europejską, bez podania numeru identyfikacyjnego takiego podmiotu brytyjskiego dla potrzeb VAT. Jako zgłaszającego/przedstawiciela wskazywano na dokumentach SAD Firmę Transportową z podaniem jej numeru identyfikacyjnego dla potrzeb podatku VAT z prefiksem PL. Opis towaru na każdym dokumencie SAD i na każdej fakturze VAT wystawionej przez Spółkę na B pozwalał zawsze zidentyfikować tożsamość asortymentu i ilości towaru sprzedanego przez Spółkę do B z towarem wywiezionym dla B z Polski do Wielkiej Brytanii lub odpowiednio do innego kraju położonego poza Unią Europejską przez Firmę Transportową. W treści każdego dokumentu SAD zawsze wskazywano także numer identyfikacyjny Spółki dla potrzeb VAT z prefiksem PL oraz numer faktury jaką Spółka wystawiła dla B, ale nie wskazywano w dokumencie SAD nazwy Spółki. B przekazywała Spółce wydruki komunikatu IE-599 dla każdej z dostaw objętych fakturą VAT wystawioną przez Spółkę na B. B będzie przekazywała wydruk komunikatu IE-599 także dla każdej dostawy towarów realizowanej w przyszłości. W treści komunikatu IE-599 wskazywano:

-ten sam numer referencyjny, który podano w dokumencie SAD dotyczącym danej dostawy,

-B jako nadawcę towaru, wraz z podaniem numeru pod jakim B jest zidentyfikowana w Luksemburgu jako podatnik VAT,

-dane odbiorcy z Wielkiej Brytanii lub innego kraju położonego poza Unią Europejską,

-numer rejestracyjny środka transportu, którym dokonano wywóz towarów z Polski do białoruskiego (...),

-warunki dostawy określono jako FCA (...) białoruski i do tego miejsca dostarczała towar Firma Transportowa wywożąc towar poza Unię Europejską,

-opis towaru pozwalający zidentyfikować tożsamość asortymentu i ilości towaru sprzedanego przez Spółkę do B a wywiezionego dla B z Polski do białoruskiego (...) poza Unią Europejską, przez Firmę Transportową z towarem objętym danym komunikatem IE-599,

-numer identyfikacyjny Spółki dla potrzeb VAT z prefiksem PL oraz numer faktury jaką Spółka wystawiła dla B ale bez nazwy Spółki. Taka sama będzie zawartość komunikatu IE-599 dla dostaw realizowanych w przyszłości.

W świetle powyższego Wnioskodawca uważa, że posiadane przez niego dokumenty w postaci wydruku komunikatu IE-599, wydruku SAD w połączeniu z fakturą sprzedaży towaru przez Wnioskodawcę do B potwierdzały/będą potwierdzać, że towar będący przedmiotem dostawy na rzecz B opuścił terytorium Unii Europejskiej.

Pytania

1.Czy prawidłowe jest stanowisko Spółki, że dostawy towarów przez Spółkę dla B zrealizowane w sposób opisany we wniosku stanowiły eksport towarów w rozumieniu art. 2 pkt 8 lit. b ustawy o podatku od towarów i usług, do którego Spółka mogła zastosować dyspozycję pomieszczoną w przepisach art. 41 ust. 4, ust. 6, ust. 6a, ust. 7, ust. 8, ust. 9 i ust. 11 Ustawy?

2.Czy prawidłowe jest stanowisko Spółki, że dostawy towarów jakie będą realizowane w przyszłości przez Spółkę dla B, realizowane w sposób opisany we wniosku będą stanowiły eksport towarów w rozumieniu art. 2 pkt 8 lit. b ustawy o podatku od towarów i usług, do którego Spółka będzie mogła zastosować dyspozycję pomieszczoną w przepisach art. 41 ust. 4, ust. 6, ust. 6a, ust. 7, ust. 8, ust. 9 i ust. 11 Ustawy?

Państwa stanowisko w sprawie

Ad 1.

Zdaniem Spółki, dostawy Spółki dla B, zrealizowane w sposób opisany w ramach stanu faktycznego stanowiły eksport w rozumieniu art. 2 pkt 8 lit. b ustawy o podatku od towarów i usług, do którego Spółka mogła zastosować dyspozycję pomieszczoną w przepisach art. 41 ust. 4, ust. 6, ust. 6a, ust. 7, ust. 8 ust. 9 i ust. 11 Ustawy.

Przytoczenie treści miarodajnych przepisów: Zgodnie z treścią art. 2 pkt 8 Ustawy, ilekroć w Ustawie jest mowa o eksporcie towarów rozumie się przez to dostawę towarów wysyłanych lub transportowanych z terytorium kraju poza terytorium Unii Europejskiej przez:

a)dostawcę lub na jego rzecz, lub

b)nabywcę mającego siedzibę poza terytorium kraju lub na jego rzecz, z wyłączeniem towarów wywożonych przez samego nabywcę do celów wyposażenia lub zaopatrzenia statków rekreacyjnych oraz turystycznych statków powietrznych lub innych środków transportu służących do celów prywatnych

-jeżeli wywóz towarów poza terytorium Unii Europejskiej jest potwierdzony przez właściwy organ celny określony w przepisach celnych.

Stosownie do treści art. 41 ust. 4, w eksporcie towarów, o którym mowa w art. 2 pkt 8 lit. a, stawka podatku wynosi 0%. Zgodnie z art. 41 ust. 6 Ustawy stawkę podatku 0% stosuje się w eksporcie towarów, o którym mowa w ust. 4 i 5, pod warunkiem że podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy otrzymał dokument potwierdzający wywóz towaru poza terytorium Unii Europejskiej.

Zgodnie z art. 41 ust. 6a Ustawy dokumentem, o którym mowa w ust. 6, jest w szczególności:

1)dokument w formie elektronicznej otrzymany z systemu teleinformatycznego służącego do obsługi zgłoszeń wywozowych albo potwierdzony przez właściwy organ celny wydruk tego dokumentu;

2)dokument w formie elektronicznej pochodzący z systemu teleinformatycznego służącego do obsługi zgłoszeń wywozowych, otrzymany poza tym systemem, jeżeli zapewniona jest jego autentyczność;

3)zgłoszenie wywozowe na piśmie utrwalonym w postaci papierowej złożone poza systemem teleinformatycznym służącym do obsługi zgłoszeń wywozowych albo jego kopia potwierdzona przez właściwy organ celny.

Zgodnie z art. 41 ust. 7 Ustawy, jeżeli warunek, o którym mowa w ust. 6, nie został spełniony, podatnik nie wykazuje tej dostawy w ewidencji, o której mowa w art. 109 ust. 3, za dany okres rozliczeniowy, lecz w okresie następnym, stosując stawkę podatku 0%, pod warunkiem otrzymania dokumentu wymienionego w ust. 6 przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za ten następny okres. W przypadku nieotrzymania tego dokumentu w terminie określonym w zdaniu poprzednim mają zastosowanie stawki właściwe dla dostawy tego towaru na terytorium kraju.

Zgodnie z art. 41 ust. 8 Ustawy, przepis ust. 7 stosuje się w przypadku, gdy podatnik posiada dokument celny potwierdzający procedurę wywozu.

Zgodnie z art. 41 ust. 9 Ustawy otrzymanie przez podatnika dokumentu potwierdzającego wywóz towaru poza terytorium Unii Europejskiej w terminie późniejszym niż określony w ust. 6 i 7 upoważnia podatnika do dokonania korekty podatku należnego w rozliczeniu za okres rozliczeniowy, w którym podatnik otrzymał ten dokument.

Zgodnie z art. 41 ust. 11 Ustawy, przepisy ust. 4 i 5 stosuje się odpowiednio w eksporcie towarów, o którym mowa w art. 2 pkt 8 lit. b, jeżeli podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za okres rozliczeniowy, w którym dokonał dostawy towarów, otrzymał dokument, o którym mowa w ust. 6, z którego wynika tożsamość towaru będącego przedmiotem dostawy i wywozu.

Przepisy ust. 7 i 9 stosuje się odpowiednio. W przypadku dostaw towarów wysyłanych lub transportowanych, miejsce dostawy wyznacza art. 22 ust. 1 pkt 1 Ustawy.

Stosownie do tego przepisu: miejscem dostawy towarów jest w przypadku:

1)towarów wysyłanych lub transportowanych przez dokonującego ich dostawy, ich nabywcę lub przez osobę trzecią – miejsce, w którym towary znajdują się w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu do nabywcy.

Jednocześnie, na podstawie art. 22 ust. 2 Ustawy, w przypadku gdy te same towary są przedmiotem kolejnych dostaw oraz są wysyłane lub transportowane bezpośrednio od pierwszego dostawcy do ostatniego w kolejności nabywcy, wysyłkę lub transport przyporządkowuje się wyłącznie jednej dostawie.

Według art. 22 ust. 2a Ustawy, w przypadku towarów, o których mowa w ust. 2, które są wysyłane lub transportowane z terytorium kraju na terytorium państwa trzeciego przez nabywcę, który dokonuje również ich dostawy, przyjmuje się, że wysyłka lub transport są przyporządkowane dostawie dokonanej do tego nabywcy, chyba że z warunków dostawy wynika, że wysyłkę lub transport towarów należy przyporządkować jego dostawie.

Jak stanowi art. 22 ust. 2b Ustawy, w przypadku towarów, o których mowa w ust. 2, które są wysyłane lub transportowane z terytorium jednego państwa członkowskiego na terytorium innego państwa członkowskiego, wysyłka lub transport tych towarów są przyporządkowane wyłącznie dostawie dokonanej do podmiotu pośredniczącego.

Przepis ten nie znajdzie zastosowania do dostaw objętych wnioskiem.

Z art. 22 ust. 2c Ustawy wynika, że w przypadku, gdy podmiot pośredniczący przekazał swojemu dostawcy numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych nadany mu przez państwo członkowskie, z którego towary są wysyłane lub transportowane, wysyłkę lub transport przypisuje się wyłącznie dostawie dokonanej przez ten podmiot.

Przepis ten nie znajdzie zastosowania do dostaw objętych wnioskiem.

Na mocy art. 22 ust. 2d Ustawy, przez podmiot pośredniczący, o którym mowa w ust. 2b i 2c, rozumie się innego niż pierwszy w kolejności dostawcę towarów, który wysyła lub transportuje towar samodzielnie albo za pośrednictwem osoby trzeciej działającej na jego rzecz.

Z kolei zgodnie z art. 22 ust. 2e Ustawy, w przypadku towarów, o których mowa w ust. 2, które są wysyłane lub transportowane z terytorium kraju na terytorium państwa trzeciego albo z terytorium jednego państwa członkowskiego na terytorium innego państwa członkowskiego przez:

1)pierwszego dostawcę – wysyłkę lub transport przyporządkowuje się jego dostawie;

2)ostatniego nabywcę – wysyłkę lub transport przyporządkowuje się dostawie dokonanej do tego nabywcy.

W myśl art. 22 ust. 3 Ustawy, w przypadkach, o których mowa w ust. 2-2c i 2e, dostawę towarów, która:

1)poprzedza wysyłkę lub transport towarów, uznaje się za dokonaną w miejscu rozpoczęcia wysyłki lub transportu towarów;

2)następuje po wysyłce lub transporcie towarów, uznaje się za dokonaną w miejscu zakończenia wysyłki lub transportu towarów.

Stanowisko Spółki:

Z powyższych przepisów zdaniem Spółki wynika, że w przypadku dostaw towarów zrealizowanych przez Spółkę dla B w sposób opisany we wniosku, gdy towar nie był bezpośrednio przemieszczany od Spółki do finalnego nabywcy w Wielkiej Brytanii i odpowiednio do innych krajów położonych poza Unią Europejską, lecz towar był przemieszczany do magazynu Firmy Transportowej na terytorium Polski, a dopiero Firma Transportowa działając na zlecenie B dokonywała zgłoszenia celnego wywozu towaru poza Unię Europejską i faktycznie wywoziła towar do Wielkiej Brytanii lub odpowiednio do innych krajów położonych poza Unią Europejską, to nie znalazły zatem zastosowania art. 22 ust. 2, ust. 2a, ust. 2b, ust. 2c, ust. 2d, ust. 2e Ustawy ze względu na brak wysyłki lub transportu towaru bezpośrednio od pierwszego dostawcy (czyli Spółki) do ostatniego w kolejności nabywcy (czyli podmiotu z Wielkiej Brytanii lub z innego kraju położonego poza Unią Europejską).

Spółka uważa, że miejscem opodatkowania dostaw towarów zrealizowanych przez Spółkę dla B jest Polska jako miejsce, w którym towary znajdowały się w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu do nabywcy (co wynika z art. 22 ust. 1 pkt 1 Ustawy).

Kwestię, w którym momencie (w którym miejscu) dochodzi do przeniesienia „prawa do rozporządzania towarem jak właściciel” jest – na gruncie przedstawionego już przez Wnioskodawcę opisu stanu faktycznego (wskazanych reguł handlowych oraz wskazanego punktu, w którym doszło do przeniesienia ryzyk związanych z utratą/zniszczeniem towaru) – zagadnieniem bardziej z obszaru interpretacji i wykładni prawa (interpretacji pojęcia „przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel”), niż stricte z obszaru przedstawienia stanu faktycznego.

Ustawa w treści art. 7 ust. 1 posługuje się pojęciem „przeniesienia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel”, ale nie zawiera dalszych wyjaśnień, jakie kryteria należy brać pod uwagę przy analizie kwestii kiedy (w którym momencie/w jakim państwie) dochodzi do „przeniesienia prawa do rozporządzania towarem” jak właściciel.

Również międzynarodowe reguły handlowe Incoterms (które, na marginesie, nie stanowią powszechnie obowiązującego prawa, a jedynie skodyfikowanie i ustandaryzowanie reguły stosowane pomiędzy stronami transakcji towarowych) nie odnoszą się do „przeniesienia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel”, a jedynie wskazują na punkt w czasie (oraz miejsce) w którym dochodzi do przeniesienia ryzyk związanych z towarem (ryzyka utraty lub uszkodzenia towaru).

Niemniej, zarówno w wydawanych indywidualnych interpretacjach przepisów prawa podatkowego, jak również w orzecznictwie sądowym, a także w literaturze przedmiotu powszechnie obecnie wiąże się moment/miejsce „przeniesienia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel” w rozumieniu przepisów dotyczących podatku VAT z momentem /miejscem, w którym – na podstawie reguł handlowych Incoterms doszło do przeniesienia ryzyk związanych z utratą lub zniszczeniem towaru. Wynika to z okoliczności, że pojęcie „przeniesienia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel” na gruncie podatku VAT utożsamia się z przeniesieniem ekonomicznego władztwa nad towarem, nawet jeśli temu przeniesieniu ekonomicznego władztwa nad towarem nie towarzyszy przeniesienie prawa własności, czy też posiadania rzeczy w rozumieniu prawa cywilnego (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego o sygn. I FSK 892/12).

Zdaniem Spółki, w stosunku do zrealizowanych przez Spółkę dla B dostaw towarów, gdy Spółka była zobowiązana jedynie do postawienia towaru na terenie magazynu Firmy Transportowej do dyspozycji nabywcy (czyli B), a B działając poprzez umocowaną do tego Firmę Transportową odebrał każdorazowo towar z miejsca jego wydania przez Spółkę (przejmując w tym momencie odpowiedzialność za towar), to w tym momencie dostarczenia towaru do magazynu Firmy Transportowej doszło do dostawy towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 Ustawy.

W ocenie Spółki, należy przyjąć, że do „przeniesienia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel” w zakresie dostaw towarów przez Spółkę dla B dochodziło w momencie, w którym towar został dostarczony do magazynu Firmy Transportowej. W stanie faktycznym objętym wnioskiem, to w gestii B było zorganizowanie transportu, co odbyło się w drodze zlecenia Firmie Transportowej zgłoszenia celnego do wywozu do Wielkiej Brytanii i odpowiednio do innych krajów położonych poza Unią Europejską oraz zlecenia transportu z magazynu Firmy Transportowej do odbiorcy w Wielkiej Brytanii i odpowiednio do innych krajów położonych poza Unią Europejską.

Takie rozumienie potwierdzają także same przepisy Ustawy, które w zakresie dostaw związanych w eksportem towarów wskazują (art. 2 pkt 8 lit. a i b Ustawy), że podmiotem organizującym transport jest nabywca, który towary „wysyła lub transportuje z terytorium kraju na terytorium państwa trzeciego”.

Jak wynika z art. 2 pkt 8 lit. a oraz lit. b Ustawy, które to przepisy definiują tzw. eksport bezpośredni oraz eksport pośredni, dostawa towarów wysyłanych lub transportowanych z terytorium kraju poza terytorium Unii Europejskiej może być dokonywana przez „dostawcę lub na jego rzecz” lub przez „nabywcę mającego siedzibę poza terytorium kraju lub na jego rzecz”.

Odnosząc treść powyższych przepisów do opisanych w stanie faktycznym dostaw towarów przez Spółkę dla B, należy uznać, że dostawy towarów zrealizowane przez B na rzecz odbiorców w Wielkiej Brytanii i odpowiednio do innych krajów położonych poza Unią Europejską, powinny być traktowane jako eksport bezpośredni w rozumieniu art. 2 pkt 8 lit. a Ustawy, skoro B posiadał każdorazowo dokumenty celne (komunikat IE-599), potwierdzające wywóz towarów poza Unię Europejską.

Tym samym B mógł stosować dla wywozu towarów z Polski do Wielkiej Brytanii i odpowiednio do innych krajów położonych poza Unią Europejską stawkę 0% podatku od towarów i usług na podstawie art. 41 ust. 4, ust. 6 i ust. 6a Ustawy.

W interpretacjach indywidualnych wskazuje się, że zestawienie ze sobą faktury oraz komunikatu IE-599 pozwalające na stwierdzenie tożsamości wykazanych na nich towarów jest podstawą do zastosowania stawki 0% VAT, zgodnie z wymogami art. 41 ust. 6 Ustawy. Przykładowo w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej informacji Skarbowej z 5 marca 2019 r. nr 0111-KDIB3-3.4012.2.2019.1.PK wskazano, że: „Biorąc zatem pod uwagę, że w odniesieniu do przedmiotowych transakcji Spółka otrzymuje od Nabywcy elektroniczny komunikat IE-599 potwierdzający wywóz towarów poza terytorium Unii Europejskiej, a przy odprawie wywozowej wskazany jest numer identyfikacji podatkowej Spółki, która dokonała dostawy towarów, dane dotyczące towaru i numer faktury dokumentującej tę dostawę – Spółka będzie w posiadaniu dokumentów, z których wynikać będzie, że sprzedany przez Spółkę towar został wywieziony poza terytorium Unii Europejskiej. W konsekwencji, elektroniczne komunikaty IE-599, które w połączeniu z dokumentem (fakturą), z którego wynika tożsamość towaru jednoznacznie potwierdzają wywóz towarów poza terytorium Unii Europejskiej w wyniku dokonywanej przez Spółkę dostawy, stanowią podstawę do stosowania w odniesieniu do przedmiotowych transakcji preferowanej stawki 0% VAT, przewidzianej przepisami ustawy dla eksportu towarów”.

W ocenie Spółki stawka 0% VAT mogła mieć także zastosowanie na podstawie art. 41 ust. 11 Ustawy, do dostaw towarów przez Spółkę na rzecz B w sytuacji, gdy w komunikacie IE-599 potwierdzającym wywóz towarów w roli eksportera będzie wskazany B. Należy przy tym nadmienić, że do uznania dostawy za eksport towarów, o którym mowa w art. 2 ust. 1 pkt 8 Ustawy, z uwagi na definicję zawartą w tym przepisie, muszą łącznie wystąpić następujące przesłanki:

-musi mieć miejsce jedna z czynności określonych w przepisach art. 7 Ustawy – warunek ten był spełniony w stosunku do dostaw objętych wnioskiem,

-w konsekwencji tej czynności, nastąpić musi wywóz towaru z terytorium kraju poza terytorium Unii Europejskiej przez dostawcę lub na jego rzecz (eksport bezpośredni), lub przez nabywcę mającego siedzibę poza terytorium kraju lub na jego rzecz (eksport pośredni) – warunek ten był spełniony w stosunku do dostaw objętych wnioskiem, bowiem następował zawsze wywóz towarów z Polski do Wielkiej Brytanii i odpowiednio do innych krajów położonych poza Unią Europejską przez Firmę Transportową działającą na zlecenie B,

-wywóz towaru musi być potwierdzony przez urząd celny określony w przepisach celnych – ten warunek również Spółka uważa za spełniony, bowiem B dysponowała zawsze komunikatem IE-599, który przesyłała drogą mailową do Spółki, a z treści komunikatu IE-599 wynikała tożsamość towaru wywiezionego przez Firmę Transportową do Wielkiej Brytanii i odpowiednio do innych krajów położonych poza Unią Europejską z towarem objętym daną fakturą VAT dotyczącą sprzedaży towarów przez Spółkę dla B. Skoro bowiem B posiadał dokumenty celne (komunikat IE-599) potwierdzające wywóz towarów do Wielkiej Brytanii i mógł stosować dla wywozu towarów z Polski do Wielkiej Brytanii i odpowiednio do innych krajów położonych poza Unią Europejską stawkę 0% podatku od towarów i usług na podstawie art. 41 ust. 6 Ustawy, to oznacza że stawkę 0% na podstawie art. 41 ust. 6 Ustawy mogła stosować także Spółka, bowiem przepisy Ustawy nie uzależniają prawa do stosowania tej stawki od posiadania komunikatów IE-599 wystawionych na podatnika dokonującego eksportu.

Tym samym, zdaniem Spółki, dostawa towarów dokonywana przez Spółkę dla B w opisanych we wniosku okolicznościach mogła być uznana za eksport towarów, o którym mowa w art. 2 ust. 1 pkt 8 lit. b ustawy (tzw. „eksport pośredni”).

Konsekwencją powyższego była możliwość zastosowania przez Spółkę przepisów art. 41 ust. 4, ust. 6, ust. 6a, ust. 7, ust. 8, ust. 9 i ust. 11 Ustawy. Spółka ma świadomość, że w sytuacji, gdy zrealizowane już dostawy towarów na rzecz B zostały opodatkowane jak dostawa krajowa, mimo, że z przytoczonej wyżej argumentacji prawnej wynika, że dostawy te stanowiły eksport pośredni, to Spółka jest uprawniona:

-do skorygowania wystawionych faktur VAT „na bieżąco” w dacie otrzymania interpretacji indywidualnej potwierdzającej prawidłowość uznania tych dostaw za eksport pośredni w rozumieniu art. 2 pkt 8 lit. b Ustawy;

-na podstawie art. 41 ust. 9 Ustawy – do dokonania korekty podatku należnego w rozliczeniu za okres rozliczeniowy, w którym Spółka otrzymała od B drogą mailową plik zawierający komunikat IE-599, dotyczący wywozu towarów objętych określoną fakturą VAT wystawioną pierwotnie przez Spółkę na B ze stawką krajową podatku od towarów i usług, przy czym korekta podatku należnego za ten okres rozliczeniowy może zostać zrealizowana mimo, że faktury korygujące zostaną wystawione dopiero po otrzymaniu interpretacji indywidualnej.

Zdaniem Spółki, powyższe możliwości powstają automatycznie w sytuacji uznania dostawy towarów przez Spółkę dla B za eksport pośredni w rozumieniu art. 2 pkt 8 lit. b Ustawy.

Ad 2.

Zdaniem Spółki, dostawy towarów jakie będą realizowane w przyszłości przez Spółkę dla B w sposób opisany we wniosku będą stanowiły dla Spółki eksport towarów w rozumieniu art. 2 pkt 8 lit. b ustawy o podatku od towarów i usług, do którego Spółka będzie mogła zastosować dyspozycję pomieszczoną w przepisach art. 41 ust. 4, ust. 6, ust. 6a, ust. 7, ust. 8, ust. 9 i ust. 11 Ustawy.

Przytoczenie treści miarodajnych przepisów:

Zgodnie z treścią art. 2 pkt 8 Ustawy, ilekroć w Ustawie jest mowa o eksporcie towarów rozumie się przez to dostawę towarów wysyłanych lub transportowanych z terytorium kraju poza terytorium Unii Europejskiej przez:

a)dostawcę lub na jego rzecz, lub

b)nabywcę mającego siedzibę poza terytorium kraju lub na jego rzecz, z wyłączeniem towarów wywożonych przez samego nabywcę do celów wyposażenia lub zaopatrzenia statków rekreacyjnych oraz turystycznych statków powietrznych lub innych środków transportu służących do celów prywatnych – jeżeli wywóz towarów poza terytorium Unii Europejskiej jest potwierdzony przez właściwy organ celny określony w przepisach celnych.

Stosownie do treści art. 41 ust. 4 w eksporcie towarów, o którym mowa w art. 2 pkt 8 lit. a, stawka podatku wynosi 0%.

Zgodnie z art. 41 ust. 6 Ustawy, stawkę podatku 0% stosuje się w eksporcie towarów, o którym mowa w ust. 4 i 5, pod warunkiem że podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy otrzymał dokument potwierdzający wywóz towaru poza terytorium Unii Europejskiej.

Zgodnie z art. 41 ust. 6a Ustawy, dokumentem, o którym mowa w ust. 6, jest w szczególności:

1)dokument w formie elektronicznej otrzymany z systemu teleinformatycznego służącego do obsługi zgłoszeń wywozowych albo potwierdzony przez właściwy organ celny wydruk tego dokumentu;

2)dokument w formie elektronicznej pochodzący z systemu teleinformatycznego służącego do obsługi zgłoszeń wywozowych, otrzymany poza tym systemem, jeżeli zapewniona jest jego autentyczność;

3)zgłoszenie wywozowe na piśmie utrwalonym w postaci papierowej złożone poza systemem teleinformatycznym służącym do obsługi zgłoszeń wywozowych albo jego kopia potwierdzona przez właściwy organ celny.

Zgodnie z art. 41 ust. 7 Ustawy, jeżeli warunek, o którym mowa w ust. 6, nie został spełniony, podatnik nie wykazuje tej dostawy w ewidencji, o której mowa w art. 109 ust. 3, za dany okres rozliczeniowy, lecz w okresie następnym, stosując stawkę podatku 0%, pod warunkiem otrzymania dokumentu wymienionego w ust. 6 przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za ten następny okres. W przypadku nieotrzymania tego dokumentu w terminie określonym w zdaniu poprzednim mają zastosowanie stawki właściwe dla dostawy tego towaru na terytorium kraju.

Zgodnie z art. 41 ust. 8 Ustawy, przepis ust. 7 stosuje się w przypadku, gdy podatnik posiada dokument celny potwierdzający procedurę wywozu.

Zgodnie z art. 41 ust. 9 Ustawy, otrzymanie przez podatnika dokumentu potwierdzającego wywóz towaru poza terytorium Unii Europejskiej w terminie późniejszym niż określony w ust. 6 i 7 upoważnia podatnika do dokonania korekty podatku należnego w rozliczeniu za okres rozliczeniowy, w którym podatnik otrzymał ten dokument.

Zgodnie z art. 41 ust. 11 Ustawy, przepisy ust. 4 i 5 stosuje się odpowiednio w eksporcie towarów, o którym mowa w art. 2 pkt 8 lit. b, jeżeli podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za okres rozliczeniowy, w którym dokonał dostawy towarów, otrzymał dokument, o którym mowa w ust. 6, z którego wynika tożsamość towaru będącego przedmiotem dostawy i wywozu.

Przepisy ust. 7 i 9 stosuje się odpowiednio. W przypadku dostaw towarów wysyłanych lub transportowanych, miejsce dostawy wyznacza art. 22 ust. 1 pkt 1 Ustawy. Stosownie do tego przepisu: miejscem dostawy towarów jest w przypadku:

1)towarów wysyłanych lub transportowanych przez dokonującego ich dostawy, ich nabywcę lub przez osobę trzecią – miejsce, w którym towary znajdują się w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu do nabywcy.

Jednocześnie, na podstawie art. 22 ust. 2 Ustawy, w przypadku gdy te same towary są przedmiotem kolejnych dostaw oraz są wysyłane lub transportowane bezpośrednio od pierwszego dostawcy do ostatniego w kolejności nabywcy, wysyłkę lub transport przyporządkowuje się wyłącznie jednej dostawie.

Według art. 22 ust. 2a Ustawy, w przypadku towarów, o których mowa w ust. 2, które są wysyłane lub transportowane z terytorium kraju na terytorium państwa trzeciego przez nabywcę, który dokonuje również ich dostawy, przyjmuje się, że wysyłka lub transport są przyporządkowane dostawie dokonanej do tego nabywcy, chyba że z warunków dostawy wynika, że wysyłkę lub transport towarów należy przyporządkować jego dostawie.

Jak stanowi art. 22 ust. 2b Ustawy, w przypadku towarów, o których mowa w ust. 2, które są wysyłane lub transportowane z terytorium jednego państwa członkowskiego na terytorium innego państwa członkowskiego, wysyłka lub transport tych towarów są przyporządkowane wyłącznie dostawie dokonanej do podmiotu pośredniczącego.

Przepis ten nie znajdzie zastosowania do dostaw objętych wnioskiem.

Z art. 22 ust. 2c Ustawy wynika, że w przypadku gdy podmiot pośredniczący przekazał swojemu dostawcy numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych nadany mu przez państwo członkowskie, z którego towary są wysyłane lub transportowane, wysyłkę lub transport przypisuje się wyłącznie dostawie dokonanej przez ten podmiot. Przepis ten nie znajdzie zastosowania do dostaw objętych wnioskiem.

Na mocy art. 22 ust. 2d Ustawy przez podmiot pośredniczący, o którym mowa w ust. 2b i 2c, rozumie się innego niż pierwszy w kolejności dostawcę towarów, który wysyła lub transportuje towar samodzielnie albo za pośrednictwem osoby trzeciej działającej na jego rzecz.

Z kolei zgodnie z art. 22 ust. 2e Ustawy, w przypadku towarów, o których mowa w ust. 2, które są wysyłane lub transportowane z terytorium kraju na terytorium państwa trzeciego albo z terytorium jednego państwa członkowskiego na terytorium innego państwa członkowskiego przez:

1)pierwszego dostawcę – wysyłkę lub transport przyporządkowuje się jego dostawie;

2)ostatniego nabywcę – wysyłkę lub transport przyporządkowuje się dostawie dokonanej do tego nabywcy.

W myśl art. 22 ust. 3 Ustawy, w przypadkach, o których mowa w ust. 2-2c i 2e, dostawę towarów, która:

1)poprzedza wysyłkę lub transport towarów, uznaje się za dokonaną w miejscu rozpoczęcia wysyłki lub transportu towarów;

2)następuje po wysyłce lub transporcie towarów, uznaje się za dokonaną w miejscu zakończenia wysyłki lub transportu towarów.

Stanowisko Spółki:

Z powyższych przepisów, zdaniem Spółki wynika, że w przypadku dostaw towarów, które będą realizowane w przyszłości przez Spółkę dla B w sposób opisany we wniosku, gdy towar nie będzie bezpośrednio przemieszczany od Spółki do finalnego nabywcy w Wielkiej Brytanii i odpowiednio w innych krajach położonych poza Unią Europejską, lecz towar będzie przemieszczany do magazynu Firmy Transportowej na terytorium Polski, a dopiero Firma Transportowa działając na zlecenie B dokonywała zgłoszenia celnego wywozu towaru poza Unię Europejską i faktycznie wywoziła towar do Wielkiej Brytanii i odpowiednio do innych krajów położonych poza Unią Europejską, to nie znajdą zastosowania art. 22 ust. 2, ust. 2a, ust. 2b, ust. 2c, ust. 2d, ust. 2e Ustawy ze względu na brak wysyłki lub transportu towaru bezpośrednio od pierwszego dostawcy (czyli Spółki) do ostatniego w kolejności nabywcy (czyli podmiotu spoza Unii Europejskiej).

Spółka uważa, że miejscem opodatkowania dostaw towarów zrealizowanych przez Spółkę dla B będzie Polska jako miejsce, w którym towary znajdować się będą w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu do nabywcy (co wynika z art. 22 ust. 1 pkt 1 Ustawy). Kwestię, w którym momencie (w którym miejscu) dochodzi do przeniesienia „prawa do rozporządzania towarem jak właściciel” jest – na gruncie przedstawionego już przez Wnioskodawcę opisu stanu faktycznego (wskazanych reguł handlowych oraz wskazanego punktu, w którym doszło do przeniesienia ryzyk związanych z utratą/zniszczeniem towaru) – zagadnieniem bardziej z obszaru interpretacji i wykładni prawa (interpretacji pojęcia „przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel”), niż stricte z obszaru przedstawienia stanu faktycznego.

Ustawa w treści art. 7 ust. 1 posługuje się pojęciem „przeniesienia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel”, ale nie zawiera dalszych wyjaśnień, jakie kryteria należy brać pod uwagę przy analizie kwestii kiedy (w którym momencie/w jakim państwie) dochodzi do „przeniesienia prawa do rozporządzania towarem” jak właściciel. Również międzynarodowe reguły handlowe Incoterms (które, na marginesie, nie stanowią powszechnie obowiązującego prawa, a jedynie skodyfikowanie i ustandaryzowanie reguły stosowane pomiędzy stronami transakcji towarowych) nie odnoszą się do „przeniesienia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel”, a jedynie wskazują na punkt w czasie (oraz miejsce) w którym dochodzi do przeniesienia ryzyk związanych z towarem (ryzyka utraty lub uszkodzenia towaru). Niemniej, zarówno w wydawanych indywidualnych interpretacjach przepisów prawa podatkowego, jak również w orzecznictwie sądowym, a także w literaturze przedmiotu powszechnie obecnie wiąże się moment/miejsce „przeniesienia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel” w rozumieniu przepisów dotyczących podatku VAT z momentem/miejscem, w którym – na podstawie reguł handlowych Incoterms doszło do przeniesienia ryzyk związanych z utratą lub zniszczeniem towaru. Wynika to z okoliczności, że pojęcie „przeniesienia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel” na gruncie podatku VAT, utożsamia się z przeniesieniem ekonomicznego władztwa nad towarem, nawet jeśli temu przeniesieniu ekonomicznego władztwa nad towarem nie towarzyszy przeniesienie prawa własności czy też posiadania rzeczy w rozumieniu prawa cywilnego (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego o sygn. I FSK 892/12).

Zdaniem Spółki, w stosunku do realizowanych w przyszłości przez Spółkę dla B dostaw towarów, gdy Spółka będzie zobowiązana jedynie do postawienia towaru na terenie magazynu Firmy Transportowej do dyspozycji nabywcy (czyli B), a B działając poprzez umocowaną do tego Firmę Transportową będzie odbierał każdorazowo towar z miejsca jego wydania przez Spółkę (przejmując w tym momencie odpowiedzialność za towar), to w tym momencie dostarczenia towaru do magazynu Firmy Transportowej, będzie dochodziło do dostawy towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 Ustawy.

W ocenie Spółki, należy przyjąć, że do „przeniesienia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel” w zakresie dostaw towarów przez Spółkę dla B będzie dochodziło w momencie w którym towar zostanie dostarczony do magazynu Firmy Transportowej.

W zakresie zdarzenia przyszłego objętego wnioskiem – czyli dostaw towarów przez Spółkę dla B, to w gestii B będzie zorganizowanie transportu, co odbywać się będzie w drodze zlecenia Firmie Transportowej zgłoszenia celnego do wywozu do Wielkiej Brytanii i odpowiednio do innych krajów położonych poza Unią Europejską oraz zlecenia transportu z magazynu Firmy Transportowej do odbiorcy w Wielkiej Brytanii i odpowiednio do innych krajów położonych poza Unią Europejską. Takie rozumienie potwierdzają także same przepisy Ustawy, które w zakresie dostaw związanych z eksportem towarów wskazują (art. 2 pkt 8 lit. a i b Ustawy), że podmiotem organizującym transport jest nabywca, który towary „wysyła lub transportuje z terytorium kraju na terytorium państwa trzeciego”.

Jak wynika z art. 2 pkt 8 lit. a. oraz lit. b. Ustawy, które to przepisy definiują tzw. eksport bezpośredni oraz eksport pośredni, dostawa towarów wysyłanych lub transportowanych z terytorium kraju poza terytorium Unii Europejskiej może być dokonywana przez „dostawcę lub na jego rzecz” lub przez „nabywcę mającego siedzibę poza terytorium kraju lub na jego rzecz”.

Odnosząc treść powyższych przepisów do dostaw towarów przez Spółkę dla B jakie będą realizowane w przyszłości, Spółka uważa że dostawy towarów realizowane w przyszłości przez B na rzecz odbiorców w Wielkiej Brytanii i odpowiednio w innych krajach położonych poza Unią Europejską, powinny być traktowane jako eksport bezpośredni w rozumieniu art. 2 pkt 8 lit. a Ustawy skoro B posiadał każdorazowo dokumenty celne (komunikat IE-599), potwierdzające wywóz towarów poza Unię Europejską.

B będzie stosować dla wywozu towarów z Polski do Wielkiej Brytanii i odpowiednio do innych krajów położonych poza Unią Europejską stawkę 0% podatku od towarów i usług na podstawie art. 41 ust. 4, ust. 6 i ust. 6a Ustawy.

W interpretacjach indywidualnych wskazuje się, że zestawienie ze sobą faktury oraz komunikatu IE-599 pozwalające na stwierdzenie tożsamości wykazanych na nich towarów jest podstawą do zastosowania stawki 0% VAT, zgodnie z wymogami art. 41 ust. 6 Ustawy.

Przykładowo w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej informacji Skarbowej z 5 marca 2019 r. nr 0111-KDIB3-3.4012.2.2019.1.PK wskazano, że: „Biorąc zatem pod uwagę, że w odniesieniu do przedmiotowych transakcji Spółka otrzymuje od Nabywcy elektroniczny komunikat IE-599 potwierdzający wywóz towarów poza terytorium Unii Europejskiej, a przy odprawie wywozowej wskazany jest numer identyfikacji podatkowej Spółki, która dokonała dostawy towarów, dane dotyczące towaru i numer faktury dokumentującej tę dostawę – Spółka będzie w posiadaniu dokumentów, z których wynikać będzie, że sprzedany przez Spółkę towar został wywieziony poza terytorium Unii Europejskiej. W konsekwencji, elektroniczne komunikaty IE-599, które w połączeniu z dokumentem (fakturą), z którego wynika tożsamość towaru jednoznacznie potwierdzają wywóz towarów poza terytorium Unii Europejskiej w wyniku dokonywanej przez Spółkę dostawy, stanowią podstawę do stosowania w odniesieniu do przedmiotowych transakcji preferowanej stawki 0% VAT, przewidzianej przepisami ustawy dla eksportu towarów”.

W ocenie Spółki stawka 0% VAT będzie mieć także zastosowanie na podstawie art. 41 ust. 11 Ustawy do dostawy towarów przez Spółkę na rzecz B w sytuacji, gdy w komunikacie IE-599 potwierdzającym wywóz towarów w roli eksportera będzie wskazany B. Należy przy tym nadmienić, że do uznania dostawy za eksport towarów, o którym mowa w art. 2 pkt 8 ustawy, z uwagi na definicję zawartą w tym przepisie, muszą łącznie wystąpić następujące przesłanki:

-musi mieć miejsce jedna z czynności określonych w przepisach art. 7 Ustawy – warunek ten był spełniony w stosunku do dostaw objętych wnioskiem,

-w konsekwencji tej czynności, nastąpić musi wywóz towaru z terytorium kraju poza terytorium Unii Europejskiej przez dostawcę lub na jego rzecz (eksport bezpośredni), lub przez nabywcę mającego siedzibę poza terytorium kraju lub na jego rzecz (eksport pośredni) – warunek ten był spełniony w stosunku do dostaw objętych wnioskiem, bowiem następował zawsze wywóz towarów z Polski do Wielkiej Brytanii i odpowiednio do innych krajów położonych poza Unią Europejską przez Firmę Transportową działająca na zlecenie B,

-wywóz towaru musi być potwierdzony przez urząd celny określony w przepisach celnych – ten warunek również Spółka uważa za spełniony, bowiem B dysponowała zawsze komunikatem IE-599, który przesyłała drogą mailową do Spółki a z treści komunikatu IE-599 wynikała tożsamość towaru wywiezionego przez Firmę Transportową do Wielkiej Brytanii i odpowiednio do innych krajów położonych poza Unią Europejską z towarem objętym daną fakturą VAT dotyczącą sprzedaży towarów przez Spółkę dla B. Skoro bowiem B będzie posiadał dokumenty celne (komunikat IE-599) potwierdzające wywóz towarów do Wielkiej Brytanii i odpowiednio do innych krajów położonych poza Unią Europejską i mógł stosować dla wywozu towarów z Polski do Wielkiej Brytanii i odpowiednio do innych krajów położonych poza Unią Europejską, stawkę 0% podatku od towarów i usług na podstawie art. 41 ust. 6 Ustawy, to oznacza że stawkę 0% na podstawie art. 41 ust. 6 Ustawy będzie mogła stosować także Spółka, bowiem przepisy Ustawy nie uzależniają prawa do stosowania tej stawki od posiadania komunikatów IE-599 wystawionych na podatnika dokonującego eksportu.

Tym samym, zdaniem Spółki, dostawa towarów realizowana na opisanych we wniosku zasadach w przyszłości przez Spółkę dla B może zostać przez organ, w wydanej aktualnie interpretacji indywidualnej, uznana za eksport towarów, o którym mowa w art. 2 ust. 1 pkt 8 lit. b ustawy (tzw. „eksport pośredni”).

Konsekwencją powyższego będzie możliwość zastosowania przez Spółkę przepisów art. 41 ust. 4, ust. 6, ust. 6a, ust. 7, ust. 8, ust. 9 i ust. 11 Ustawy.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wnioskujest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2023 r., poz. 1570 ze zm.), zwanej dalej ustawą:

Z powyższego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie, z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają określone czynności, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia (określanym na podstawie przepisów ustawy) jest terytorium kraju.

Według art. 2 pkt 1 ustawy:

W myśl art. 2 pkt 3 ustawy:

Na mocy art. 2 pkt 4 ustawy:

Na podstawie art. 2 pkt 5 ustawy:

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy:

Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy:

Należy zauważyć, że dostawa towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy, rozumiana jest przez ustawodawcę, jako przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. W określeniu „jak właściciel” zawiera się możliwość uznania za dostawę faktycznego przeniesienia władztwa nad rzeczą. W rozumieniu ustawy, „dostawa” oznacza wszelkiego rodzaju rozporządzanie towarem (sprzedaż, zamiana, darowizna, oraz każdą inną czynność, która w aspekcie ekonomicznym będzie prowadziła do podobnego rezultatu). Przepis art. 7 ust. 1 ustawy, definiujący pojęcie „dostawa towarów” nie odwołuje się do cywilistycznych pojęć sprzedaży, czy też przeniesienia prawa własności, stąd też nie można utożsamiać dostawy towarów w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług z przeniesieniem prawa własności na gruncie prawa cywilnego. W konsekwencji pojęcie „dostawa towarów” oraz ekonomiczne aspekty transakcji, nie muszą wiązać się ze skutkami powstającymi na gruncie cywilistycznego prawa własności. Pozwala to na uznanie danej czynności za dostawę towarów, nawet w przypadkach nałożenia na nabywcę pewnych ograniczeń we władaniu towarem.

Pojęcie „przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel” – zawarte w art. 7 ust. 1 ustawy – dotyczy tego rodzaju czynności, która daje otrzymującemu towar prawo do postępowania z nim jak właściciel. Należy przy tym uznać, że chodzi tutaj przede wszystkim o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym. Ponieważ istotą dostawy towarów nie jest przeniesienie prawa własności, zatem zwrotu „prawo do rozporządzania jak właściciel” nie można interpretować jako „prawa własności”. Co więcej, czynności przejścia własności ekonomicznej nie musi towarzyszyć przejście własności w sensie prawnym, ponieważ „dostawa towarów” nie ogranicza się wyłącznie do zbycia prawa własności rzeczy.

Stosownie do art. 2 pkt 22 ustawy:

Zgodnie z art. 2 pkt 8 ustawy:

Ustawodawca definiując pojęcie eksportu towarów, dokonał rozróżnienia sytuacji gdy będący przedmiotem wywozu towar jest wywożony przez dostawcę lub na jego rzecz, czy przez nabywcę mającego siedzibę poza Polską, lub na jego rzecz. Sytuacja, kiedy dostawca lub podmiot przez niego upoważniony sam dokonuje wywozu towarów z Polski poza terytorium Unii stanowi tzw. eksport bezpośredni (art. 2 pkt 8 lit. a ustawy). Natomiast eksport pośredni ma miejsce wówczas gdy wywóz towarów z terytorium Polski poza terytorium Unii Europejskiej, w wykonaniu dostawy towarów, jest dokonywany przez nabywcę mającego siedzibę poza terytorium Polski lub na jego rzecz (art. 2 pkt 8 lit. b ustawy).

Zatem, aby dostawę towarów uznać za eksport towarów, w rozumieniu art. 2 pkt 8 ustawy muszą wystąpić łącznie następujące przesłanki:

a)musi nastąpić przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel,

b)towar będący przedmiotem dostawy musi zostać wysłany lub przetransportowany z terytorium Polski poza terytorium Unii Europejskiej,

c)wywóz towaru poza terytorium Unii Europejskiej musi być potwierdzony przez właściwy organ celny określony w przepisach celnych.

Zatem dla uznania danej czynności za eksport towarów niezbędne jest dokonanie dostawy towarów, czyli przeniesienie na nabywcę prawa do rozporządzania towarem jak właściciel, oraz w wyniku tej dostawy wysłanie lub transport towarów poza terytorium Unii Europejskiej. Niezaistnienie jednej z przesłanek wymienionych w art. 2 pkt 8 ustawy powoduje, że nie dochodzi do eksportu towarów w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług.

Zaznaczenia wymaga, że dwie pierwsze przesłanki mają charakter faktyczny i musi je łączyć bezpośredni związek przyczynowo-skutkowy, tzn. w wykonaniu jednej ze ściśle sprecyzowanych w ustawie czynności (dostawy), towar opuszcza terytorium kraju w celu dostarczenia go do kraju trzeciego. Przy czym, nabywca tego towaru w wykonaniu tej czynności nabywa prawo do rozporządzania nim jak właściciel (zasadniczo warunek ten ziszcza się przez przeniesienie własności towaru). Ostatnia przesłanka ma charakter formalny i wiąże się z udokumentowanym legalnym wywozem towarów poza terytorium kraju.

Należy zauważyć, że art. 5 ust. 1 pkt 2 ustawy przewiduje, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega eksport towarów, jednak z uwagi na terytorialny charakter podatku VAT, opodatkowaniu podlegają wyłącznie czynności, których miejscem świadczenia jest terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, które w przypadku dostaw towarów wysyłanych lub transportowanych wyznacza art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Stosownie do art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy:

Tylko zatem wywóz towarów, które w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu poza terytorium Unii Europejskiej znajdują się na terytorium kraju, stanowi eksport towarów w rozumieniu art. 2 pkt 8 i art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy, podlegający opodatkowaniu w Polsce.

Podkreślić należy, że zarówno w treści ustawy, jak i przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi. Jedną z czynności, która korzysta z obniżonej stawki podatku od towarów i usług jest eksport towarów.

W myśl art. 41 ust. 6, 7, 8, 9 i 11 ustawy:

Jeżeli podatnik nie posiada wymaganych dokumentów potwierdzających dokonanie eksportu, nie ma prawa do opodatkowania tych transakcji stawką podatku VAT w wysokości 0%. W tej sytuacji jest obowiązany opodatkować tę dostawę przy zastosowaniu stawki właściwej dla dostawy krajowej.

Istotne jest, że w myśl art. 41 ust. 9 ustawy, otrzymanie przez podatnika dokumentu potwierdzającego wywóz towaru poza terytorium Unii Europejskiej w terminie późniejszym niż określony w ust. 6 i 7 upoważnia podatnika do dokonania korekty podatku należnego w rozliczeniu za okres rozliczeniowy, w którym podatnik otrzymał ten dokument. A zatem w sytuacji, gdy faktycznie doszło do eksportu towarów z Polski a podatnik otrzymał dokumenty potwierdzające wywóz towarów w terminie późniejszym niż określony w ust. 6 i 7 art. 41 ustawy, wówczas ma on prawo do korekty podatku VAT i zastosowania ponownie stawki podatku w wysokości 0%, z uwzględnieniem przepisów dotyczących przedawnienia zobowiązania podatkowego.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca (Spółka) sprzedaje towary klientom w ramach wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów oraz eksportu towarów. W latach 2022 i 2023 Spółka zrealizowała kilka dostaw towarów na rzecz spółki B z siedzibą w Luksemburgu i będzie dokonywać takich samych dostaw także w przyszłości. Dostawy te zostały zrealizowane (i będą realizowane w przyszłości) w ten sposób, że Spółka wysyłała (i będzie wysyłać w przyszłości) towar do miejsca położonego w Polsce, w którym siedzibę ma agencja celna/firma transportowa (Firma Transportowa), która dokonywała (i będzie dokonywać w przyszłości) dla B wywozu tego towaru do Wielkiej Brytanii oraz innych krajów położonych poza Unią Europejską. Warunki dostawy między Spółką a B przewidywały (i będą przewidywały w ramach dostaw realizowanych w przyszłości), że to Spółka musi dostarczyć towar do magazynu Firmy Transportowej zlecając transport wynajętej przez Spółkę firmie kurierskiej. Do przeniesienia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel między Spółką a B dochodziło (i będzie dochodziło w ramach dostaw realizowanych w przyszłości) na terytorium Polski. Następnie B przenosił/będzie przenosić prawo do rozporządzania jak właściciel towarami na rzecz trzeciego podmiotu (to jest na rzecz nabywcy z Wielkiej Brytanii oraz nabywców z innych krajów położonych poza Unią Europejską). Przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel z B na finalnego nabywcę następowało/będzie następować w kraju poza Unią Europejską (dokładnie w białoruskim (...)). Transport towarów z magazynu położonego w Polsce, którym dysponuje Firma Transportowa był wykonywany/będzie wykonywany przez Firmę Transportową, która dokonywała/będzie dokonywać w przyszłości dla B wywozu tego towaru do białoruskiego (...). Koszty organizacji transportu do Wielkiej Brytanii i innych krajach poza Unią Europejską i zgłoszenia do urzędu celnego ponosiła (i będzie ponosiła dla dostaw realizowanych w przyszłości) B. Sprzedawane przez Wnioskodawcę do B towary były zgłaszane/będą zgłaszane do procedury wywozu poza Unię Europejską przez Firmę Transportową działającą na rzecz B, a zgłoszenie to było dokonywane/będzie dokonywane na terytorium Polski w polskim urzędzie celnym. Na dokumentach SAD związanych z wywozem towarów z Polski do Wielkiej Brytanii i innych krajów położonych poza Unią Europejską, realizowanym przez Firmę Transportową na rzecz B, jako nadawcę wskazywano B i podawano numer pod jakim B jest zidentyfikowana w Luksemburgu jako podatku VAT. Jako odbiorcę towaru wskazywano na dokumentach SAD podmioty z Wielkiej Brytanii i innych krajów położonych poza Unią Europejską, bez podania numeru identyfikacyjnego takiego podmiotu brytyjskiego dla potrzeb VAT. Jako zgłaszającego/przedstawiciela wskazywano na dokumentach SAD Firmę Transportową z podaniem jej numeru identyfikacyjnego dla potrzeb podatku VAT z prefiksem PL. Opis towaru na każdym dokumencie SAD i na każdej fakturze VAT wystawionej przez Spółkę na B pozwalał zawsze zidentyfikować tożsamość asortymentu i ilości towaru sprzedanego przez Spółkę do B z towarem wywiezionym z Polski do Wielkiej Brytanii lub odpowiednio do innego kraju położonego poza Unią Europejską przez Firmę Transportową. W treści każdego dokumentu SAD zawsze wskazywano także numer identyfikacyjny Spółki dla potrzeb VAT z prefiksem PL oraz numer faktury jaką Spółka wystawiła dla B, ale nie wskazywano w dokumencie SAD nazwy Spółki. Tak samo będzie wyglądała zawartość dokumentów SAD dla dostaw, które będą realizowane w przyszłości. Firma Transportowa realizująca dla B zgłoszenie wywozu towaru z Polski do Wielkiej Brytanii (i odpowiednio do innych krajów położonych poza Unią Europejską) otrzymywała (i będzie otrzymywała dla dostaw realizowanych w przyszłości) komunikat IE-599 – potwierdzenie wywozu. B posiadała (i będzie posiadała dla dostaw realizowanych w przyszłości) dokumenty celne (komunikat IE-599), potwierdzające wywóz towarów poza Unię Europejską w zakresie dotyczącym każdej z dostaw towarów sprzedanych przez Spółkę do B. B przekazywała Spółce wydruki komunikatu IE-599 dla każdej z dostaw objętych fakturą VAT wystawioną przez Spółkę na B. B będzie przekazywała wydruk komunikatu IE-599 także dla każdej dostawy towarów realizowanej w przyszłości.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą ustalenia, czydostawy towarów przez Spółkę dla B zrealizowane w sposób wyżej opisany stanowiły (i będą stanowić w przyszłości) eksport towarów w rozumieniu art. 2 pkt 8 lit. b ustawy, opodatkowany stawką VAT w wysokości 0%, zgodnie z art. 41 ust. 4, ust. 6, ust. 6a, ust. 7, ust. 8, ust. 9 i ust. 11 ustawy.

Należy ponownie podkreślić, że dla uznania danej czynności za eksport towarów niezbędne jest dokonanie dostawy towarów, czyli przeniesienie na nabywcę prawa do rozporządzania towarem jak właściciel, oraz w wyniku tej dostawy wysłanie lub transport towarów poza terytorium Unii Europejskiej. Niezaistnienie jednej z przesłanek wymienionych w art. 2 pkt 8 ustawy powoduje, że nie dochodzi do eksportu towarów w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. Zatem w wyniku dokonanej dostawy, towar powinien opuścić terytorium kraju, w celu dostarczenia go do kraju trzeciego, przy czym nabywca tego towaru, w wykonaniu tej czynności dostawy nabywa prawo do rozporządzania nim jak właściciel.

Biorąc pod uwagę powołane przepisy oraz przedstawione okoliczności sprawy, należy zaznaczyć, że dostawy towarów realizowane przez Spółkę (oraz przyszłe dostawy realizowane zgodnie z przedstawionym we wniosku schematem) stanowiły/będą stanowiły eksport towarów, o którym mowa w art. 2 pkt 8 lit. b ustawy, bowiem w konsekwencji dostawy dokonanej przez Wnioskodawcę na rzecz Kontrahenta, który następnie dokonywał /będzie dokonywać dostawy towarów do podmiotu z Wielkiej Brytanii i podmiotów z innych krajów poza Unią Europejską, nastąpił/nastąpi wywóz towarów z terytorium Polski poza terytorium Unii Europejskiej. W analizowanej sprawie, Wnioskodawca sprzedaje/będzie sprzedawać towary na rzecz spółki B oraz dostarczał/będzie dostarczać te towary na własną rzecz do magazynu Firmy Transportowej, który znajduje się na terytorium Polski. Tam Wnioskodawca przenosił/będzie przenosić w przyszłości prawo do rozporządzania towarami na rzecz Kontrahenta. Następnie, Firma Transportowa organizuje dalszy transport towarów poza Unię Europejską i działa przy tym na rzecz B. Celem Kontrahenta jest dostarczenie ww. towarów do podmiotu z Wielkiej Brytanii i podmiotów z innych krajów położonych poza Unią Europejską.

Zatem zostały spełnione wszystkie ustawowe przesłanki właściwe dla eksportu towarów w rozumieniu przepisów z zakresu podatku od towarów i usług, tj.:

-miała miejsce dostawa towarów (art. 7 ust. 1 ustawy);

-miejscem tej dostawy było terytorium Polski (art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy);

-w wyniku tej dostawy towar został wysłany przez nabywcę (mającego siedzibę poza terytorium kraju) z terytorium kraju poza terytorium Unii Europejskiej (art. 2 pkt 8 lit. b ustawy).

Aby jednak do dostaw eksportowych zastosować stawkę podatku w wysokości 0% eksporter powinien – w stosownych terminach – uzyskać dokument (dokumenty) potwierdzający (potwierdzające) wywóz jego towarów poza terytorium Unii Europejskiej (art. 41 ust. 6 ustawy). W analizowanej sprawie, Firma Transportowa zgłaszała (i będzie zgłaszała dla dostaw realizowanych w przyszłości) wywożony z Polski towar do wywozu do Wielkiej Brytanii i innych krajów położonych poza Unią Europejską organom celnym do tzw. urzędu celnego wyprowadzenia. Na dokumentach SAD związanych z wywozem towarów z Polski do Wielkiej Brytanii i innych krajów położonych poza Unią Europejską, realizowanym przez Firmę Transportową na rzecz B, jako nadawcę wskazywano B i podawano numer pod jakim B jest zidentyfikowana w Luksemburgu dla podatku VAT. Jako odbiorcę towaru wskazywano na dokumentach SAD podmioty z Wielkiej Brytanii i innych krajów położonych poza Unią Europejską, bez podania numeru identyfikacyjnego takiego podmiotu brytyjskiego dla potrzeb VAT. Jako zgłaszającego/przedstawiciela wskazywano na dokumentach SAD Firmę Transportową z podaniem jej numeru identyfikacyjnego dla potrzeb podatku VAT z prefiksem PL. Opis towaru na każdym dokumencie SAD i na każdej fakturze VAT wystawionej przez Spółkę na B pozwalał zawsze zidentyfikować tożsamość asortymentu i ilości towaru sprzedanego przez Spółkę do B z towarem wywiezionym dla B z Polski do Wielkiej Brytanii lub odpowiednio do innego kraju położonego poza Unią Europejską przez Firmę Transportową. W treści każdego dokumentu SAD zawsze wskazywano także numer identyfikacyjny Spółki dla potrzeb VAT z prefiksem PL oraz numer faktury jaką Spółka wystawiła dla B. Tak samo będzie wyglądała zawartość dokumentów SAD dla dostaw, które będą realizowane w przyszłości. Firma Transportowa realizująca dla B zgłoszenie wywozu towaru z Polski do Wielkiej Brytanii (i odpowiednio do innych krajów położonych poza Unią Europejską) otrzymywała (i będzie otrzymywała dla dostaw realizowanych w przyszłości) komunikat IE-599 – potwierdzenie wywozu. B posiadała (i będzie posiadała dla dostaw realizowanych w przyszłości) dokumenty celne (komunikat IE-599) potwierdzające wywóz towarów poza Unię Europejską w zakresie dotyczącym każdej z dostaw towarów sprzedanych przez Spółkę do B. W treści komunikatu IE-599 wskazywano:

- ten sam numer referencyjny, który podano w dokumencie SAD dotyczącym danej dostawy,

-B jako nadawcę towaru, wraz z podaniem numeru pod jakim B jest zidentyfikowana w Luksemburgu jako podatnik VAT,

-dane odbiorcy z Wielkiej Brytanii lub innego kraju położonego poza Unią Europejską,

-numer rejestracyjny środka transportu, którym dokonano wywóz towarów z Polski do Wielkiej Brytanii (i odpowiednio do innego kraju położonego poza Unią Europejską),

-warunki dostawy określono jako FCA miejsce z którego Firma Transportowa wywoziła towar do Wielkiej Brytanii i odpowiednio do innych krajów położonych poza Unią Europejską (magazyny Firmy Transportowej),

-opis towaru pozwalający zidentyfikować tożsamość asortymentu i ilości towaru sprzedanego przez Spółkę do B a wywiezionego dla B z Polski do Wielkiej Brytanii i odpowiednio do innych krajów położonych poza Unią Europejską, przez Firmę Transportową z towarem objętym danym komunikatem IE-599,

-numer identyfikacyjny Spółki dla potrzeb VAT z prefiksem PL oraz numer faktury jaką Spółka wystawiła dla B, ale bez nazwy Spółki. Taka sama będzie zawartość komunikatu IE-599 dla dostaw realizowanych w przyszłości.

B przekazywała Spółce wydruki komunikatu IE-599 dla każdej z dostaw objętych fakturą VAT wystawioną przez Spółkę na B. B będzie przekazywała wydruk komunikatu IE-599 także dla każdej dostawy towarów realizowanej w przyszłości.

Zatem, w odniesieniu do przedmiotowych transakcji Spółka otrzymuje od B komunikat IE-599, potwierdzający wywóz towarów poza terytorium Unii Europejskiej, który zawierał/będzie zawierać m.in. numer identyfikacyjny Spółki dla potrzeb VAT z prefiksem PL oraz numer faktury jaką Spółka wystawiła dla B, a także opis towaru pozwalający zidentyfikować tożsamość asortymentu i ilości towaru sprzedanego przez Spółkę do B, wywiezionego z Polski do Wielkiej Brytanii i odpowiednio do innych krajów położonych poza Unią Europejską przez Firmę Transportową. W konsekwencji, Spółka posiada/będzie w posiadaniu dokumentów, z których wynikać będzie, że sprzedany przez Spółkę towar został/zostanie wywieziony poza terytorium Unii Europejskiej. W związku z powyższym, komunikaty IE-599, które w połączeniu z dokumentem (fakturą), z którego wynika tożsamość towaru, jednoznacznie potwierdzają/będą potwierdzały wywóz towarów poza terytorium Unii Europejskiej oraz stanowią/będą stanowić podstawę do stosowania w odniesieniu do przedmiotowych transakcji stawki 0% VAT, przewidzianej przepisami ustawy dla eksportu towarów.

W związku z powyższym, dostawy towarów przez Spółkę dla B zrealizowane w sposób opisany we wniosku stanowiły (oraz będą stanowiły w przyszłości) eksport towarów w rozumieniu art. 2 pkt 8 lit. b ustawy o podatku od towarów i usług, do którego Spółka mogła/będzie mogła zastosować dyspozycję pomieszczoną w przepisach art. 41 ust. 4, ust. 6, ust. 6a, ust. 7, ust. 8, ust. 9 i ust. 11 ustawy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1 i nr 2 jest prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy:

-stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia;

-zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Tutejszy organ wskazuje, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione w opisie sprawy oraz we własnym stanowisku, które nie zostały objęte pytaniem, nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone. Dotyczy to w szczególności prawidłowości rozliczania i dokumentowania dokonywanych dostaw przez Kontrahenta Wnioskodawcy, tj. Spółkę B oraz kwestii związanych z dokonaniem przez Wnioskodawcę korekty wystawionych uprzednio faktur VAT.

Należy zauważyć, że zgodnie z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja traci swą aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1634 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).