Interpretacja indywidualna z dnia 22 stycznia 2024 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0114-KDIP2-2.4010.629.2023.1.AS

Możliwość ujęcia kwoty dofinansowania w kosztach podatkowych Spółki w dacie poniesienia tego kosztu.

Interpretacja indywidualna - stanowisko nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

21 listopada 2023 r. wpłynął Państwa wniosek z 21 listopada 2023 r. o wydanie interpretacji indywidualnej w zakresie możliwości ujęcia kwoty Dofinansowania w kosztach podatkowych Spółki w dacie poniesienia tego kosztu.

Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

A. Sp. z o.o. jest spółką kapitałową z siedzibą w Polsce („Wnioskodawca” lub „Spółka”). Spółka jest polskim rezydentem podatkowym podlegającym opodatkowaniu od całości swoich dochodów na terytorium Polski bez względu na miejsce ich osiągania. Wnioskodawca jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług („VAT”) oraz podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych („CIT”) na terytorium Polski.

Przedmiotem przeważającej działalności gospodarczej Wnioskodawcy jest sprzedaż hurtowa i detaliczna pojazdów samochodowych z wyłączeniem motocykli (PKD 45.11.Z), jak również części zamiennych i akcesoriów samochodowych. W ramach przedstawionego profilu działalności, Spółka dokonuje sprzedaży samochodów (nowych, demonstracyjnych lub zastępczych; dalej: „Pojazdy”) do autoryzowanych dealerów (dalej: „Dealerzy”; każdy z osobna także jako: „Dealer”), którzy następnie odsprzedają Pojazdy (zarówno nowe, jak i demonstracyjne lub zastępcze) m.in. do odbiorców końcowych czy firm leasingowych w celu świadczenia przez nich (firmy leasingowe) usług finansowych w postaci leasingu lub usług wynajmu (w tym wynajmu długoterminowego). Z tytułu sprzedaży Pojazdów Spółka wystawia Dealerom faktury z określonym terminem płatności.

Obecnie Spółka planuje przystąpienie do nowego modelu finansowania, zgodnie z którym celem zwiększenia wolumenu sprzedaży Samochodów na rynku polskim, Spółka nawiąże współpracę z niepowiązanym ze sobą podmiotem udzielającym finansowania w formie kredytu lub pożyczki na zakup Pojazdów. Finasowania w tym zakresie będzie udzielał B. Spółka Akcyjna (dalej: „Bank” lub „Kredytodawca”) działający poprzez Oddział w Polsce z siedzibą w (…). Bank jest bankiem krajowym prowadzącym działalność na podstawie ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe. Bank jest zarejestrowany w Krajowym Rejestrze Sądowym w Polsce, posiada NIP nadany w Polsce, jest również podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych i podatku od towarów i usług. Bank w ramach prowadzonej działalności gospodarczej świadczy różnego rodzaju usługi finansowe polegające m.in. na udzielaniu kredytów na zakup samochodów nowych i używanych czy udzielania finansowania w ramach faktoringu w odniesieniu do nabywanych wierzytelności. Bank jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku VAT.

W celu określenia ram współpracy w ramach nowego modelu finansowania Spółka, Dealerzy oraz Bank zawrą odpowiednie (odrębne) umowy.

Wnioskodawca i Bank zamierzają w szczególności zawrzeć Umowę o współpracy finansowej (dalej: „Umowa o współpracy”). Umowa o współpracy będzie umową ramową dla długoterminowego programu finansowania Pojazdów Wnioskodawcy w Polsce.

Współpraca pomiędzy Stronami będzie polegać na oferowaniu przez Kredytodawcę promocyjnych warunków kredytu lub pożyczek klientom końcowym („Klienci”), aby kupili Pojazdy. Jednocześnie, Wnioskodawca będzie pokrywać Kredytodawcy różnicę pomiędzy standardowymi warunkami finansowania, a warunkami promocyjnymi, z których korzystaliby Klienci (dalej: „Dofinansowanie”). Dofinansowanie będzie wypłacane przez Spółkę w miesięcznych okresach rozliczeniowych na podstawie wystawianych przez jedną ze stron not księgowych. Kalkulacja kwoty Dofinansowania będzie opierać się o ilość sprzedanych Pojazdów przy wykorzystaniu finansowania oferowanego przez Kredytodawcę.

W tym modelu współpracy nie dojdzie do bezpośredniej sprzedaży Pojazdów przez Spółkę na rzecz Kredytodawcy. Pojazdy będą najpierw sprzedawane przez Spółkę do Dealerów, a następnie odprzedawane przez Dealerów do Klientów korzystających z finansowania Kredytodawcy.

Celem współpracy pomiędzy Spółką, a Kredytodawcą ma być wzrost sprzedaży Pojazdów po stronie Spółki, jak i wzrost sprzedaży produktów finansowych po stronie Kredytodawcy. Współpraca będzie mieć zatem bezpośrednie przełożenie na wynik finansowy prowadzonej działalności gospodarczej Spółki. Klienci będą mogli bowiem uzyskać atrakcyjne warunki finansowania, co ma często duże znaczenie w wyborze nabywanego pojazdu.

Jednocześnie, Spółka zwraca uwagę, że wniosek nie jest złożony w celu obejścia prawa podatkowego lub unikania opodatkowania. Celem wniosku jest potwierdzenie istotnych kwestii podatkowych rzutujących na działalność Spółki w Polsce.

Pytanie

Czy kwota Dofinansowania będzie stanowiła koszt uzyskania przychodu Wnioskodawcy potrącalny w dacie poniesienia?

Państwa stanowisko w sprawie

Stanowisko Wnioskodawcy Kwota Dofinansowania będzie mogła zostać rozpoznana jako koszt uzyskania przychodu Spółki w momencie poniesienia, którym to dniem będzie dzień, na który ujęto koszt w księgach Wnioskodawcy na podstawie noty księgowej. Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy.

W ocenie Wnioskodawcy, Dofinansowanie płacone na rzecz Kredytodawcy będzie stanowiło koszt uzyskania przychodu potrącalny w dacie jego poniesienia, ponieważ jego poniesienie ma na celu zwiększenie wolumenu opodatkowanej działalności gospodarczej i w tym celu jest płacone. Dofinansowanie będzie mieć zatem bezpośrednie przełożenie na wynik finansowy prowadzonej działalności gospodarczej Spółki. W rezultacie poniesienia tego kosztu przez Wnioskodawcę Klienci będą mogli uzyskać atrakcyjne warunki finansowania, co ma w praktyce duże znaczenie przy wyborze nabywanego pojazdu.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 Ustawy CIT, za koszty uzyskania przychodów uznaje się koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 Ustawy CIT.

Definicja kosztu uzyskania przychodu sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej ocenie w zakresie spełnienia ustawowych przesłanek uznania go za koszt uzyskania przychodu.

Po to aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

a.został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

b.jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

c.pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

d.poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

e.został właściwie udokumentowany,

f.nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu enumeratywnie wymienionych w stosownych przepisach Ustawy CIT, mogą stanowić koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiągniętymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów.

Jak wskazano powyżej, Wnioskodawca zawrze z Kredytodawcą umowę na podstawie której Kredytodawca będzie oferować promocyjne warunki finansowania Klientom, aby kupili Pojazdy. Jednocześnie, Wnioskodawca będzie pokrywać Kredytodawcy różnicę pomiędzy standardowymi warunkami finansowania, a warunkami promocyjnymi, z których korzystaliby Klienci (Dofinansowanie).

Dzięki współpracy Kredytodawcy i Spółki spodziewany jest wzrost wolumenu sprzedaży zarówno po stronie Spółki, jak i Kredytodawcy.

W ocenie Wnioskodawcy należy uznać, że Dofinansowanie będzie stanowić koszt uzyskania przychodu bowiem:

a.koszt Dofinansowania zostanie poniesiony przez podatnika tj. przez Wnioskodawcę,

b.będzie on definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie zostanie Wnioskodawcy w jakikolwiek sposób zwrócona,

c.pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą - ma związek ze sprzedażą Pojazdów i bezpośrednio wiąże się z działaniami nakierowanymi na jej zwiększenie,

d.będzie poniesiony w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów podlegających opodatkowaniu a co najmniej będzie mógł mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów, bowiem Spółka będzie mogła sprzedawać Dealerom więcej Pojazdów w wyniku wzrostu po popytu po stronie Klientów, którzy będą mogli kupić Pojazdy na atrakcyjnych warunkach finansowych,

e.zostanie właściwie udokumentowany - zawarta zostanie umowa a Spółka wystawi notę księgową,

f.jednocześnie, wydatki tego typu nie zostały wymienione w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Jednocześnie, w ocenie Wnioskodawcy, kosztu poniesionego na rzecz Kredytodawcy nie da się jednoznacznie przypisać do określonego przychodu osiąganego przez Wnioskodawcę, w związku z czym powinno ono zostać potrącane w dacie poniesienia zgodnie z art. 15 ust. 4d Ustawy o CIT, zgodnie z którym koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia.

Stosownie zaś do art. 15 ust. 4e Ustawy o CIT za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Zatem, Dofinansowanie będzie spełniać przesłanki określone w art. 15 ust. 1 Ustawy CIT, a tym samym będzie mogło zostać rozpoznane jako koszt uzyskania przychodu Spółki w momencie poniesienia, którym to dniem będzie data, w której ujęto koszt w księgach Wnioskodawcy na podstawie noty księgowej.

Z uwagi jednocześnie na udzielenie Dofinansowania na rzecz Kredytodawcy, który nie bierze udziału w sprzedaży (dostawie) Pojazdów i które jest wypłacane w związku z oferowaniem bardziej korzystnych warunków finansowania nie powinno ono stanowić pomniejszenia przychodów Wnioskodawcy z tytułu sprzedaży Pojazdów. Treść art. 15 ust. 4d i 4e Ustawy o CIT przemawia za ujęciem kwoty Dofinansowania w kosztach podatkowych Wnioskodawcy w dacie poniesienia tego kosztu.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

W art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2805, dalej: „ustawa CIT”, wyrażono ogólną regułę, że:

Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy CIT, stanowić mogą koszt uzyskania przychodu, o ile pozostają w związku przyczynowo skutkowym z osiąganymi przychodami, w tym służą zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

Zgodnie z powyższymi uregulowaniami podatnik ma możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod warunkiem, że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu lub jego zachowanie albo zabezpieczenie.

Aby dany wydatek mógł być zakwalifikowany do kosztów uzyskania przychodów muszą być spełnione łącznie następujące warunki, a mianowicie:

• wydatek musi zostać poniesiony przez podatnika,
• musi być definitywny, a więc bezzwrotny,
• musi pozostawać w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• musi zostać poniesiony w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,
• musi zostać właściwie udokumentowany,
• nie może być kosztem wymienionym w art. 16 ust. 1 ustawy CIT.

Każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej.

Wyjątkiem jest sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach, należy zaś zbadać istnienie związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesieniem kosztu, a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Koszty ponoszone przez podatnika należy ocenić pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie jego przychodu.

Właściwa i zgodna z treścią ustawowej regulacji kwalifikacja kosztów uzyskania przychodów powinna brać pod uwagę:

• przeznaczenie wydatku (jego celowość, zasadność dla funkcjonowania podmiotu) oraz
• potencjalną możliwość (analizowaną w dacie poniesienia wydatku na podstawie obiektywnych przesłanek) przyczynienia się danego wydatku do osiągnięcia przychodu.

Podatnik oceniając związek wydatku z prowadzoną działalnością gospodarczą winien zakładać, że dany koszt może obiektywnie przyczynić się do osiągnięcia przychodu. Ponadto, należy mieć na względzie, że podatnik uznając wydatek za koszt uzyskania przychodu odnosi ewidentne korzyści, ponieważ o ten koszt zmniejsza podstawę opodatkowania. Na podatniku spoczywa więc ciężar udowodnienia, że określony wydatek jest kosztem uzyskania przychodu.

Do ustalenia momentu zaliczenia wydatków w ciężar kosztów uzyskania przychodów, podatnik powinien rozpoznać rodzaj powiązania kosztów z przychodami. W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania koszty podatkowe można podzielić na:

1.bezpośrednio związane z przychodami, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów (możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód),

2.inne niż bezpośrednio związane z przychodami, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie).

Za koszty bezpośrednie związane z uzyskaniem przychodu uznaje się te koszty, których poniesienie można wprost powiązać z konkretnym przychodem uzyskanym przez podatnika.

Zgodnie z art. 15 ust. 4 ustawy CIT:

Koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 4b i 4c.

Zatem z art. 15 ust. 4 i 4b-c ustawy CIT, wynika, że koszty bezpośrednie potrącalne są co do zasady w momencie uzyskania przychodu, z którymi ich poniesienie jest związane, tzn. pomniejszają one podstawę opodatkowania podatkiem dochodowym dopiero w momencie, w którym zostanie uznany przychód, w celu uzyskania którego zostały poniesione, chyba że zostaną one poniesione po dniu, w którym mija termin złożenia zeznania podatkowego za rok podatkowy, w którym osiągnięto przychód. W takim przypadku, stanowią koszty uzyskania przychodu w roku następnym.

Natomiast, koszty inne niż bezpośrednio związane z przychodami to takie wydatki, których nie da się przypisać wprost do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia. Nie pozostają one w uchwytnym związku z konkretnymi przysporzeniami podatnika – brak jest możliwości ustalenia, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód. Do tego rodzaju kosztów zalicza się m.in. koszty ogólnego zarządu, koszty administracyjne, wydatki na utrzymanie obiektów, obsługę prawną, ubezpieczenia, świadczenia na rzecz pracowników. Każdy z ww. wydatków jest związany z działalnością prowadzoną przez podatnika i przyczynia się w sposób ogólny do osiągania przez niego przychodów. Nie można jednak ustalić, uzyskaniu jakiego konkretnego przychodu dany wydatek służy.

W myśl art. 15 ust. 4d ustawy CIT:

Koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Zgodnie z art. 15 ust. 4e ustawy CIT:

Za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

W świetle powyższego, dniem poniesienia kosztu uzyskania przychodów, o którym mowa w art. 15 ust. 4e ustawy CIT jest, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku) z wyjątkiem sytuacji, gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów, bez względu na sposób ujęcia tego kosztu dla celów rachunkowych (bilansowych), tj. bez względu na to, czy dany wydatek ujęto w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na koncie kosztowym czy też nie.

Z treści wniosku wynika, że Spółka dla zwiększenia wolumenu sprzedaży Samochodów na rynku polskim planuje przystąpienie do nowego modelu finansowania. W tym celu Spółka nawiąże współpracę z Bankiem udzielającym finansowania w formie kredytu lub pożyczki na zakup Pojazdów, który nie będzie podmiotem powiązanym ze Spółką. W celu określenia ram współpracy w ramach nowego modelu finansowania Spółka, Dealerzy oraz Bank zawrą odpowiednie (odrębne) umowy. Spółka i Bank zamierzają w szczególności zawrzeć Umowę o współpracy finansowej (dalej: „Umowa o współpracy”). Umowa o współpracy będzie umową ramową dla długoterminowego programu finansowania Pojazdów Wnioskodawcy w Polsce. Współpraca pomiędzy Stronami będzie polegać na oferowaniu przez Kredytodawcę promocyjnych warunków kredytu lub pożyczek klientom końcowym („Klienci”), aby kupili Pojazdy. Jednocześnie, Spółka będzie pokrywać Kredytodawcy różnicę pomiędzy standardowymi warunkami finansowania, a warunkami promocyjnymi, z których korzystaliby Klienci (dalej: „Dofinansowanie”). Dofinansowanie będzie wypłacane przez Spółkę w miesięcznych okresach rozliczeniowych na podstawie wystawianych przez jedną ze stron not księgowych. Wyjaśnili Państwo, że w tym modelu współpracy nie dojdzie do bezpośredniej sprzedaży Pojazdów przez Spółkę na rzecz Kredytodawcy, bo pojazdy będą najpierw sprzedawane przez Spółkę do Dealerów, a następnie odprzedawane przez Dealerów do Klientów korzystających z finansowania Kredytodawcy, to w Państwa zamierzeniu zwiększy to wolumen sprzedaży pojazdów na rynku Polskim.

W pierwszej kolejności, by odpowiedzieć na zadane przez Państwa pytanie należy ocenić, czy kwota Dofinansowania, o której mowa w złożonym przez Państwa wniosku będzie stanowiła koszt uzyskania przychodu Spółki. Dopiero w takim przypadku, gdy dany wydatek spełnia przesłanki z art. 15 ust. 1 ustawy CIT i stanowi koszt uzyskania przychodu, rozpatrywać można kwestie związane z ustaleniem momentu zaliczenia wydatków w ciężar kosztów podatkowych.

Uznanie danego wydatku za koszt uzyskania przychodów jest możliwe tylko wtedy, gdy z prawidłowo i rzetelnie udokumentowanych zdarzeń wynika ponad wszelką wątpliwość, że jest to wydatek celowy i racjonalnie uzasadniony. Podatnik zobowiązany jest więc wykazać nie tylko fakt poniesienia danego wydatku, ale także jego celowość i racjonalność. Przy ustalaniu kosztów uzyskania przychodów, nie można uznać za koszt wydatków, których charakter budzi wątpliwości.

W tym miejscu należy zauważyć, że ustawodawca nie definiuje, co należy rozumieć pod pojęciami: „w celu” osiągnięcia przychodu, jak i „zachowanie” lub „zabezpieczenie” źródła przychodów.

Zgodnie z definicjami zawartymi w Słowniku języka polskiego PWN, pojęcie:

a.„celowość” oznacza: „przydatność do jakichś potrzeb”, „świadome zmierzanie do celu”, „taki przebieg zjawisk, zdarzeń, działań ludzkich, jakby w swym rozwoju zmierzały one do określonego celu”,

b.„zabezpieczyć” oznacza: „zapewnienie ochrony przed czymś niebezpiecznym lub szkodliwym”, „uczynienie bezpiecznym”, „zapewnienie utrzymania czegoś w dotychczasowym stanie”, „zapewnienie komuś środków do życia”, „zapewnienie zaspokojenia roszczenia lub wykonanie kary”, natomiast

c.„zachować” oznacza: „pozostać w posiadaniu czegoś”, „dochować coś w niezmienionym stanie mimo upływu czasu lub niesprzyjających okoliczności”, „uchronić przed zapomnieniem”.

Można więc przyjąć, że koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów to takie koszty, które są poniesione w trakcie dążenia do uzyskania przychodów. Określony cel musi być widoczny w momencie ponoszenia kosztu. Ponadto, poniesione koszty winny omawiany cel realizować lub co najmniej zakładać jego realność. Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to takie koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu występowały w nienaruszonym stanie oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast jako zabezpieczenie źródła przychodów powinno się przyjmować koszty poniesione na ochronienie istniejącego źródła przychodów, w taki sposób, aby to źródło funkcjonowało w bezpieczny sposób.

Konkludując, wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu zaistnieje związek przyczynowy i koszt nie będzie objęty dyspozycją art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

Zgodnie z utrwalonym poglądem judykatury: „Warunkiem uznania danego wydatku za koszt uzyskania przychodu jest łączne spełnienie następujących warunków: faktycznego (rzeczywistego) poniesienia wydatku przez podatnika, istnienie związku z prowadzoną przez podatnika działalnością oraz poniesienie go w celu uzyskania przychodu, jego zwiększenia bądź zachowania źródła przychodu. Nie każdy zatem wydatek, nawet związany z prowadzoną działalnością gospodarczą jest kosztem podatkowym, zmniejszającym podstawę opodatkowania, ale tylko taki, który realizuje cel wskazany w art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. Cel ten musi być widoczny, a ponoszone koszty winny go realizować bądź co na najmniej zakładać realnie możliwość jego osiągnięcia”. (por. wyrok NSA z 2 sierpnia 2012 roku, sygn. akt II FSK 41/11, uchwała NSA z 24 stycznia 2011 r., sygn. akt II FPS 6/10, oraz uchwała z 12 grudnia 2011 roku, sygn. akt II FPS 2/11).

Poza tym, „przy ustaleniu kosztów uzyskania przychodów każdy wydatek – poza wyraźnie wskazanymi w ustawie - wymaga indywidualnej oceny pod kątem bezpośredniego lub pośredniego związku z przychodem i racjonalnością działania dla osiągnięcia tego przychodu. Sytuacje, w których ów związek przyczynowy nie jest jednoznaczny, należy rozwiązywać według zasad racjonalnego rozumowania, odrębnie w odniesieniu do każdego przypadku” (por. wyrok NSA z 9 września 2011 roku, sygn. akt II FSK 1118/10).

Kosztowa kwalifikacja konkretnego wydatku u konkretnego podatnika musi uwzględniać charakter i profil prowadzonej działalności gospodarczej oraz ekonomiczną racjonalność poniesionego kosztu (por. wyrok NSA z 1 marca 2016 roku, sygn. akt II FSK 4009/13).

Jak wynika z opisu sprawy, zamierzają Państwo zawrzeć z Bankiem umowę o współpracy finansowej (dalej: „Umowa o współpracy”). Umowa o współpracy będzie umową ramową dla długoterminowego programu finansowania Pojazdów Wnioskodawcy w Polsce. Współpraca pomiędzy Stronami będzie polegać na oferowaniu przez Kredytodawcę promocyjnych warunków kredytu lub pożyczek klientom końcowym („Klienci”), aby kupili Pojazdy. Jednocześnie, Spółka będzie pokrywać Kredytodawcy różnicę pomiędzy standardowymi warunkami finansowania, a warunkami promocyjnymi, z których korzystaliby Klienci (dalej: „Dofinansowanie”). Dofinansowanie będzie wypłacane przez Spółkę w miesięcznych okresach rozliczeniowych na podstawie wystawianych przez jedną ze stron not księgowych.

W odniesieniu do Państwa argumentacji zauważyć należy, że sprzedają Państwo samochody Dealerom, którzy następnie odsprzedają Pojazdy (zarówno nowe, jak i demonstracyjne lub zastępcze) m.in. do odbiorców końcowych czy firm leasingowych w celu świadczenia przez nich (firmy leasingowe) usług finansowych w postaci leasingu lub usług wynajmu (w tym wynajmu długoterminowego). Co istotne, z tytułu sprzedaży Pojazdów wystawiają Państwo Dealerom faktury z określonym terminem płatności.

W sytuacji, gdy Państwo z tytułu sprzedaży Pojazdów wystawiają Dealerom faktury, kwestią wtórną jest opisana przez Państwa Kalkulacja kwoty Dofinansowania oparta o ilość sprzedanych przez Dealera Pojazdów przy wykorzystaniu finansowania oferowanego przez Kredytodawcę. W opisanym przez Państwa modelu sprzedaży Kredytobiorca obsługiwany będzie bowiem przez Dealera i Bank, a nie przez Państwa.

Organ interpretacyjny w kontekście normy prawnej art. 15 ust. 1 ustawy CIT, nie dostrzega żadnego racjonalnego powodu dla pokrywania przez Państwa części kosztu kredytowania w celu stworzenia korzystnych dla Odbiorców końcowych/firm leasingowych warunków finansowania, zachęcających w ten sposób do zakupu aut u Dealera. Dofinansowanie będzie miało charakter wydatku ponoszonego za kogoś, bo pokryje różnice w kwocie udzielanego przez Bank kredytu, stwarzając promocyjne warunki kredytowania.

W związku z tym stwierdzić należy, że Dofinansowanie, jakie zamierzają Państwo płacić na rzecz Banku - Kredytodawcy w postaci różnicy pomiędzy standardowymi warunkami finansowania a warunkami promocyjnymi, z których korzystaliby Klienci, nie spełnia dyspozycji art. 15 ust. 1 ustawy CIT, umożliwiającej zaliczenie tego typu wydatków do Państwa kosztów podatkowych.

W tym stanie rzeczy, kwoty Dofinansowania płaconej co miesiąc na rzecz Banku w celu stworzenia promocyjnych warunków kredytowania Pojazdów sprzedawanych przez Dealerów, nie można uznać za związaną z Państwa działalnością gospodarczą.

Podsumowując, Dofinansowanie, jakie zamierzają Państwo płacić na rzecz Banku - Kredytodawcy w postaci różnicy pomiędzy standardowymi warunkami finansowania a warunkami promocyjnymi, z których korzystaliby Klienci, nie stanowi kosztu uzyskania przychodu w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy CIT.

W tym stanie rzeczy, ustalenie momentu zaliczenia wydatków tytułem Dofinansowania w ciężar kosztów uzyskania przychodów nie jest celowe.

Podsumowując, Państwa stanowisko w zakresie możliwości ujęcia kwoty Dofinansowania w kosztach podatkowych Spółki w dacie poniesienia tego kosztu, z uwagi na brak podatkowoprawnych przesłanek uzasadniających dokonywanie przez Państwa na rzecz Banku takich wydatków, jest nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1)z zastosowaniem art. 119a;

2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1634 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).