Interpretacja indywidualna z dnia 3 stycznia 2024 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0114-KDIP2-1.4010.629.2023.1.DK

Czy Wnioskodawca jest uprawniony do dokonywania amortyzacji lokali stosownie do treści art. 16a ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych w zw. z art. 16c pkt 2a tej ustawy?

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

14 listopada 2023 r. wpłynął Państwa wniosek z 14 listopada 2023 r. w sprawie możliwości amortyzacji lokali.

Treść wniosku jest następująca :

Opis zdarzenia przyszłego

X Sp. k. (dalej: „Wnioskodawca”, „Spółka”) jest podatnikiem podlegającym nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu na terenie Polski. Spółka prowadzi działalność prawniczą, w szczególności świadczy kompleksowe usługi prawne dla podmiotów z sektora bankowego i usług finansowych, a także reprezentuje klientów w sporach sądowych.

Wnioskodawca jest w trakcie negocjacji zmierzających do nabycia prawa własności gruntu zabudowanego budynkiem wolno stojącym jak również dwóch lokali stanowiących odrębny przedmiot własności, które znajdują się w tym budynku. Są to jedyne lokale znajdujące się w tym budynku. Lokale te zostały zakwalifikowane w księgach wieczystych jako lokale mieszkalne, ale faktycznie są przeznaczone i wykorzystywane przez obecnego właściciela na cele biurowe. Pomimo wskazania w księgach wieczystych, że są to lokale mieszkalne, lokale te są przystosowane do celów niemieszkalnych i w ten sposób są użytkowane.

Po dokonaniu transakcji, Wnioskodawca zamierza kontynuować wykorzystywanie nabytych lokali do celów niemieszkalnych, czyli do najmu powierzchni biurowej. Nie jest przy tym wykluczone dokonanie odpowiednich prac adaptacyjnych dla indywidualnych potrzeb najemców.

Wnioskodawca nie wyklucza również, że w lokalach znajdować się będzie biuro Spółki. Żadna część powierzchni użytkowej lokali po nabyciu przez Spółkę nie będzie wykorzystana na cele mieszkalne.

Wnioskodawca planuje po nabyciu przedmiotowych lokali wprowadzić obydwa lokale do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych z symbolem Klasyfikacji Środków Trwałych 121 (tj. lokale niemieszkalne) oraz dokonywać odpisów amortyzacyjnych od nabytych lokali.

Pytanie

Czy Wnioskodawca jest uprawniony do dokonywania amortyzacji lokali stosownie do treści art. 16a ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2022 r. poz. 2587 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”) w zw. z art. 16c pkt 2a tej ustawy?

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy, prawidłowe jest stanowisko, że Wnioskodawca będzie uprawniony do dokonywania amortyzacji lokali stosownie do treści art. 16a ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT w zw. z art. 16c pkt 2a tej ustawy.

Uzasadnienie stanowiska

Zgodnie z art. 16a ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT amortyzacji podlegają z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zgodnie z art. 16c pkt 2a ustawy o CIT amortyzacji nie podlegają budynki mieszkalne, lokale mieszkalne stanowiące odrębną nieruchomość, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego oraz prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej.

Powyższe przepisy przewidują, że wyłącznie lokale mieszkalne nie podlegają amortyzacji. A contrario, lokale niemieszkalne mogą być amortyzowane.

Stanowisko takie wynika również z uzasadnienia do ustawy z dnia 29 października 2021 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. 2021 poz. 2105), która wprowadziła do ustawy o CIT w art. 16c pkt 2a. Proponowane zmiany miały na celu wyłączenie z kosztów podatkowych odpisów amortyzacyjnych od budynków i lokali mieszkalnych.

Zdaniem ustawodawcy budynki i lokale mieszkalne powinny zaspokajać przede wszystkim potrzeby mieszkaniowe obywateli. W uzasadnieniu wskazano, że „korzystne regulacje podatkowe powodują, iż bardzo opłacalnym obecnie, jest inwestowanie wolnych środków w rynek mieszkaniowy, co ma niewątpliwie wpływ na wzrost cen mieszkań.”

W uzasadnieniu wskazano też, że „nieruchomości o charakterze mieszkalnym wykorzystywane w prowadzonej działalności gospodarczej, nie tylko nie będą podlegały amortyzacji, ale również nie będą ujmowane w ewidencji środków trwałych.

W podatku CIT analogicznie jak w podatku PIT wyłącza się możliwość amortyzacji nieruchomości i praw o charakterze mieszkalnym”.

Zasady klasyfikacji danego środka trwałego zostały unormowane w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 3 października 2016 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (dalej: „KŚT”) (Dz. U. z 2016 r. poz. 1864). Klasyfikacja ta jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustalania stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych.

Zgodnie z podziałem KŚT Grupa 1 „Budynki i lokale oraz spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego i spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego” obejmuje:

• wszystkie budynki i znajdujące się w nich lokale,
• spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego,
• spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego.

Grupa 1 KŚT dzieli się na Podgrupę 10 „Budynki niemieszkalne”, Podgrupę 11 „Budynki mieszkalne” oraz Podgrupę 12 „Lokale, Spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego oraz spółdzielcze prawo do lokalu mieszkalnego”.

Zgodnie z symbolem KŚT 121 („Lokale niemieszkalne, spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego”) rodzaj ten obejmuje wydzielone trwałymi ścianami w obrębie budynku izby lub zespoły izb nieprzeznaczone na stały pobyt ludzi, np. pomieszczenia biurowe oraz spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego.

Z kolei symbol KŚT 122 („Lokale mieszkalne, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego”) obejmuje wydzielone trwałymi ścianami w obrębie budynku izby lub zespoły izb przeznaczone na stały pobyt ludzi, które wraz z pomieszczeniami pomocniczymi służą zaspokojeniu ich potrzeb mieszkaniowych oraz spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego.

O zaliczeniu lokalu do właściwego rodzaju decyduje jego przeznaczenie oraz związana z tym konstrukcja i wyposażenie.

Przenosząc powyższe uwagi na wyżej wskazany opis zdarzenia przyszłego, należy wskazać, że lokale będące przedmiotem wniosku mimo ich kwalifikacji w księgach wieczystych jako lokale mieszkalne są faktycznie przystosowane do celów niemieszkalnych oraz przeznaczone i wykorzystywane jako powierzchnia biurowa. Po nabyciu lokali Wnioskodawca dalej będzie wykorzystywać je do celów niemieszkalnych w formie najmu powierzchni biurowej. Nie jest również wykluczone, że w lokalach znajdować się będzie biuro Spółki. Żadna część powierzchni użytkowej lokali nie będzie wykorzystana w celu zaspokajania potrzeb mieszkaniowych.

Z powyższego wynika, że jeżeli wydzielony w obrębie budynku lokal nieprzeznaczony na stały pobyt ludzi nie służy zaspokojeniu potrzeb mieszkaniowych (np. pomieszczenia biurowe), to będzie on zaliczony do symbolu KŚT 121 (tj. lokale niemieszkalne). W przypadku takich lokali nie obowiązuje zakaz amortyzacji na podstawie art. 16c pkt 2a ustawy o CIT.

W interpretacji indywidualnej z dnia 6 października 2023 r., 0111-KDIB2-1.4010.295.2023.3.AS, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej wskazał, że: podkreślenia wymaga fakt, iż zmiana wprowadzona omawianą wyżej ustawą Polski Ład nie objęła budynków i lokali niemieszkalnych, które nadal podlegają amortyzacji podatkowej i do których przytoczony wyżej art. 16c pkt 2a ustawy o CIT nie ma zastosowania”.

W konsekwencji prawidłowe jest stanowisko, zgodnie z którym Wnioskodawca będzie uprawniony do dokonywania amortyzacji nabytych lokali stosownie do treści art. 16a pkt 1 pkt 1 ustawy o CIT w zw. z art. 16c pkt 2a tej ustawy.

W związku z powyższym Wnioskodawca wnosi o potwierdzenie prawidłowości stanowiska w zakresie pytania przedstawionego na wstępie.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz.U z 2022 r. poz. 2587 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”):

Stosownie do art. 15 ust. 6 ustawy o CIT:

W myśl art. 16 ust. 1 ww. ustawy:

Zasady dotyczące dokonywania odpisów z tytułu zużycia środków trwałych (odpisów amortyzacyjnych) zawarte zostały w art. 16a-16m ustawy o CIT.

Zgodnie z art. 16a ust. 1 ustawy o CIT:

Treść powyższych przepisów oznacza, że amortyzacja podatkowa stanowi formę rozłożonego w czasie, obniżenia kosztów podatkowych wartością używanych w prowadzonej działalności gospodarczej przedmiotów, które zużywają się w dłuższym okresie. Okres amortyzacji jest zwykle zbliżony do standardowego okresu użytkowania danego rodzaju środków trwałych, co znajduje odzwierciedlenie w wysokości stawek amortyzacyjnych wskazanych w Wykazie Stawek Amortyzacyjnych.

Zgodnie z art. 16c ustawy o CIT:

Z przytoczonych przepisów wynika, że środki trwałe podlegają amortyzacji, o ile spełniają następujące warunki:

• stanowią własność lub współwłasność podatnika,
• są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania,
• przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok,
• są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą.

Stosownie do art. 16c pkt 2a ustawy o CIT, amortyzacji nie podlegają:

Treść tego przepisu obowiązuje od 1 stycznia 2022 r. Wskazany powyżej pkt 2a do art. 16c został dodany do ustawy o CIT na mocy art. 2 pkt 33 ustawy z dnia 29 października 2021 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2021 r., poz. 2105 ze zm.; dalej: „ustawa zmieniająca”, „ustawa Polski Ład”) i co do zasady ma zastosowanie do amortyzacji podatkowej nieruchomości mieszkalnych. Z powyższego przepisu wynika, że ustawa Polski Ład wprowadziła zmiany w zakresie amortyzacji podatkowej, które polegają na wyłączeniu z kosztów podatkowych odpisów amortyzacyjnych od budynków i lokali mieszkalnych. Wydatki na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie budynków i lokali mieszkalnych, począwszy od 1 stycznia 2022 r., nie stanowią zatem kosztów uzyskania przychodów poprzez odpisy amortyzacyjne, zgodnie z treścią art. 16c pkt 2a ustawy o CIT. Zmiana ta nie objęła budynków i lokali niemieszkalnych, które nadal podlegają amortyzacji.

Jak wskazano bowiem w uzasadnieniu do ustawy Polski Ład (Druk sejmowy nr 1532), w części określonej jako Zmiany w zakresie amortyzowania budynków i lokali mieszkalnych: „Proponowane zmiany zakładają wyłączenie z kosztów podatkowych odpisów amortyzacyjnych od budynków i lokali mieszkalnych. Zmiany dotyczą zatem tych składników, których wartość nie spada, a zasadniczo wzrasta. Projektowane rozwiązanie będzie zbieżne w skutkach w podatku dochodowym z rozwiązaniami dotyczącymi gruntów i prawa wieczystego użytkowania gruntów, które również nie podlegają amortyzacji. Możliwość zaliczania do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wynajmowanych mieszkań, szczególnie z rynku wtórnego, powoduje, że dochody uzyskiwane z tego tytułu są w obowiązującym stanie prawnym, efektywnie bardzo często nieopodatkowane. Odpisy amortyzacyjne dokonywane od tych składników zmniejszają dochód do opodatkowania do takiego poziomu, że podatek dochodowy nie występuje. (…) Budynki i lokale mieszkalne powinny zaspokajać przede wszystkim potrzeby mieszkaniowe obywateli. Tymczasem korzystne regulacje podatkowe powodują, iż bardzo opłacalnym obecnie, jest inwestowanie wolnych środków w rynek mieszkaniowy, co ma niewątpliwie wpływ na wzrost cen mieszkań. Zakłada się, że nieruchomości o charakterze mieszkalnym wykorzystywane w prowadzonej działalności gospodarczej, nie tylko nie będą podlegały amortyzacji, ale również nie będą ujmowane w ewidencji środków trwałych. W podatku CIT analogicznie jak w podatku PIT wyłącza się możliwość amortyzacji nieruchomości i praw o charakterze mieszkalnym”.

Z opisu sprawy wynika, że Spółka zamierza nabyć prawo własności gruntu zabudowanego budynkiem wolno stojącym jak również dwóch lokali stanowiących odrębny przedmiot własności, które znajdują się w tym budynku. Są to jedyne lokale znajdujące się w tym budynku. Lokale te zostały zakwalifikowane w księgach wieczystych jako lokale mieszkalne, ale faktycznie są przeznaczone i wykorzystywane przez obecnego właściciela na cele biurowe. Pomimo wskazania w księgach wieczystych, że są to lokale mieszkalne, lokale te są przystosowane do celów niemieszkalnych i w ten sposób są użytkowane.

Wnioskodawca nie wyklucza również, że w lokalach znajdować się będzie biuro Spółki. Żadna część powierzchni użytkowej lokali po nabyciu przez Spółkę nie będzie wykorzystana na cele mieszkalne.

Wnioskodawca planuje po nabyciu przedmiotowych lokali wprowadzić obydwa lokale do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych z symbolem Klasyfikacji Środków Trwałych 121 (tj. lokale niemieszkalne) oraz dokonywać odpisów amortyzacyjnych od nabytych lokali.

Państwa wątpliwości dotyczą ustalenia czy mogą Państwo dokonywać amortyzacji podatkowej lokali oznaczonych jako mieszkalne, które Spółka zamierza zakupić oraz wprowadzić do ewidencji środków trwałych, wartości niematerialnych i prawnych jako niemieszkalne i użytkować na cele niemieszkalne.

Wskazać należy, że zasady klasyfikacji danego środka trwałego zostały unormowane w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 3 października 2016 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 1864 ). Klasyfikacja ta jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustalania stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych. O zaliczeniu budynku (lokalu) do właściwej podgrupy i rodzaju decyduje jego przeznaczenie oraz związana z tym konstrukcja i wyposażenie, a nie sposób użytkowania, który w praktyce bywa czasem niezgodny z przeznaczeniem. O zmianie pierwotnego przeznaczenia na stałe, decyduje każdorazowo wykonanie odpowiednich robót budowlano-adaptacyjnych. W przypadku budynków (lokali) o różnym przeznaczeniu o zaliczeniu obiektu do właściwej podgrupy i rodzaju decyduje główne jego przeznaczenie (uwagi szczegółowe do Grupy I w KŚT). Organem uprawnionym do orzekania w zakresie Klasyfikacji Środków Trwałych jest Urząd Statystyczny.

Należy dodać, że podział budynków na mieszkalne i niemieszkalne w Klasyfikacji Środków Trwałych oparty jest na Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB). Według Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych budynki mieszkalne to obiekty budowlane, których co najmniej połowa całkowitej powierzchni użytkowej wykorzystywana jest do celów mieszkalnych. W przypadku, gdy mniej niż połowa całkowitej powierzchni użytkowej wykorzystywana jest na cele mieszkalne, wówczas budynek klasyfikowany jest jako niemieszkalny. Budynki niemieszkalne to obiekty budowlane wykorzystywane głównie dla potrzeb niemieszkalnych.

Odnosząc powyższe na grunt rozpatrywanej sprawy, podkreślenia wymaga fakt, iż zmiana wprowadzona omawianą wyżej ustawą Polski Ład nie objęła budynków i lokali niemieszkalnych, które nadal podlegają amortyzacji podatkowej i do których przytoczony wyżej art. 16c pkt 2a ustawy o CIT nie ma zastosowania.

We wniosku jednoznacznie Państwo wskazali, że lokale znajdujące się w budynku, który Spółka zamierza kupić, są lokalami mieszkalnymi, które pomimo zakwalifikowania ich jako mieszkalne są całkowicie przeznaczone na cele biurowe. Z wniosku wynika także, że po dokonaniu transakcji zamierzają Państwo kontynuować wykorzystywanie lokali do celów nie mieszkaniowych, do najmu powierzchni biurowej czy też prowadzenia biura Spółki. Ww. budynek zostanie również wprowadzony przez Państwa do ewidencji środków trwałych z symbolem 121 ( lokale niemieszkalne).

Art. 16c pkt 2a ustawy o CIT wprost wskazuje, że amortyzacji nie podlegają budynki mieszkalne. Biorąc jednak pod uwagę, że jak sami Państwo przyznajecie, ww. lokal będzie użytkowany tylko na cele niemieszkalne i zostanie on wprowadzony do prowadzonej przez Państwa ewidencji środków trwałych z symbolem 121 ( lokale niemieszkalne), to należy uznać, że ww. przepis nie będzie miał zastosowania w tym przypadku.

Tym samym będą Państwo uprawnieni do dokonywania amortyzacji lokali stosownie do treści art. 16 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT.

Zatem Państwa stanowisko należy uznać za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

• Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem Państwa wniosku (zapytania) . Inne kwestie przedstawione w opisie sprawy oraz własnym stanowisku, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy Ordynacja podatkowa. Aby interpretacja mogła pełnić funkcję ochronną: Państwa sytuacja musi być zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i/lub zdarzenia przyszłego i muszą się Państwo zastosować do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1634; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2838).