Interpretacja

TEMATY:

Interpretacja indywidualna z dnia 13 października 2023 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0111-KDIB1-3.4010.475.2023.1.JMS

Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, iż w stanie faktycznym przedstawionym we Wniosku dla Kosztów Wspólnych w celu bardziej adekwatnej alokacji kosztów do danej działalności (Strefowej oraz Pozastrefowej) Wnioskodawca może zastosować klucz alokacji inny niż klucz przychodowy wynikający z art. 15 ust. 2 ustawy o CIT?

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

23 sierpnia 2023 r. wpłynął Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia:

- czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, iż w stanie faktycznym przedstawionym we Wniosku dla Kosztów Wspólnych w celu bardziej adekwatnej alokacji kosztów do danej działalności (Strefowej oraz Pozastrefowej) Wnioskodawca może zastosować klucz alokacji inny niż klucz przychodowy wynikający z art. 15 ust. 2 ustawy o CIT.

Uzupełnili go Państwo – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 11 października 2023 r.

Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

X S. A. (dalej: „Spółka” lub „Wnioskodawca”) jest spółką kapitałową podlegającą nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce w rozumieniu art. 3 ust. 1 ustawy o CIT. Spółka (…) w branży farmaceutycznej.

Rok obrotowy oraz rok podatkowy Spółki są zgodne z rokiem kalendarzowym.

Przeważającym przedmiotem działalności gospodarczej podatnika jest (…) i pozostałych wyrobów (…). Wnioskodawca produkuje (…) w oparciu o dostarczane przez Spółki (…) substancje czynne lub (…), (tzw. produkty(…)), jak i bezpośrednio nabywane substancje czynne, produkty luzem, inne substancje pomocnicze i materiały opakowaniowe. Spółka prowadzi produkcję na zlecenie na potrzeby (…). Spółka otrzymała zezwolenie nr (…) z (…), (dalej: „Zezwolenie”) na prowadzenie działalności gospodarczej rozumianej jako działalność produkcyjna, handlowa i usługowa na terenie (…) Specjalnej Strefy Ekonomicznej (dalej: (…), w Podstrefie (…) w zakresie wyrobów i usług określonych w następujących pozycjach Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług Głównego Urzędu Statystycznego:

1. (…),

2. (…),

3. (…),

4. (…),

5. (…),

6. (…),

7. (…),

oraz w zakresie sprzedaży odpadów powstałych w wyniku wyżej wymienionych działalności- działalności określone w pozycjach:

8. (…),

9. (…),

10. (…),

11. (…),

12. (…),

13. (…).

Głównym celem inwestycji Spółki na terenie Strefy była budowa nowego budynku i rozbudowa istniejącego budynku wraz z infrastrukturą drogową i techniczną. Ponadto, w celu realizacji inwestycji Spółka zainstalowała nowe maszyny i urządzenia co spowodowało zasadniczą zmianę całościowego procesu technologicznego i rozszerzenie cyklu produkcyjnego o etap konfekcjonowania wytworzonych (…). Ukończenie przedmiotowej inwestycji umożliwiło istotne zwiększenie asortymentu własnych (…).

W treści Zezwolenia zostały ustalone warunki prowadzenia działalności gospodarczej na terenie Strefy, zgodnie z którymi Spółka zobowiązała się do:

1. poniesienia na terenie Strefy wydatków inwestycyjnych w wysokości co najmniej (…),

2. zwiększenia dotychczasowego zatrudnienia na terenie Strefy, poprzez zatrudnienie co najmniej (…) nowych pracowników na terenie Strefy w terminie do (…) r. i utrzymanie zatrudnienia na poziomie łącznie co najmniej (…) pracowników terminie do (…) r., oraz

3. zakończenia inwestycji na terenie Strefy w terminie do (…) r.

Zezwolenie nie zawiera daty jego obowiązywania, a w myśl art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 20 października 1994 r. o specjalnych strefach ekonomicznych (t. j. Dz.U. z 2023 r., poz. 91, dalej: „ustawa o SSE”) Zezwolenia wygasa z upływem okresu, na jaki została ustanowiona Strefa. Zgodnie z aktualnym brzmieniem § 1 ust. 3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 15 grudnia 2008 r. w sprawie (…) Specjalnej Strefy Ekonomicznej (t. j. Dz.U. z 2019 r., poz. 328) (…) działa do (…) r.

Wydanie Zezwolenia poprzedzone było włączeniem do (…) nieruchomości gruntowych w sąsiedztwie Strefy będących własnością Spółki oraz posiadanych przez Spółkę na podstawie prawa użytkowania wieczystego (na których zlokalizowany jest zakład produkcyjny Wnioskodawcy) na podstawie § 2 ust. 1 pkt 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2008 r. w sprawie kryteriów, których spełnienie umożliwia objęcie niektórych gruntów specjalną strefą ekonomiczną (t. j. Dz.U. z 2015 r., poz. 1473).

Wnioskodawca zrealizował określone w Zezwoleniu warunki prowadzenia działalności gospodarczej co zostało potwierdzone przez Komisję ds. kontroli realizacji warunków zezwoleń (…) w protokole z (…) r.

Spółka nabyła prawo do zwolnienia z podatku dochodowego od osób prawnych z tytułu Zezwolenia stosownie do regulacji zawartej w § 5 ust. 4 rozporządzenie Rady Ministrów z 10 grudnia 2008 r. w sprawie pomocy publicznej udzielanej przedsiębiorcom działającym na podstawie zezwolenia na prowadzenie działalności gospodarczej na terenach specjalnych stref ekonomicznych (t. j. Dz. U. z 2019 r. poz. 121; dalej: „Rozporządzenie SSE”) - tj. począwszy od miesiąca następującego po miesiącu, w którym poniesione zostały wydatki inwestycyjne i osiągnięty został poziom zatrudnienia, określone w Zezwoleniu.

Wnioskodawca podkreśla, że przed wydaniem Zezwolenia nie posiadał zezwolenia na prowadzenie działalności na terenie specjalnej strefy ekonomicznej.

Spółka w roku podatkowym, w którym poniesione zostały wydatki inwestycyjne i osiągnięty został poziom zatrudnienia, określone w Zezwoleniu tj. w roku podatkowym (…) oraz w kolejnych latach podatkowych nie korzystała z uprawnienia wynikającego z art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o CIT do zwolnienia dochodu uzyskanego z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie Strefy w ramach Zezwolenia.

Niestosowanie zwolnienia na bieżąco w roku podatkowym (…) oraz w kolejnych latach podatkowych podyktowane było:

1) okolicznością, iż Spółka nie wypracowała metodologii alokowania kosztów oraz przychodów do działalności zwolnionej z opodatkowania (dalej: „Strefowej”) oraz podlegającej opodatkowaniu na zasadach ogólnych (dalej: „Pozastrefowej”), oraz

2) brakiem funkcjonalności umożliwiającej dokonanie takiej alokacji kosztów oraz przychodów w informatycznym systemie księgowym wykorzystywanym w przedsiębiorstwie Wnioskodawcy.

Wnioskodawca wskazuje, że dopiero w roku podatkowym 2023 przeprowadzona została analiza, która pozwoliła na wypracowanie optymalnego podejścia oraz metodologii umożliwiających precyzyjną alokację kosztów oraz przychodów, w oparciu o związek z daną działalnością (zwolnioną oraz opodatkowaną).

W związku z wypracowaniem oraz wdrożeniem powyższej metodologii umożliwiającej prawidłowe ustalenie dochodu podlegającego zwolnieniu z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych, jak również dochodu podlegającego opodatkowaniu na zasadach ogólnych Wnioskodawca zamierza złożyć korektę uprzednio złożonych zeznań o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) przez podatnika podatku dochodowego od osób prawnych w ten sposób aby zastosować zwolnienie, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o CIT do rozliczeń podatkowych we wszystkich latach podatkowych, dla których nie upłynął jeszcze termin przedawnienia zobowiązania podatkowego tj. lat podatkowych (…).

W tym miejscu Spółka podkreśla, że obok działalności objętej Zezwoleniem prowadzi również działalność gospodarczą pozostającą poza zakresem przedmiotowym wynikającym z Zezwolenia, z której osiągane przychody podlegają opodatkowaniu na zasadach ogólnych tj. przychody te nie są objęte pomocą publiczną w postaci zwolnienia z opodatkowania.

Działalność ta w przeważającym zakresie jest realizowana w zakładzie produkcyjnym Spółki znajdującym się w (…), jak również w fabryce w (…) z tytułu działalności nieobjętej Zezwoleniem.

Z uwagi na jednoczesne osiąganie przychodów zarówno podlegających zwolnieniu (w ramach Zezwolenia) jak i opodatkowanych na zasadach ogólnych, w celu właściwego ustalenia podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych, wypracowana przez Spółkę metodologia pozwala w precyzyjny sposób identyfikować przychody i koszty uzyskania przychodów związane z działalnością Strefową i Pozastrefową oraz ich odpowiednią alokację (jeżeli charakter wydatku na to pozwala alokacja następuje w sposób bezpośredni).

Niemniej jednak, Spółka identyfikuje także kategorie kosztów uzyskania przychodów, których bezpośrednia i jednoznaczna alokacja do wyniku działalności Strefowej albo Pozastrefowej nie jest możliwa, bowiem koszty te związane są zarówno z osiąganiem dochodu w ramach działalności Strefowej, jak i dochodu w ramach działalności Pozastrefowej (dalej: „Koszty Wspólne”). Wśród tej kategorii kosztów (Kosztów Wspólnych), Spółka wyróżnia koszty związane z funkcjonowaniem całego przedsiębiorstwa Spółki (a więc zakładu produkcyjnego na terenie (…) oraz zakładu produkcyjnego na terenie (…)).

Wypracowana przez Spółkę w 2023 r. metodologia umożliwiająca prawidłowe ustalenie dochodu podlegającego zwolnieniu z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych, jak również dochodu podlegającego opodatkowaniu na zasadach ogólnych uwzględnia również opracowany przez Spółkę na podstawie wewnętrznych analiz klucz alokacji Kosztów Wspólnych do działalności Strefowej oraz Pozastrefowej (dalej: „Klucz Alokacji”). Przy czym w celu bardziej adekwatnej i odzwierciedlającej rzeczywistość gospodarczą alokacji Kosztów Wspólnych, polega on na przyporządkowaniu Kosztów Wspólnych do działalności Strefowej i Pozastrefowej przy zastosowaniu wypracowanych przez Spółkę współczynników, które najlepiej oddają ekonomiczny związek Kosztów Wspólnych z danym źródłem przychodów, tj. współczynników opartych wyłącznie o stosunek przychodów osiąganych z danego segmentu działalności Spółki bezpośrednio wymienionej w Zezwoleniu do łącznej wartości przychodów wynikających z tego segmentu działalności Spółki w ramach działalności Strefowej oraz Pozastrefowej.

Zgodnie z powyższą metodologią, Wnioskodawca oblicza dwa oddzielne klucze alokacji. Tytułem przykładu, Spółka dzieli uzyskiwane przychody na kilka rodzajów segmentów zajmujących się różną działalnością. Segmenty, których działalność pokrywa się z zakresem Zezwolenia dotyczy produkcji (…) wymienionych w Zezwoleniu oraz prowadzenia produkcji na materiale powierzonym wymienionych w Zezwoleniu. Niemniej, mając na uwadze, że Spółka prowadzi również działalność gospodarczą poza terenem (…) objętym Zezwoleniem, część z uzyskiwanych przychodów z tych segmentów dotyczy działalności Pozastrefowej. Wypracowany przez Spółkę wskaźnik alokacji opiera się na wyliczeniu procentowego udziału przychodów z segmentu działalności Spółki objętej Zezwoleniem (np. z tytułu świadczenia usług produkcyjnych objętych Zezwoleniem) w stosunku do ogólnej kwoty przychodów z tego segmentu działalności (np. świadczenia usług produkcyjnych).

W sytuacji zaewidencjonowania Kosztów Wspólnych przez Wnioskodawcę, w pierwszej kolejności są one przyporządkowane do danego segmentu działalności Spółki. Następnie, w przypadku braku możliwości zastosowania bezpośredniej alokacji do działalności Strefowej oraz Pozastrefowej w odniesieniu do tych kosztów, Wnioskodawca stosuje jeden z kluczy alokacji obliczony zgodnie z powyżej opisaną metodologią. W konsekwencji, Koszty Wspólne dotyczące jedynie dwóch segmentów związanych z działalnością wymienioną w Zezwoleniu są odpowiednio alokowane do działalności Strefowej oraz Pozastrefowej zgodnie z udziałem przychodów bezpośrednio związanych z działalnością zwolnioną z opodatkowania uzyskanymi z danego segmentu do przychodów ogółem uzyskanych z danego segmentu.

Pytanie

Państwa stanowisko w sprawie

W ocenie Spółki, prawidłowe jest stanowisko, iż w zdarzeniu przyszłym przedstawionym w niniejszym wniosku dla Kosztów Wspólnych, w celu bardziej adekwatnej alokacji kosztów do danej działalności (Strefowej oraz Pozastrefowej) Wnioskodawca może zastosować klucz alokacji inny niż klucz przychodowy wynikający z art. 15 ust. 2 ustawy o CIT jeżeli przyjęte przez Spółkę współczynniki alokacji Kosztów Wspólnych odzwierciedlają możliwie najdokładniej podział tych kosztów na związane odpowiednio z działalnością zwolnioną i opodatkowaną.

Szczegółowe uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy.

W pierwszej kolejności wskazać należy, że zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o SSE dochody uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie strefy w ramach zezwolenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1 ustawy o SSE, przez osoby prawne lub osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą są zwolnione od podatku dochodowego, odpowiednio na zasadach określonych w przepisach o podatku dochodowym od osób prawnych lub w przepisach o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zwolnienie to stanowi pomoc publiczną, przy czym wielkość tej pomocy nie może przekroczyć jej maksymalnej wielkości określonej w przepisach wydanych na podstawie art. 4 ust. 4 ustawy o SSE.

Stosownie do art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o CIT wolne od podatku są dochody, z zastrzeżeniem ust. 4-6d, uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej na podstawie zezwolenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1 ustawy o SSE, przy czym wielkość pomocy publicznej udzielanej w formie tego zwolnienia nie może przekroczyć wielkości pomocy publicznej dla przedsiębiorcy, dopuszczalnej dla obszarów kwalifikujących się do uzyskania pomocy w największej wysokości, zgodnie z odrębnymi przepisami.

Dodatkowo, stosownie do art. 17 ust. 4 ustawy o CIT zwolnienia podatkowe, o których mowa w ust. 1 pkt 34 i 34a, przysługują podatnikowi wyłącznie odpowiednio z tytułu dochodów uzyskanych z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie określonym w zezwoleniu lub z tytułu dochodów uzyskanych z realizacji nowej inwestycji na terenie określonym w decyzji o wsparciu.

Jednocześnie w myśl art. 15 ust. 2 ustawy o CIT, jeżeli podatnik ponosi koszty uzyskania przychodów ze źródeł, z których dochody podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym, oraz koszty związane z przychodami ze źródeł, z których dochody nie podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym lub są zwolnione z podatku dochodowego, a nie jest możliwe przypisanie danych kosztów do źródła przychodów, koszty te ustala się w takim stosunku, w jakim pozostają osiągnięte w roku podatkowym przychody z tych źródeł w ogólnej kwocie przychodów. Przepis art. 7 ust. 3 pkt 3 ustawy o CIT stosuje się odpowiednio.

Ponadto, stosownie do art. 15 ust. 2a ustawy o CIT, zasadę, o której mowa w ust. 2, stosuje się również w przypadku, gdy podatnik ponosi koszty uzyskania przychodów ze źródeł, z których część dochodów nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym albo jest zwolniona z tego opodatkowania; w takim przypadku przepis art. 7 ust. 3 pkt 3 ustawy o CIT stosuje się odpowiednio.

W tym miejscu należy podkreślić, iż w ustawie o CIT nie określono innego sposobu przyporządkowania kosztów uzyskania przychodów w razie uzyskiwania dochodów z działalności opodatkowanej i zwolnionej. Klucz przychodowy, o którym mowa w art. 15 ust. 2 ustawy o CIT zgodnie z poglądami wypracowanymi przez judykaturę ma charakter uniwersalny, a jego wprowadzenie było zorientowane na ujednolicenie sposobu ustalania wysokości kosztów uzyskania przychodu przez wszystkich podatników, w tym podatników prowadzących działalność zwolnioną z opodatkowania na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o CIT.

Stosownie do przywołanych powyżej przepisów Spółka jako podmiot uprawniony do korzystania ze zwolnienia w ramach Zezwolenia jest zobowiązana do przypisania do poszczególnych źródeł, przychodów podatkowych i kosztów ich uzyskania związanych z działalnością Strefową (zwolnioną z opodatkowania) oraz przychodów i kosztów związanych z działalnością Pozastrefową (opodatkowaną na zasadach ogólnych).

Podstawową zasadą obowiązująca w tym zakresie jest możliwie najbardziej precyzyjne wydzielenie przychodów oraz kosztów związanych z działalnością zwolnioną z opodatkowania (Strefową) oraz działalnością opodatkowaną CIT (Pozastrefową).

W efekcie, w pierwszej kolejności osiągnięte przez podatnika przychody oraz ponoszone przez niego koszty uzyskania przychodów (bezpośrednio oraz pośrednio związane z przychodami) powinny zostać przyporządkowane bezpośrednio do danego rodzaju działalności tj. działalności zwolnionej oraz opodatkowanej.

W przypadku kosztów uzyskania przychodów, których bezpośrednia alokacja nie jest możliwa (np. Kosztów Wspólnych), należy zastosować pośrednie metody alokacji kosztów, które w sposób najbardziej miarodajny i wiarygodny tj. zbliżony do rzeczywistości odzwierciedlają rzeczywisty udział tych kosztów w uzyskaniu poszczególnych kategorii przychodów przy uwzględnieniu charakteru działalności Wnioskodawcy.

Jednocześnie, zdaniem Spółki w przypadku kosztów uzyskania przychodów, których bezpośrednia alokacja nie jest możliwa (np. Kosztów Wspólnych) stosowanie wyłącznie klucza przychodowego, o którym mowa w art. 15 ust. 2 ustawy o CIT nie jest obligatoryjnie - zgodnie bowiem z ugruntowaną linią interpretacyjną i praktyką orzeczniczą, w razie zidentyfikowania alternatywnych metod alokacji kosztów uzyskania przychodów o charakterze wspólnym (tu: Kosztów Wspólnych) do wyniku działalności zwolnionej (Strefowej) i działalności opodatkowanej (Pozastrefowej), odzwierciedlających jednocześnie w sposób bardziej adekwatny rzeczywistość gospodarczą prowadzonej działalności, podatnicy mają możliwość ich zastosowania.

Tytułem przykładu organy podatkowe akceptują następujące współczynniki alokacji kosztów wspólnych, które dotyczą równocześnie działalności zwolnionej, jak też działalności opodatkowanej:

1) klucz uwzględniający stosunek przychodów ze sprzedaży danego produktu do ogółu przychodów ze sprzedaży produktów wytwarzanych przez spółkę, interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej (dalej: „DKIS”) z 2 marca 2023 r., sygn. 0111-KDIB2-1.4010.11.2023.1.DD;

2) klucz bazujący na zastosowaniu współczynników opartych na określonych przychodach, takich jak współczynnik oparty wyłącznie na przychodach ze sprzedaży zewnętrznej czy też współczynnik oparty na przychodach ze sprzedaży zewnętrznej oraz przychodach z przesunięć wewnętrznych półproduktów pomiędzy zakładem strefowym i niestrefowym, interpretacja indywidualna DKIS z 22 stycznia 2018 r., sygn. 0111‑KDIB1‑3.4010.510.2017.1.JKT;

3) klucz wartościowy ustalony jako stosunek wartości rozchodowanych materiałów/zakupionych materiałów i usług obcych na zlecenia realizowane na terenie strefy do ogólnej wartości rozchodowanych materiałów/zakupionych materiałów i usług obcych, interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej (dalej: „DIS”) w Katowicach z 11 marca 2015 r., sygn. IBPBI/2/4510-168/15/SD;

4) klucz godzinowy robocizny - bazujący na ewidencji godzin pracy poświęconych przez pracowników na działania odnoszące się do poszczególnych rodzajów działalności, interpretacja indywidualna DIS w Katowicach z 11 marca 2015 r., sygn. IBPBI/2/4510‑168/15/SD.

Mając na uwadze powyższe stanowiska organów podatkowych, dopiero wówczas, gdy nie jest możliwe przypisanie danych kosztów do źródła przychodów, alokacji kosztów należy dokonać w oparciu o klucz przychodowy z art. 15 ust. 2 ustawy o CIT.

Podkreślić należy bowiem ponownie, że przepisy podatkowe nie zobowiązują podatnika, aby w każdej sytuacji, do alokowania kosztów, których bezpośrednia alokacja do źródeł przychodu nie jest możliwa (tu: Kosztów Wspólnych) stosował klucz przychodowy, o którym mowa w art. 15 ust. 2 ustawy o CIT. Przepis ten konkretyzuje jedynie, że w razie braku możliwości przypisania kosztów do źródła przychodów np. za pomocą innych współczynników, podatnik powinien zastosować ten sposób alokacji kosztów.

W konsekwencji, dokonywanie przyporządkowania kosztów do przychodów zwolnionych lub opodatkowanych w oparciu o klucz przychodowy, o którym mowa w art. 15 ust. 2 ustawy o CIT powinno być stosowane jedynie wtedy, gdy nie istnieje inny miarodajny sposób przypisania kosztów, który w sposób bardziej prawidłowy oddaje rzeczywisty udział danego kosztu w działalności zwolnionej i opodatkowanej, niż ma to miejsce w przypadku alokacji opartej na proporcji przychodów określonej w art. 15 ust. 2 ustawy o CIT.

Przyjęcie odmiennego stanowiska tj. obowiązku stosowania klucza przychodowego, o którym mowa w art. 15 ust. 2 ustawy o CIT w każdej sytuacji, pomimo możliwości zastosowania innych bardziej rzetelnych kluczy alokacji kosztów, mogłoby nie odzwierciedlać rzeczywistego powiązania pomiędzy określonym kosztem, a danym rodzajem przychodu.

Przenosząc powyższe na grunt analizowanego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego, w ocenie Spółki, może ona stosować klucze alokacji inne niż klucz przychodowy wynikający z art. 15 ust. 2 ustawy o CIT jeżeli przyjęte przez Spółkę współczynniki alokacji Kosztów Wspólnych odzwierciedlają możliwie najdokładniej podział tych kosztów na związane odpowiednio z działalnością zwolnioną i opodatkowaną - w tym przypadku współczynników opartych o stosunek przychodów osiąganych wyłącznie z danego segmentu działalności Spółki bezpośrednio wymienionych w uzyskanym Zezwoleniu do łącznej wartości przychodów wynikających z tego segmentu działalności Spółki w ramach działalności Strefowej oraz Pozastrefowej.

Warto wskazać, że, zastosowane klucze alokacji uwzględniają charakter danej kategorii kosztów oraz związek, w jakim pozostają one z działalnością zwolnioną oraz opodatkowaną. Należy podkreślić, że powyższe klucze alokacji są stosowane do węższej kategorii kosztów (tj. kosztów wspólnych dotyczących jedynie danego segmentu działalności Spółki), aniżeli do kosztów wspólnych przypisanych do wszystkich segmentów Spółki ogółem. W konsekwencji, koszty wspólne przypisane do działalności Strefowej oraz Pozastrefowej zgodnie z powyższą metodologią w sposób proporcjonalny i najbardziej precyzyjny odpowiadają przychodom uzyskanym z danego segmentu działalności Wnioskodawcy.

W ocenie Spółki klucz przychodowy, o którym mowa w art. 15 ust. 2 ustawy o CIT powinien zostać zastosowany dopiero wówczas, kiedy po przeprowadzonej analizie, dana kategoria kosztów nie może być alokowana do działalności zwolnionej oraz opodatkowanej na zasadach ogólnych w oparciu o wypracowane przez Spółkę współczynniki podziału.

Wnioskodawca podkreśla, iż organy podatkowe nie kwestionują uprawnienia podatników do stosowania kluczy alokacji, które w najbardziej wiarygodny sposób umożliwiają przypisanie danej kategorii kosztów do działalności zwolnionej oraz opodatkowanej na zasadach ogólnych. Tytułem przykładu można wskazać interpretację indywidualną DKIS z 6 października 2022 r., sygn. 0111-KDIB1-3.4010.703.2022.1.JG, w której organ podatkowy uznał za prawidłowe stanowisko podatnika, zgodnie z którym: „Zdaniem Wnioskodawcy, prawidłowe jest stanowisko, iż w stanie faktycznym przedstawionym we Wniosku, w przypadku wystąpienia takiej kategorii wydatków, które są właściwe dla określonego obszaru działalności Spółki to w celu bardziej adekwatnej alokacji kosztów do danej działalności (do źródła przychodów) Wnioskodawca może zastosować klucz alokacji inny niż klucz przychodowy wynikający z art. 15 ust. 2 ustawy o CIT”.

Powyższe stanowisko znajduje również potwierdzenie w interpretacji indywidualnej DKIS z 22 stycznia 2018 r., sygn. 0111-KDIB1-3.4010.510.2017.1.JKT gdzie zaakceptowano możliwość przyporządkowywania kosztów pośrednich, które dotyczą równocześnie działalności Strefowej, jak i działalności Pozastrefowej wnioskodawcy przy użyciu wypracowanych przez Spółkę kluczy alokacji (w tym opartych na przychodach, ale nie równoznacznych z tzw. kluczem przychodowym, o którym mowa w art. 15 ust. 2 ustawy o CIT) odzwierciedlających możliwe najdokładniej rzeczywiste powiązanie pomiędzy określonym kosztem a danym rodzajem przychodu: „Reasumując, należy zauważyć, że o zaliczeniu określonych wydatków do kosztów związanych z uzyskaniem przychodów ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu oraz innych źródeł decyduje podatnik. Podatnik również ustala zasady ewidencjonowania, podziału oraz rozliczenia kosztów, pozwalające na prawidłowe ustalenie kosztów uzyskania przychodów odnoszących się do dochodów podlegających opodatkowaniu oraz zwolnionych od podatku. Jeżeli w istocie wskazane przez Wnioskodawcę zasady podziału kosztów zmierzają do przypisania w sposób możliwie najbardziej zbliżony do rzeczywistości tych kosztów do działalności strefowej i pozastrefowej, to należy je uznać za prawidłowe”.

Analogiczne stanowisko zajął także Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 15 marca 2018 r., sygn. II FSK 610/16, w którym podkreślono: „Przyjmując takie ujęcie analizowanego przepisu, zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego w pełni należy podzielić (...) wywód, zgodnie z którym nadrzędną zasadą jest precyzyjne wydzielenie bezpośrednich kosztów związanych z działalnością strefową oraz pozastrefową oraz kosztów możliwych do przypisania do działalności strefowej lub pozastrefowej na podstawie rzeczywistych czynników kosztów twórczych (...). Klucz ten powinien być jednak skonstruowany w taki sposób, aby alokowane koszty w możliwie najbardziej precyzyjny (zbliżony do rzeczywistości) sposób odpowiadały podziałowi na działalność strefową oraz pozastrefową. W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego jako przykład kluczy pozwalających na dostatecznie precyzyjne alokowanie kosztów można uznać, przytoczone w uzasadnieniu skargi kasacyjnej: klucz obliczony na podstawie liczby godzin przepracowanych przez pracowników przy działalności zwolnionej i opodatkowanej, klucz ilości stanowisk komputerowych w ramach działalności strefowej, klucz powierzchniowy, klucz ilościowy, klucz wartościowy. Oczywiście to rzeczą podatnika jest sporządzenie stosownej dokumentacji w taki sposób, aby zastosowanie przyjętego klucza było możliwe. Ostatecznie bowiem to organ podatkowy dokona oceny, czy ów klucz alokacji kosztów jest na tyle miarodajny aby uznać za prawidłowe określenie na jego podstawie kosztów przypadających na przychody opodatkowane i zwolnione z podatku”.

Wnioskodawca nadmienia, że jest świadomy, że przedstawione w niniejszym wniosku interpretacje indywidualne i wyroki sądów nie posiadają waloru ochronnego w stosunku do Wnioskodawcy, jednak ze względu na tożsamość stosowanych regulacji prawa podatkowego, stanowią potwierdzenie linii interpretacyjnej organów podatkowych oraz praktyki orzeczniczej i mogą zostać potraktowane, jako wskazówka interpretacyjna w opisanym przez Spółkę stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym przedstawionym w niniejszym wniosku.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Specjalne Strefy Ekonomiczne są częścią terytorium kraju wyodrębnioną administracyjnie, na której możliwe jest prowadzenie działalności gospodarczej na preferencyjnych warunkach, a w szczególności korzystanie ze zwolnienia z podatku dochodowego od osób prawnych lub podatku dochodowego od osób fizycznych, o czym wyraźnie stanowi art. 12 ustawy z dnia 20 października 1994 r. o specjalnych strefach ekonomicznych (t. j. Dz.U. z 2023 r., poz. 1604 dalej: „ustawa o SSE”).

W myśl art. 12 ust. 1 ustawy o SSE:

dochody uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie strefy w ramach zezwolenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1, przez osoby prawne lub osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą są zwolnione od podatku dochodowego, odpowiednio na zasadach określonych w przepisach o podatku dochodowym od osób prawnych lub w przepisach o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zwolnienie to stanowi pomoc publiczną, przy czym wielkość tej pomocy nie może przekroczyć jej maksymalnej wielkości określonej w przepisach wydanych na podstawie art. 4 ust. 4.

Treść art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2022 r., poz. 2587 ze zm., dalej: „updop”, „ustawa o CIT”) wskazuje, że:

wolne od podatku są dochody, z zastrzeżeniem ust. 4-6d, uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej na podstawie zezwolenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 20 października 1994 r. o specjalnych strefach ekonomicznych (Dz. U. z 2020 r. poz. 1670 oraz z 2021 r. poz. 2105), przy czym wielkość pomocy publicznej udzielanej w formie tego zwolnienia nie może przekroczyć wielkości pomocy publicznej dla przedsiębiorcy, dopuszczalnej dla obszarów kwalifikujących się do uzyskania pomocy w największej wysokości, zgodnie z odrębnymi przepisami.

Na podstawie art. 17 ust. 4 ustawy o CIT:

zwolnienia podatkowe, o których mowa w ust. 1 pkt 34 i 34a, przysługują podatnikowi wyłącznie odpowiednio z tytułu dochodów uzyskanych z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie określonym w zezwoleniu lub z tytułu dochodów uzyskanych z realizacji nowej inwestycji na terenie określonym w decyzji o wsparciu.

Dodatkowo wskazać należy, że zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o CIT:

podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, a także do uwzględnienia w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacji niezbędnych do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 16a-16m.

Odrębnymi przepisami, do których odsyła przytoczony wyżej art. 9 ust. 1 updop, są przepisy ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t. j. Dz. U. z 2023 r., poz. 120 ze zm.).

W związku z powyższym, konieczne jest prowadzenie ksiąg rachunkowych w taki sposób, aby możliwe było precyzyjne rozdzielenie przychodów i kosztów uzyskania przychodów związanych z działalnością prowadzoną w strefie oraz działalnością prowadzoną poza terenem strefy.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy o CIT:

kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Tak więc, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

Zatem, warunkiem uznania wydatku poniesionego przez podatnika za koszt uzyskania przychodów, jest łączne spełnienie następujących przesłanek:

- musi zostać poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

- musi być definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

- musi pozostawać w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

- musi zostać poniesiony w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,

- musi zostać właściwie udokumentowany,

- nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Należy przy tym zauważyć, że definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach, należy zaś zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Podatnik oceniając związek wydatku z prowadzoną działalnością gospodarczą winien zakładać, że dany koszt może obiektywnie przyczynić się do osiągnięcia przychodów. Ponadto, należy mieć na względzie, że podatnik uznając wydatek za koszt uzyskania przychodów odnosi ewidentne korzyści albowiem o ten koszt zmniejsza podstawę opodatkowania. Na nim więc spoczywa ciężar udowodnienia, że określony wydatek jest kosztem uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 updop:

przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym jest dochód stanowiący sumę dochodu osiągniętego z zysków kapitałowych oraz dochodu osiągniętego z innych źródeł przychodów. W przypadkach, o których mowa w art. 21, art. 22 i art. 24b, przedmiotem opodatkowania jest przychód.

Stosownie do art. 7 ust. 2 updop,

dochodem ze źródła przychodów, z zastrzeżeniem art. 11c, art. 11i, art. 24a, art. 24b, art. 24ca, art. 24d i art. 24f, jest nadwyżka sumy przychodów uzyskanych z tego źródła przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przychodów przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów.

Jednocześnie należy zwrócić uwagę, że zgodnie z art. 7 ust. 3 pkt 1 i 3 updop, przy ustalaniu dochodu stanowiącego podstawę opodatkowania nie uwzględnia się:

- przychodów ze źródeł przychodów położonych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub za granicą, jeżeli dochody z tych źródeł nie podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym albo są wolne od podatku,

- kosztów uzyskania przychodów, o których mowa w pkt 1 i 2, przy czym w przypadku podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, prowadzących działalność poprzez położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zagraniczny zakład uwzględnia się koszty uzyskania przychodów wymienionych w art. 21, jeżeli przychody te zostały uwzględnione przez podatnika przy ustalaniu dochodu przypadającego na zagraniczny zakład.

Jak już wcześnie wskazano, stosownie do art. 15 ust. 1 updop, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Wyjątkowo w odniesieniu do kosztów, co do których podatnik nie jest w stanie dokonać takiego podziału, bowiem są to koszty wspólne, zgodnie z art. 15 ust. 2 i 2a updop, można zastosować zasadę proporcjonalnego ich rozliczenia.

W myśl art. 15 ust. 2 updop:

jeżeli podatnik ponosi koszty uzyskania przychodów ze źródeł, z których dochody podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym, oraz koszty związane z przychodami ze źródeł, z których dochody nie podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym lub są zwolnione z podatku dochodowego, a nie jest możliwe przypisanie danych kosztów do źródła przychodów, koszty te ustala się w takim stosunku, w jakim pozostają osiągnięte w roku podatkowym przychody z tych źródeł w ogólnej kwocie przychodów. Przepis art. 7 ust. 3 pkt 3 stosuje się odpowiednio.

Stosownie do art. 15 ust. 2a updop:

zasadę, o której mowa w ust. 2, stosuje się również w przypadku, gdy podatnik ponosi koszty uzyskania przychodów ze źródeł, z których część dochodów nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym albo jest zwolniona z tego opodatkowania; w takim przypadku przepis art. 7 ust. 3 pkt 3 stosuje się odpowiednio.

Należy zauważyć, że powołany powyżej art. 15 ust. 2 w zw. z art. 15 ust. 2a upodp, znajduje zastosowanie wyłącznie w przypadku, gdy w danym okresie funkcjonują różne źródła dochodów, tj. opodatkowane i nieopodatkowane/zwolnione i nie ma możliwości ustalenia kosztów uzyskania przychodów przypadających na poszczególne źródła.

Z przedstawionego we wniosku opisu wynika, z uwagi na jednoczesne osiąganie przychodów zarówno podlegających zwolnieniu (w ramach Zezwolenia) jak i opodatkowanych na zasadach ogólnych, w celu właściwego ustalenia podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych, wypracowana przez Spółkę metodologia pozwala w precyzyjny sposób identyfikować przychody i koszty uzyskania przychodów związane z działalnością Strefową i Pozastrefową oraz ich odpowiednią alokację (jeżeli charakter wydatku na to pozwala alokacja następuje w sposób bezpośredni).

Odnosząc się do powyższego wskazać należy, że warunkiem niezbędnym do ustalenia wysokości kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 2 i 2a updop, jest łączne spełnienie następujących przesłanek:

- faktyczne poniesienie wydatków zaliczanych do kosztów uzyskania przychodów zarówno ze źródeł, z których dochód w części podlega opodatkowaniu, a w części jest zwolniony z opodatkowania;

- brak możliwości przyporządkowania wydatków stanowiących koszty uzyskania przychodów do dochodów opodatkowanych/zwolnionych z opodatkowania.

Zatem, sposób ustalenia wysokości kosztów uzyskania przychodu określony w art. 15 ust. 2 i 2a updop, ma zastosowanie tylko w sytuacji, gdy podatnik jednocześnie osiąga dochody ze źródeł, które w części podlegają opodatkowaniu oraz dochody, które nie podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych lub są z niego zwolnione i ponosi wydatki, zaliczane do kosztów uzyskania przychodu, których nie można przyporządkować do dochodów opodatkowanych/zwolnionych z opodatkowania. Faktycznie poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością, w pierwszej kolejności należy ocenić na podstawie kryteriów określonych w art. 15 i art. 16 updop. Następnie wydatki, które mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodu, powinny zostać przyporządkowane do dochodów z działalności opodatkowanej i nieopodatkowanej (tj. niepodlegającej opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych albo zwolnionej z tego podatku). To przyporządkowanie winno nastąpić na podstawie właściwie sporządzonych dokumentów i prowadzonych ksiąg podatkowych. Dopiero, jeżeli nie jest możliwe ich dokładne przyporządkowanie do poszczególnych rodzajów działalności, należy dokonać tego zgodnie z art. 15 ust. 2 i 2a updop. Ustalenie wysokości kosztów uzyskania przychodów zgodnie z powołaną zasadą ma więc charakter szczególny i może mieć zastosowanie jedynie w stosunku do niektórych kosztów, np. dotyczących zarówno działalności na terenie specjalnej strefy ekonomicznej i działalności poza strefą, których obiektywnie nie można rozdzielić na dotyczące dochodów zwolnionych od podatku i dotyczące dochodów podlegających opodatkowaniu.

W tym miejscu należy również podkreślić, że ustawodawca nie określił innego sposobu przyporządkowania kosztów w sytuacji uzyskiwania dochodów z działalności opodatkowanej i nieopodatkowanej. Brak możliwości takiego przyporządkowania obliguje podatnika do zastosowania metody przypisania wysokości kosztów określonej w ww. przepisie. Wprowadzony przez ustawodawcę tzw. klucz przychodowy ma charakter uniwersalny i obligatoryjny w sytuacji, gdy nie jest możliwe ustalenie kosztów uzyskania przypadających na poszczególne źródła.

Reasumując, należy zauważyć, że o zaliczeniu określonych wydatków do kosztów związanych z uzyskaniem przychodów ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu oraz innych źródeł decyduje podatnik. Podatnik również ustala zasady ewidencjonowania, podziału oraz rozliczenia kosztów, pozwalające na prawidłowe ustalenie kosztów uzyskania przychodów odnoszących się do dochodów podlegających opodatkowaniu oraz zwolnionych od podatku. Jeżeli w istocie wskazane przez Wnioskodawcę zasady podziału kosztów zmierzają do przypisania w sposób możliwie najbardziej zbliżony do rzeczywistości tych kosztów do działalności strefowej i pozastrefowej, to należy je uznać za prawidłowe. Niemniej jednak każde zdarzenie winno być rozpatrywane przez Spółkę indywidualnie.

Reasumując, stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym w opisanym w stanie faktycznym przedstawionym we Wniosku, dla Kosztów Wspólnych w celu bardziej adekwatnej alokacji kosztów do danej działalności (Strefowej oraz Pozastrefowej) Wnioskodawca może zastosować klucz alokacji inny niż klucz przychodowy wynikający z art. 15 ust. 2 ustawy o CIT, jest prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Przedmiotem interpretacji zgodnie z zadanym pytaniem wyznaczającym jej zakres jest wyłącznie ustalenie, czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, iż w stanie faktycznym przedstawionym we Wniosku dla Kosztów Wspólnych w celu bardziej adekwatnej alokacji kosztów do danej działalności (Strefowej oraz Pozastrefowej) Wnioskodawca może zastosować klucz alokacji inny niż klucz przychodowy wynikający z art. 15 ust. 2 ustawy o CIT. Zatem, przedmiotem interpretacji nie była ocena momentu od którego Wnioskodawca rozpoczął korzystanie ze zwolnienia podatkowego.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego, podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

- Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1) z zastosowaniem art. 119a;

2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1634 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA).

Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA),

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), za pośrednictwem systemu teleinformatycznego e-Urząd Skarbowy na stronie: https://www.podatki.gov.pl/e-urzad-skarbowy/ (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA) będąc użytkownikiem/wyznaczając użytkownika konta w e-Urzędzie Skarbowym.

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.).

Ulgi podatkowe na innowacje i rozwój

Dane dokumentu

Interpretacja

Interpretacja indywidualna z dnia 13 października 2023 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0111-KDIB1-3.4010.475.2023.1.JMS