Interpretacja indywidualna z dnia 3 sierpnia 2023 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0114-KDWP.4011.61.2023.2.AS1

Obowiązek opodatkowania przychodów z tytułu usług budowlanych wykonywanych na terytorium Niemiec w Polsce

Interpretacja indywidualna – stanowisko nieprawidłowe

Szanowny Panie,

stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

20 czerwca 2023 r. wpłynął Pana wniosek z 6 czerwca 2023 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy obowiązku opodatkowania przychodów z tytułu usług budowlanych wykonywanych na terytorium Niemiec w Polsce. Uzupełnił go Pan – w odpowiedzi na wezwanie – pismem, które wpłynęło 12 lipca 2023 r.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Prowadzi Pan działalność gospodarczą opodatkowaną ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych. Działalność założona jest w Polsce. Pracę wykonuje Pan głównie na terenie Republiki Federalnej Niemiec.

Od m-ca kwietnia wykonuje Pan prace budowlane na terenie Republiki Federalnej Niemiec, na podstawie umowy o dzieło opodatkowaną w w/w kraju. Po wykonaniu zleconej pracy wystawia Pan rachunek, który zawiera potrącone podatki wg prawa obowiązującego na terenie Republiki Federalnej Niemiec .

Uzupełnienie i doprecyzowanie opisu stanu faktycznego.

Świadczy Pan usługi opodatkowane ryczałtem ewidencjonowanym w 2023 r.

Jest Pan rezydentem podatkowym Polski, mieszka Pan w Polsce wraz ze Swoją Rodziną. W okresie wykonywania usług z tytułu umowy o dzieło mieszka Pan w hotelach w Niemczech.

Działalność gospodarczą w Polsce prowadzi Pan od (…) 2016 r.

Głównym przedmiotem prowadzonej działalności gospodarczej są: usługi remontowo-budowlane i wykończeniowe.

Forma opodatkowania działalności nie uległa zmianie.

Przez cały okres prowadzenia działalności jest Pan opodatkowany zryczałtowanym podatkiem dochodowym.

Nie prowadzi Pan działalności gospodarczej w Niemczech poprzez położony tam zakład.

Prowadzi działalność jednoosobową na własne nazwisko i nie zatrudnia Pan pracowników.

Działalność miał Pan zawieszoną w okresie (…) 2021 r. do (…).03.2023 r.

Osiąga Pan dochody z tytułu prac remontowo-budowlanych, opodatkowane ryczałtem.

Umowa o dzieło zawarta została na podstawie ważnego zezwolenia na prowadzenie działalności /wpis do ceidg/.

Na wykonanie prac budowlanych zawarł Pan pisemną umowę o dzieło ze zleceniodawcą niemieckim.

Usługi świadczone w ramach umowy o dzieło pokrywają się z zakresem Pana działalności /prace budowlane/ zgodnie z zawarta umową.

Na dzień dzisiejszy nie ma Pan wiedzy, czy umowa o dzieło będzie zawierana na dalszy okres.

Jest Pan wykonawcą, odpowiedzialność ponosi zlecający wykonanie – klauzula w umowie: zleceniodawca ma prawo zerwać umowę.

Wszystkie prace budowlane na terenie Niemiec wykonywane są pod kierownictwem zlecającego oraz w miejscu i czasie wyznaczonym przez zlecającego.

W przypadku nieprawidłowości w wykonywanej umowie o dzieło, umowa zostaje rozwiązana przez zlecającego. Nie ponosi Pan ryzyka z prowadzoną działalnością na terenie Niemiec.

Nie dysponuje Pan na terytorium Niemiec stałą placówką.

Pytania

1.Czy w Polsce jest Pan zobowiązany naliczać i odprowadzać podatek od przychodów ewidencjonowanych z tytułu umowy o dzieło wykonywanej u pracodawcy niemieckiego?

2.Czy jest obowiązek złożenia zeznania rocznego w Polsce z w/w dochodów?

Pana stanowisko w sprawie

Pana zdaniem, skoro umowa o dzieło jest opodatkowana w Niemczech, w Polsce nie podlega opodatkowaniu. Nie ma zatem obowiązku rozliczania rocznego PIT w Polsce z tytułu dochodów z umowy o dzieło w Republice Federalnej Niemiec .

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z przepisem art. 3 ust. 1 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2022 r. poz. 2647 ze zm.):

Natomiast art. 3 ust. 1a ww. ustawy precyzuje, że:

Z kolei, art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że:

Zatem, rozstrzygające znaczenie w niniejszej sprawie ma ustalenie Pana miejsca zamieszkania.

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem „lub”, co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie – podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej ww. przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w przywołanym powyżej przepisie spójnika „lub” w sformułowaniu „centrum interesów osobistych lub gospodarczych” dla doprecyzowania, kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Przez „centrum interesów osobistych” należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczną, polityczną, kulturalną, obywatelską, przynależność do organizacji/klubów, uprawiane hobby, itp.

Z kolei – „centrum interesów gospodarczych”, to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe, itd.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – warunek ten stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów życiowych.

Podsumowując, ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy, czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce.

Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast, jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Uznanie osoby fizycznej za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie przesądza jednak o uznaniu tej osoby za osobę podlegającą w Rzeczypospolitej Polskiej nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu.

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a, 2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stosuje się bowiem z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Ocena, czy podatnik podlega w Rzeczypospolitej Polskiej ograniczonemu, czy nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, powinna być dokonana w każdym przypadku indywidualnie z uwzględnieniem postanowień odpowiedniej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

W niniejszej sprawie należy powołać zapisy Umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku, podpisanej w Berlinie 14 maja 2003 r. (Dz. U. z 2005 r., Nr 12, poz. 90; dalej: „Umowa polsko-niemiecka”).

Zgodnie z art. 4 ust. 1 ww. Umowy:

Stosownie do art. 4 ust. 2 Umowy polsko-niemieckiej:

Definicja „osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie” odnosi się bezpośrednio do określenia „miejsca zamieszkania” przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Dla potrzeb dokonania interpretacji ww. przepisu należy sięgnąć do Komentarza do Modelowej Konwencji OECD. Przedtem jednak wyjaśnienia wymaga, że głównym celem Modelowej Konwencji OECD jest umożliwienie rozwiązywania w sposób jednolity najczęściej występujących problemów w zakresie międzynarodowego prawnego podwójnego opodatkowania. Zgodnie z zaleceniami Rady OECD, państwa członkowskie przy zawieraniu lub rewizji dwustronnych konwencji powinny stosować się do Modelowej Konwencji i do interpretacji zawartej w Komentarzu do tej Konwencji. Postanowienia Konwencji zyskały powszechne (światowe) uznanie wyrażające się włączaniem ich do większości dwustronnych umów. Wiele umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, które zawarła Polska z innymi krajami, została sporządzona w zgodzie z postanowieniami Modelowej Konwencji OECD, w tym Umowa polsko-niemiecka.

Tekst Modelowej Konwencji stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę, jak i brzmienie Komentarza do niej zostały wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień. Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej, nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania.

Według Komentarza do Modelowej Konwencji OECD, posiadanie stałego ogniska domowego oznacza, że osoba fizyczna urządziła je i zastrzegła dla swojego trwałego użytkowania, w przeciwieństwie do przebywania w konkretnym miejscu, ale w takich warunkach, z których wynika, że dany pobyt jest zamierzony na krótki czas. Zgodnie z Komentarzem istotnym czynnikiem jest trwałość zamieszkania, dbałość o ognisko domowe, co należy rozumieć, że osoba zainteresowana czyni wszystko, co jest niezbędne, aby mieć to mieszkanie do własnej dyspozycji w każdym czasie, w sposób ciągły, a nie od czasu do czasu, na pobyt, który z różnych względów może mieć charakter krótkotrwały. Jeżeli osoba fizyczna posiada ognisko domowe w obu Umawiających się państwach, wówczas pierwszeństwo ma państwo, z którym osobiste i ekonomiczne powiązania danej osoby są ściślejsze. Przez takie powiązania Komentarz nakazuje rozumieć ośrodek interesów życiowych, przy ustalaniu którego należy wziąć pod uwagę stosunki rodzinne i towarzyskie, zatrudnienie, działalność polityczną, kulturalną i wszelką inną, miejsce działalności gospodarczej i miejsce, z którego zarządza swoim mieniem. Wszystkie te okoliczności należy rozważyć w całości, uwzględniając indywidualne postępowanie danej osoby. Jeśli miejsca zamieszkania nie można ustalić na podstawie tego kryterium, należy ustalić je biorąc pod uwagę przede wszystkim miejsce, w którym osoba fizyczna zwykle przebywa, a następnie obywatelstwo danej osoby.

Jak wynika z opisu przedstawionego we wniosku prowadzi Pan działalność gospodarczą opodatkowaną ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych. Działalność założona jest w Polsce i prowadzi Pan ją od (…) 2016 r. Pracę wykonuje Pan głównie na terenie Republiki Federalnej Niemiec. Jest Pan rezydentem podatkowym Polski, mieszka Pan w Polsce wraz ze Swoją Rodziną. W okresie wykonywania usług z tytułu umowy o dzieło mieszka Pan w hotelach w Niemczech. Nie prowadzi Pan działalności gospodarczej w Niemczech poprzez położony tam zakład.

Wobec tak przedstawionego opisu sprawy, jako polski rezydent podatkowy, podlega Pan w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Źródła przychodów zostały określone w art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W myśl tego przepisu, odrębnymi źródłami przychodów są:

• działalność wykonywana osobiście (pkt 2),
• pozarolnicza działalność gospodarcza (pkt 3).

Pojęcie działalności gospodarczej zostało zdefiniowane w art. 5a pkt 6 ww. ustawy. Zgodnie z tym przepisem:

Za pozarolniczą działalność gospodarczą nie uznaje się, w myśl art. 5b ust. 1 ww. ustawy:

Ponadto ustalając, czy dany przychód można zakwalifikować do przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej należy w pierwszym rzędzie podjąć próbę przypisania go do jednego z pozostałych wymienionych w ustawie źródeł. Jeżeli okaże się to niemożliwe, a przychód powstał w wyniku działalności zarobkowej wykonywanej w sposób zorganizowany i ciągły, która prowadzona jest we własnym imieniu, wówczas przychód będzie stanowił przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej. Jeśli podmiot osiągać będzie w sposób stały i zorganizowany przychody, które można będzie zaklasyfikować do innego źródła przychodów, niż gdyby były osiągane w sposób incydentalny, to wówczas ta stałość i zorganizowanie mogą mieć rozstrzygające znaczenie dla uznania, że dany przychód pochodzi z pozarolniczej działalności gospodarczej.

Jak już uprzednio wskazano, odrębnym źródłem przychodów, wymienionym w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznym jest działalność wykonywana osobiście. Katalog przychodów, które należy zaliczyć do przychodów z działalności wykonywanej osobiście, określony został w art. 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do treści art. 13 pkt 8 ww. ustawy:

Przepis powyższy zawiera zatem szczególną regulację, na mocy której przychody, które co do zasady stanowią przychody z działalności wykonywanej osobiście, należy zaliczyć do przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej.

Zaliczenie przychodów do przychodów z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 13 pkt 8 ww. ustawy, zależy od łącznego spełnienia następujących warunków:

1.zleconą usługę podatnik wykona osobiście, tj. bez udziału osób zatrudnionych na podstawie umowy o pracę, umowy zlecenia lub umowy o dzieło, które wykonywałyby czynności związane z istotą tej usługi,

2.umowa zlecenia lub umowa o dzieło została zawarta z osobą fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą lub osobą prawną i jej jednostką organizacyjną niemającą osobowości prawnej,

3.umowa zlecenia lub umowa o dzieło nie zostanie zawarta w ramach prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej, tj. zlecona usługa nie wchodzi w zakres prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej.

W konsekwencji do przychodów powyższych nie można zaliczyć przychodów uzyskanych przez podatnika na podstawie umów zlecenia i umów o dzieło, których zakres pokrywa się z przedmiotem prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej.

Nie oznacza to jednak, że w każdym przypadku, w którym zakres czynności wykonywanych w ramach umowy zlecenia, czy też umowy o dzieło nie jest identyczny z zakresem prowadzonej działalności gospodarczej przychód uzyskany z tytułu tej umowy stanowi przychód z działalności wykonywanej osobiście. Każdy przypadek podlega w tym względzie odrębnej ocenie, albowiem nawet niewielkie różnice w przedstawionym stanie faktycznym mogą powodować odmienność skutków podatkowych jakie wywierają one na gruncie prawa podatkowego.

Przepisy prawa podatkowego nie ograniczają podatnikowi prowadzącemu działalność gospodarczą prawa do zawierania umów o dzieło, czy umów zlecenia. Różnicują jednakże zasady opodatkowania przychodów uzyskanych w ramach tych umów w zależności od tego, czy wykonywane na jej podstawie dzieła lub usługi wchodzą w zakres prowadzonej działalności gospodarczej (stanowiąc, co do zasady, przychód ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3), czy też nie (stanowiąc wówczas przychód ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy), z uwzględnieniem jednakże spełnienia (lub niespełnienia) warunków określonych w art. 5a pkt 6 cyt. ustawy.

Z treści przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że prowadzi Pan działalność gospodarczą opodatkowaną ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych. Działalność założona jest w Polsce i prowadzi Pan ją od (…) 2016 r. Prowadzi Pan działalność jednoosobową na własne nazwisko i nie zatrudnia Pan pracowników. Pracę wykonuje Pan głównie na terenie Republiki Federalnej Niemiec.

Działalność miał Pan zawieszoną w okresie (…) 2021 r. do (…).03.2023 r. Od m-ca kwietnia wykonuje Pan prace budowlane na terenie Republiki Federalnej Niemiec, na podstawie umowy o dzieło opodatkowaną w w/w kraju.

Na wykonanie prac budowlanych zawarł Pan pisemną umowę o dzieło ze zleceniodawcą niemieckim. Umowa o dzieło zawarta została na podstawie ważnego zezwolenia na prowadzenie działalności /wpis do ceidg/. Usługi świadczone w ramach umowy o dzieło pokrywają się z zakresem Pana działalności /prace budowlane/ zgodnie z zawarta umową. Na dzień dzisiejszy nie ma Pan wiedzy, czy umowa o dzieło będzie zawierana na dalszy okres.

Mając powyższe na względzie, stwierdzić należy, że przychód uzyskany przez Pana w wyniku podejmowania działań nastawionych na zysk (uzyskanie wynagrodzenia), polegających na świadczeniu usług na rzecz niemieckiego zleceniodawcy na podstawie zawartej w tym zakresie umowy o dzieło, w zakresie tożsamym z zakresem prowadzonej działalności gospodarczej należy traktować, jako przychód, którego źródłem jest pozarolnicza działalność gospodarcza, określona przepisem art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z zasadą wynikającą z art. 7 ust. 1 Umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku:

Należy wskazać, że określenie „zakład” oznacza stałą placówkę, przez którą całkowicie lub częściowo prowadzona jest działalność przedsiębiorstwa (art. 5 ust. 1 Umowy polsko-niemieckiej).

Zgodnie z art. 5 ust. 2 ww. Umowy:

Plac budowy lub prace budowlane albo instalacyjne stanowią zakład tylko wtedy, jeżeli trwają one dłużej niż dwanaście miesięcy (art. 5 ust. 3 ww. Umowy polsko-niemieckiej).

Jednocześnie w art. 5 ust. 4 Umowy polsko-niemieckiej zostało zastrzeżone, że:

Analiza zapisu art. 7 ust. 1 Umowy polsko-niemieckiej wskazuje m.in., że dochód przedsiębiorstwa, co do zasady, opodatkowany jest w państwie rezydencji (czyli w Polsce), natomiast w państwie zakładu (w Niemczech) opodatkowany jest wyłącznie dochód uzyskany z tego zakładu.

W konsekwencji, przedsiębiorstwo mające siedzibę w jednym państwie, a prowadzące działalność na terytorium drugiego, co do zasady, podlega opodatkowaniu w państwie swojej siedziby. Państwu, w którym prowadzona jest działalność, służy prawo do opodatkowania zysków osiąganych przez przedsiębiorstwo pochodzące z innego kraju, pod warunkiem, że przedsiębiorstwo to prowadzi działalność w tym państwie w formie zakładu. W przeciwnym przypadku, dochody przedsiębiorstwa zagranicznego podlegają opodatkowaniu w państwie jego siedziby.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz cytowane wyżej przepisy prawa podatkowego, w sytuacji, gdy posiada Pan nieograniczony obowiązek podatkowy w Polsce (jest Pan rezydentem podatkowym Polski) oraz nie posiada na terytorium Niemiec zakładu w rozumieniu art. 5 ww. umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, uznać należy, że przychód uzyskany przez Pana z tytułu usług świadczonych na terytorium Niemiec w 2023 r. w ramach działalności gospodarczej zarejestrowanej w Polsce, podlega opodatkowaniu wyłącznie w Polsce, wg wybranej przez Pana formy opodatkowania przychodów, jeżeli spełnia Pan wszystkie ustawowe warunki do opodatkowania w tej formie.

Wobec powyższego, miejscem opodatkowania Pana wszystkich przychodów włącznie z uzyskanymi na terenie Niemiec jest Polska. Przychody te należy wykazać w zeznaniu rocznym PIT-28.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pan przedstawił i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja rozstrzyga wyłącznie o tym, w którym kraju winny zostać opodatkowane dochody ze świadczenia usług na terytorium Niemiec.

Inne kwestie, tj. dotyczące posiadania przez Pana zakładu na terytorium Niemiec, w rozumieniu art. 5 ust. 3 umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku oraz wybranej formy opodatkowania dochodów z działalności gospodarczej – nie podlegały ocenie. Powyższe informacje, stanowiły bowiem element opisu sprawy.

Końcowo zaznaczyć należy, że wydając interpretację w trybie art. 14b ustawy Ordynacja podatkowa jesteśmy związani wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez Pana oraz Pana stanowiskiem, tym samym dokonaliśmy wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego, kontroli podatkowej lub postępowania kontrolnego organu kontroli celno-skarbowej. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku ww. postępowań okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pan do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (...). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 259 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, , ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.).