Interpretacja

TEMATY:

Interpretacja indywidualna z dnia 26 lipca 2023 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0114-KDIP2-1.4010.301.2023.1.JF

Koszt w postaci niezamortyzowanej wartości środka trwałego Spółka będzie miała prawo uwzględnić jako koszt uzyskania przychodów pod datą zakończenia pełnego procesu likwidacji środka trwałego, czyli po zakończeniu ostatniego etapu likwidacji i spełnieniu wszystkich wymogów co do możliwości zaliczenia tego wydatku jako koszt uzyskania przychodów.

Interpretacja indywidualna - stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

26 maja 2023 r. wpłynął Państwa wniosek z 26 maja 2023 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy ustalenia, czy:

niezamortyzowana wartość zlikwidowanego środka trwałego w postaci Maszyny stanowiła będzie koszt uzyskania przychodu Spółki,
koszt, o którym mowa w pyt. 1, należy rozpoznać jako koszt uzyskania przychodu po zakończeniu procesu likwidacji Maszyny, w tym: po wykreśleniu Maszyny z ewidencji środków trwałych oraz sporządzeniu odpowiedniej dokumentacji związanej z likwidacją środka trwałego (tj. w 2023 roku).

Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością („Spółka”, „Wnioskodawca”) jest rezydentem podatkowym podlegającym nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Przeważającym przedmiotem działalności Spółki jest produkcja m.in. artykułów spożywczych, ich sprzedaż hurtowa, a także przetwórstwo spożywcze. Spółka jest częścią międzynarodowej grupy A. („Grupa”).

Dla celów prowadzonej działalności produkcyjnej, Spółka wykorzystuje odpowiednio zaprojektowane i przystosowane urządzenia i maszyny, które w toku użytkowania wymagają napraw, ulepszeń a z czasem ulegają całkowitemu zużyciu bądź wymieniane są na bardziej nowoczesne.

W ramach realizowanej wewnątrz Grupy współpracy, w 2019 roku jedna z wykorzystywanych przez Spółkę w działalności produkcyjnej maszyn („Maszyna”), stanowiącą jej środek trwały, przekazana została tymczasowo do podmiotu powiązanego z Grupy do naszej zajmującego się m.in. rozwojem i budową tego rodzaju maszyn, mającego siedzibę w (...) („Podmiot Powiązany”) w celu przeprowadzenia odpowiednich testów pod kątem możliwości rozszerzenia funkcjonalności i wydajności Maszyny. Przekazanie Maszyny miało na celu walidację proponowanych rozwiązań technicznych poprzez wykwalifikowaną kadrę, a także potwierdzenie bezpieczeństwa jej używania po ich wprowadzeniu. Przeprowadzone testy nie przyniosły oczekiwanych rezultatów, a w ich toku istotna część Maszyny została zniszczona lub zdemontowana. Z uwagi na stan Maszyny, tj. przede wszystkim brak kluczowych komponentów, ewentualna odbudowa Maszyny umożliwiająca jej przywrócenie do pełnej funkcjonalności oceniona została jako ekonomicznie nieopłacalna.

W rezultacie, w 2021 roku, podjęta została decyzja o utylizacji Maszyny (ze względów logistycznych, utylizacja dokonana została na terenie (...), gdzie znajdowała się Maszyna). Fakt rzeczywistej utylizacji Maszyny potwierdzony został wówczas dokumentacją fotograficzną oraz oświadczeniem otrzymanym od podmiotu, który przeprowadził złomowanie.

W kontekście powyższego Wnioskodawca podkreśla, że utrata przydatności gospodarczej Maszyny w żadnym stopniu nie była rezultatem zmiany rodzaju działalności Spółki.

Przede wszystkim, w ww. czasie nie miała miejsca jakakolwiek zmiana rodzaju działalności Spółki, a analogiczne maszyny wykorzystywane były przez Spółkę (zarówno w okresie, w jakim prowadzone były opisane w niniejszym Wniosku testy jak i później) oraz wykorzystywane są przez nią obecnie w realizowanym procesie produkcyjnym.

Ze względu na fakt, że formalny proces likwidacji Maszyny nie został wówczas przeprowadzony, Maszyna nie została wykreślona z ewidencji środków trwałych. Ww. odpis aktualizujący wartość Maszyny stanowił koszt księgowy 2021 r., jednak z uwagi na brak formalnego zakończenia procesu likwidacji, Spółka nie rozpoznała tego odpisu jako kosztu uzyskania przychodów.

W 2023 roku Spółka planuje zakończyć proces likwidacji Maszyny i wykreślić ją z ewidencji środków trwałych. W tym celu zostanie sporządzona odpowiednia dokumentacja, składająca się m. in. z dokumentu (...) oraz protokołu potwierdzającego fizyczną likwidację środka trwałego.

Pytania

Czy prawidłowe jest stanowisko Spółki zgodnie z którym:

1.Niezamortyzowana wartość zlikwidowanego środka trwałego w postaci Maszyny stanowiła będzie koszt uzyskania przychodu Spółki?

2.Koszt, o którym mowa w pyt. 1, należy rozpoznać jako koszt uzyskania przychodu po zakończeniu procesu likwidacji Maszyny, w tym: po wykreśleniu Maszyny z ewidencji środków trwałych oraz sporządzeniu odpowiedniej dokumentacji związanej z likwidacją środka trwałego (tj. w 2023 roku)?

Państwa stanowisko w sprawie

W ocenie Spółki, prawidłowe jest stanowisko zgodnie z którym:

1.Niezamortyzowana wartość zlikwidowanego środka trwałego w postaci Maszyny stanowiła będzie koszt uzyskania przychodu Spółki.

Ad. 1.

Pojęcie kosztów uzyskania przychodów zostało zdefiniowane w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT. Zgodnie z tym przepisem, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Na podstawie powyższej definicji w doktrynie i orzecznictwie wskazuje się, że dany wydatek może być uznany za koszt uzyskania przychodów, jeśli spełnia łącznie następujące przesłanki:

został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
został właściwie udokumentowany,
nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Należy wskazać, że w przedstawionym stanie faktycznym powyższe przesłanki warunkujące uznanie danego wydatku za koszt uzyskania przychodów zostały spełnione. W szczególności:

przedmiotowy koszt został faktycznie i definitywnie poniesiony przez Spółkę (Spółka nie otrzymała zwrotu poniesionego kosztu w jakiejkolwiek formie);
Maszyna wykorzystywana była wyłącznie do celów związanych z działalnością gospodarczą Spółki, a w szczególności w celach zmierzających do uzyskania przychodów;
proces likwidacji zostanie udokumentowany - zarówno w postaci odpowiedniego dowodu księgowego (dokumentu (...) ) jak i protokołu potwierdzającego fizyczną likwidację środka trwałego, do którego załącznikiem jest dokumentacja fotograficzna potwierdzająca jego faktyczne zniszczenie.

Zastosowania nie znajdują również wyłączenia z kosztów uzyskania przychodów określone w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

W tym kontekście, rozważyć należy w szczególności wyłączenia z art. 16 ust. 1 pkt 5-6a tej ustawy. Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 5 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat w środkach trwałych oraz wartościach niematerialnych i prawnych w części pokrytej sumą odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT.

Zawarte we wniosku zapytanie dotyczące poniesionej straty nie spełnia jednak dyspozycji przywołanego przepisu, bowiem dotyczy jedynie tej części wartości środka trwałego, od której nie były dokonywane odpisy amortyzacyjne.

Z kolei, na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 6a, za koszty uzyskania przychodów nie uznaje się również strat w środkach trwałych oraz wartościach niematerialnych i prawnych, jeżeli środki te lub wartości zostały przeniesione poza terytorium Polski w sposób, o którym mowa w art. 24f ustawy o CIT (tj. w sposób, w wyniku którego Polska w całości/części utraciłaby prawo do opodatkowania dochodów ze zbycia tego składnika majątku). W opisywanym stanie faktycznym tego rodzaju przeniesienie nie miało miejsca, w związku z czym odwołanie do tej przesłanki także należy uznać za niezasadne.

Analizy wymaga również treść art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy o CIT, zgodnie z którym za koszty uzyskania przychodu nie uważa się strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności. Zdaniem Wnioskodawcy wspomniany przepis, tj. art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy o CIT, również nie znajdzie zastosowania w przedstawionym stanie faktycznym. Należy zauważyć, że odnosi się on wyłącznie do okoliczności, w których likwidacja środka trwałego spowodowana jest czynnikami związanymi ze zmianą rodzaju prowadzonej działalności, w wyniku czego środek trwały przestaje być przydatny - wówczas to, poniesiona strata nie może stanowić kosztu podatkowego.

Skoro jednak ustawodawca wyraźnie wyłącza z kosztów podatkowych straty związane z likwidacją środków trwałych wynikającą ze zmiany rodzaju działalności, oznacza to jednocześnie, że, a contrario, straty związane z likwidacją środków trwałych uwarunkowaną innego rodzaju przyczynami, mogą stanowić koszty uzyskania przychodów na zasadach ogólnych (tj. nie podlegają wyłączeniu na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy o CIT).

Zdaniem Wnioskodawcy, straty z likwidacji spowodowanej zdarzeniami określonymi w przedstawionym stanie faktycznym nie mogą zostać zakwalifikowane jako zmiana rodzaju działalności w rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy o CIT i w konsekwencji nie będą podlegały wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów. W przedmiotowych okolicznościach, nie doszło bowiem do zmiany rodzaju prowadzonej przez Spółkę działalności gospodarczej, w której wykorzystywana była Maszyna - Spółka w dalszym ciągu prowadzi działalność tego samego rodzaju, w której nadal wykorzystywane są podobnego rodzaju urządzenia o pełnej funkcjonalności.

Brak możliwości wykorzystania Maszyny w tej działalności wynika natomiast wyłącznie z faktu jej uszkodzenia w toku przeprowadzanych testów - w zakresie uniemożliwiającym jej dalsze wykorzystywanie w prowadzonej działalności. Z punktu widzenia racjonalności podejmowanych działań, ekonomicznego uzasadnienia nie znajdowały również próby naprawy i przywrócenia funkcjonalności Maszyny, które w praktyce wymagałaby istotnych nakładów finansowych.

Tym samym, decyzja o utylizacji urządzenia nie była podyktowana zmianą profilu działalności, lecz wynikała z faktu jego uszkodzenia (w toku prowadzonych testów) w stopniu uniemożliwiającym użytkowanie maszyny/kontynuację testów a także sprawiającym, że ewentualna naprawa Maszyny byłaby ekonomicznie nieopłacalna.

Należy zauważyć, że samo uszkodzenie maszyny nastąpiło w sposób niezależny od działań Spółki (w szczególności: nie było przez Spółkę w żaden sposób zawinione/nie było wynikiem braku dochowania przez nią należytej staranności) ale powstało związku z racjonalnym działaniem zmierzającym do poszerzenia funkcjonalności Maszyny (tj. w toku typowych działań testowych realizowanych przez podmiot specjalizujący się w tego rodzaju aktywnościach).

W dobie intensywnego rozwoju, zdarza się, że w ciągu kilku lat przyjęte rozwiązania technologiczne okazują się przestarzałe, a posiadany sprzęt wymaga sprawdzenia pod kątem jego użyteczności i funkcjonalności. W praktyce zdarza się więc, że różnego rodzaju działania związane z gospodarką środkami trwałymi (jak w tej sytuacji: próba poszerzenia funkcjonalności Maszyny) wynikają z potrzeby rozwoju oraz modernizacji prowadzonej działalności gospodarczej (np. procesu produkcyjnego) zmierzającej m.in. do zmniejszenia kosztów prowadzonej działalności, poprawy wydajności produkcji lub polepszenia jakości wytwarzanych wyrobów - co przekładać się ma na wzrost dochodów podatnika.

Zdaniem Spółki, nie powinien zatem budzić wątpliwości fakt, że decyzja o zlikwidowaniu testowanej Maszyny, była zasadna i ekonomicznie uzasadniona. Prawidłowość wyrażonego przez Wnioskodawcę stanowiska potwierdził Naczelny Sąd Administracyjny („NSA”) m.in. w wyroku z 20 lutego 2018 r. (sygn. II FSK 432/16) wskazując wprost, że „Art. 16 ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.p. daje możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli utrata przydatności gospodarczej nie nastąpiła w wyniku zmiany rodzaju działalności.”

Prezentowany pogląd znajduje wyraz również w interpretacjach indywidualnych wydanych przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej („Dyrektor KIS”) np. z 24 maja 2019 r. (sygn. 0111-KDIB2-3.4010.84.2019.5.LG), w której organ stwierdził, że „Skoro art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p. zawiera zamknięty katalog wydatków, które nie podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, a wśród tych wydatków ustawodawca nie wymienia strat powstałych w związku z likwidacją nie w pełni zamortyzowanych środków trwałych, jeżeli środki te zostały zlikwidowane z przyczyn innych aniżeli wskazane w treści w art. 16 ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.p., tj. nie zostały zlikwidowane z powodu utraty ich przydatności gospodarczej na skutek zmiany rodzaju działalności, oznacza to, że straty te podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów z uwzględnieniem przesłanek wskazanych w art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p.”.

Jak natomiast wskazuje Dyrektor KIS w interpretacji indywidualnej z 11 grudnia 2018 r. (sygn. 0111-KDIB2-3.4010.332.2018.1.PB): „Przez utratę przydatności gospodarczej środków trwałych należy rozumieć, nie tylko ich fizyczne zużycie, np. w wyniku długotrwałej eksploatacji, a więc utratę cech zapewniających zdatność do użytku, lecz także brak opłacalności korzystania z nich czy w ogóle brak możliwości korzystania z tych środków trwałych.”

Z kolei w interpretacji indywidualnej z 8 maja 2020 r. (sygn. 0111-KDIB1-2.4010.63.2020.1.ANK) Dyrektor KIS uznał za prawidłowe następujące stanowisko: „Możliwość uznania za koszt uzyskania przychodów nieumorzonej wartości środka trwałego w części niepokrytej sumą odpisów amortyzacyjnych, należy oceniać przez pryzmat kryterium racjonalnego i ekonomicznego działania Spółki oraz z punktu widzenia realizacji celów wskazanych w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, a więc osiągania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.”

Podobnie wypowiedział się również NSA w wyroku z 1 marca 2013 r. (sygn. II FSK 1288/11), w którym wskazał, że „Należy wskazać, że zasady dotyczące kosztów uzyskania przychodów mają w założeniu uwzględnić istotę i cel prowadzenia działalności gospodarczej, premiując wydatki służące jej rozwojowi i generowaniu przychodów. Niektóre rodzaje działań powodujących „doraźne” straty są elementem strategii gospodarczej i nie muszą stać w sprzeczności z działaniami w celu osiągnięcia przychodów, ale w dalszej perspektywie służyć zwiększaniu zysków podmiotu gospodarczego.”

W powyższym wyroku NSA potwierdził również prawidłowość opisanego przez Wnioskodawcę podejścia, zgodnie z którym możliwe jest zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów straty z powodu likwidacji nie w pełni zamortyzowanych środków trwałych w wysokości niepokrytej dokonanymi odpisami amortyzacyjnymi. Sąd w uzasadnieniu wyroku odniósł się do przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jednak z uwagi na tożsame regulacje zawarte w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych w zakresie środków trwałych, powyższe rozważania mają wyraz uniwersalny. Powyższe stanowisko zostało również wyrażone w wyroku WSA w Gliwicach z 18 grudnia 2018 r. (sygn. I SA/Gl 820/18).

Podsumowując, zdaniem Wnioskodawcy, w przedstawionym stanie faktycznym niezamortyzowana wartość zlikwidowanego środka trwałego w postaci Maszyny stanowiła będzie koszt uzyskania przychodu Spółki.

Ad. 2.

Zdaniem Wnioskodawcy, ujęcie w kosztach uzyskania przychodów niezamortyzowanej wartości środka trwałego możliwe jest dopiero po zakończeniu pełnego procesu likwidacji tego środka trwałego, tj. w szczególności po faktycznej likwidacji środka trwałego oraz wykreśleniu go z ewidencji środków trwałych.

Zgodnie z przepisami ustawy o CIT należy wyróżnić dwa rodzaje kosztów: pośrednie i bezpośrednie. Podział ten warunkowany jest przez związek jaki koszty te posiadają z uzyskiwanymi przez Spółkę przychodami. W przepisach nie została sformułowana legalna definicja kosztów pośrednich i bezpośrednich, jednak zgodnie z ogólnie przyjętą zasadą za koszty pośrednie uznaje się koszty całokształtu działalności podatnika (tj. takie, których nie da się powiązać z określonym przychodem), natomiast koszty bezpośrednie zaś to koszty związane z konkretnymi (identyfikowalnymi) przychodami.

W praktyce dokonywania rozliczeń podatkowych wątpliwości może budzić prawidłowe zaliczenie danego wydatku do odpowiedniej kategorii, co w dalszej kolejności wpływa również na prawidłowe potrącenie kosztów w czasie.

Zgodnie z art. 15 ust. 4 ustawy CIT, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody.

Z kolei, na podstawie art. 15 ust. 4d ustawy o CIT koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami (tj. koszty pośrednie), są potrącalne w dacie ich poniesienia.

Jak wskazuje art. 15 ust. 4e ustawy o CIT, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, uważa się co do zasady dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku) lub w przypadku ich braku - innego dowodu.

Zdaniem Wnioskodawcy strata z tytułu likwidacji środka trwałego stanowi koszt pośrednio związany z przychodami (brak jest możliwości powiązania tego kosztu z konkretnym przychodem Spółki), który stanowił będzie koszt uzyskania przychodów w dacie jego poniesienia. Za dzień poniesienia kosztu w niniejszym stanie faktycznym należy uznać dzień, w którym dany środek trwały został wykreślony z ewidencji środków trwałych (na podstawie dokumentu (...) ), a proces likwidacji został zakończony (i potwierdzony protokołem likwidacji zawierającym dokumentację fotograficzną potwierdzającą jego zniszczenie).

Należy podkreślić, że likwidacja środka trwałego, jest procesem złożonym obejmującym szereg czynności/etapów, które to etapy powinny zostać prawidłowo udokumentowane. W przedstawionym stanie faktycznym, likwidacja środka trwałego obejmuje następujące etapy:

1.fizyczną likwidację (utylizację) środka trwałego (potwierdzoną stosownym protokołem i dokumentacją fotograficzną),

2.postawienie środka trwałego w stan likwidacji, z którym wiąże się jego wyksięgowanie z ewidencji bilansowej, a ujęcie go w ewidencji pozabilansowej (potwierdzone dokumentem LT),

3.zakończenie likwidacji, czyli wykreślenie środka trwałego z rejestru środków trwałych.

Jak potwierdzają organy podatkowe w wydawanych interpretacjach (por. np. interpretacja indywidualna Dyrektora KIS z 23 stycznia 2019 r., sygn. 0114-KDIP3-1.4011.588.2018.1.IF oraz z 28 grudnia 2021 r., sygn. 0111-KDIB1-1.4010.583.2021.2.ŚS), aby podatnik mógł zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów niezamortyzowaną część wartości urządzenia, zakończony musi zostać pełen proces jego likwidacji (tj. wszystkie etapy tego procesu), tj. zarówno fizyczna likwidacja środka trwałego jak i ujęcie tego zdarzenia w księgach. Niewystarczająca jest zatem fizyczna likwidacja środka trwałego (potwierdzona poświadczeniem zniszczenia i dokumentacja fotograficzną), w sytuacji w której środek ten w dalszym ciągu ujęty jest w ewidencji środków trwałych - zdaniem Wnioskodawcy, oba powyższe warunki muszą bowiem zostać spełnione łącznie.

W świetle powyższego, w opinii Wnioskodawcy, koszt w postaci niezamortyzowanej wartości środka trwałego Spółka będzie miała prawo uwzględnić jako koszt uzyskania przychodów pod datą zakończenia pełnego procesu likwidacji środka trwałego, czyli po zakończeniu ostatniego etapu likwidacji i spełnieniu wszystkich wymogów co do możliwości zaliczenia tego wydatku jako koszt uzyskania przychodów.

Odnosząc powyższe do analizowanego stanu faktycznego należy zauważyć, że etap fizycznej likwidacji środka trwałego zakończony w (…) r., na dowód czego została wykonana dokumentacja fotograficzna oraz wydany został dokument potwierdzający złomowanie urządzenia. Następnie, w 2023 środek trwały został postawiony w stan likwidacji. Formalny proces likwidacji został więc rozłożony w czasie. Jego zakończenie nastąpi w 2023 r. Wówczas Spółka sporządzi wymagane z punktu widzenia procesu likwidacji środka trwałego dokumenty - w tym dokument (…) oraz protokół likwidacyjny, wymagany z punktu widzenia możliwości ostatecznego wyksięgowania z ewidencji środka trwałego.

Wnioskodawca pozbawiony jest tym samym możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów straty z tytułu likwidacji środka trwałego do czasu wykreślenia go z ewidencji środków trwałych.

Wobec faktu, że w rozumieniu przepisów ustawy o CIT strata z tytułu likwidacji środka trwałego stanowi pośredni koszt uzyskania przychodów, a dokumenty potwierdzające faktyczną likwidację, na podstawie których Spółka dokona wykreślenia Maszyny, zostaną sporządzone w 2023 r. (i wówczas również likwidacja środka trwałego ujęta będzie w księgach rachunkowych), to właśnie w 2023 r. będzie ona uprawniona do zaliczenia straty z tytułu niezamortyzowanej wartości środka trwałego do kosztów podatkowych.

Analogiczne stanowisko, w zbliżonym stanie faktycznym zostało uznane za prawidłowe w wydanej przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej interpretacji indywidualnej z 18 czerwca 2019 r. (sygn. 0111-KDIB1-2.4010.162.2019.1.MM), w której organ stwierdził, że „Jeżeli zatem, co wynika z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego, do fizycznej likwidacji części składowej środka trwałego doszło w 2017 r., dokumenty zaś stanowiące podstawę ujęcia (zaksięgowania) wynikłej stąd straty w księgach rachunkowych zostały wystawione w 2019 r. i w tym samym roku na ich podstawie ujęto (zaksięgowano) w księgach rachunkowych stratę, zgodzić należy się z Wnioskodawcą, iż mógł on zaliczyć tę stratę do kosztów uzyskania przychodów w 2019 r.”

Zatem, w związku z powyższą argumentacją, zdaniem Wnioskodawcy koszt, o którym mowa w pyt. 1, należy rozpoznać jako koszt uzyskania przychodu po zakończeniu procesu likwidacji Maszyny, w tym: po wykreśleniu Maszyny z ewidencji środków trwałych oraz sporządzeniu odpowiedniej dokumentacji związanej z likwidacją środka trwałego (tj. w 2023 roku).

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Ocena prawna przedstawionego przez Spółkę zagadnienia wymaga odniesienia się do definicji kosztów uzyskania przychodów, zawartej w art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 roku o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2022 r., poz. 2587 ze zm., dalej: „ustawy o CIT”):

Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu.

W myśl tego przepisu, wszystkie poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami (poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie, zwiększenie, zachowanie lub zabezpieczenie tego przychodu).

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
został właściwie udokumentowany,
nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Z powyższego przepisu wynika, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Przesłankę celowości kosztu uważa się za spełnioną, gdy istnieje związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem danego kosztu, a powstaniem lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Nie ma przy tym znaczenia, czy dany wydatek przyniósł oczekiwany skutek w postaci osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia ich źródła. Istotne jest, czy w momencie jego ponoszenia podatnik mógł - obiektywnie oceniając - oczekiwać takiego efektu.

Kierując się kryterium stopnia powiązania istniejącego pomiędzy kosztem a celem, jakiemu ma służyć, ustawodawca wyróżnia koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami i koszty uzyskania przychodów inne niż bezpośrednio związane z przychodami (tzw. koszty pośrednie), różnicując moment ich potrącalności (art. 15 ust. 4, 4b-4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych).

Do pierwszej z wymienionych kategorii należą takie wydatki, których poniesienie ma bezpośrednio na celu uzyskanie konkretnych przychodów. W ich przypadku możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód. Klasycznym przykładem bezpośredniego związku kosztów z przychodami jest relacja, w jakiej pozostają wydatki na nabycie lub wytworzenie jednostki towaru i przychód ze zbycia tej jednostki towaru. Natomiast pośrednie koszty uzyskania przychodów to takie wydatki, których ponoszenie jest racjonalnie uzasadnione jako służące osiąganiu przychodów lub zachowaniu albo zabezpieczeniu ich źródła, nie ma jednak możliwości przypisania ich do określonych, konkretnych przychodów. Do tego rodzaju kosztów zalicza się m.in. koszty zarządu ponoszone przez spółkę kapitałową (wydatki związane z działaniem organu zarządzającego spółki kapitałowej), uznając, że - jako ogólne, stałe koszty dotyczące jej funkcjonowania jako osoby prawnej i podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą - są ponoszone w celu uzyskiwania przychodów.

Katalog wyłączeń z kategorii kosztów uzyskania przychodów, pomimo ich związku z przychodami i prowadzoną działalnością gospodarczą, zawarty w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, ma charakter zamknięty.

Stosownie do treści art. 16 ust. 1 pkt 5 ustawy o CIT:

Nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat w środkach trwałych oraz wartościach niematerialnych i prawnych w części pokrytej sumą odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 6 ww. ustawy:

Nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności.

W świetle tego przepisu, w przypadku gdy likwidacja środków trwałych została dokonana z tej przyczyny, że dotychczas wykorzystywany środek trwały utracił przydatność z racji zmiany rodzaju działalności, to poniesiona strata nie stanowi kosztu podatkowego.

Oznacza to, że strata powstała w związku z likwidacją środków trwałych spowodowana innymi przyczynami niż zmiana rodzaju działalności może być zaliczona do kosztów uzyskania przychodów.

Jak stanowi art. 16a ust. 1 pkt 6a ustawy o CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów:

strat w środkach trwałych oraz wartościach niematerialnych i prawnych, jeżeli środki te lub wartości zostały przeniesione poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w sposób, o którym mowa w art. 24f;

Jak stanowi art. 24f ust. 3 ustawy o CIT:

Przeniesienie składnika majątku poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, o którym mowa w ust. 2 pkt 1, obejmuje w szczególności sytuację, w której:

1) podatnik, o którym mowa w art. 3 ust. 1, przenosi do swojego zagranicznego zakładu składnik majątku dotychczas związany z działalnością prowadzoną na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;

2) podatnik, o którym mowa w art. 3 ust. 2, przenosi do państwa swojej rezydencji podatkowej lub do innego niż Rzeczpospolita Polska państwa, w którym prowadzi działalność poprzez zagraniczny zakład, składnik majątku dotychczas związany z działalnością prowadzoną na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez zagraniczny zakład;

3) podatnik, o którym mowa w art. 3 ust. 2, przenosi do innego państwa całość albo część działalności prowadzonej dotychczas poprzez położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zagraniczny zakład.

Odrębną kategorię kosztów uzyskania przychodu stanowią odpisy amortyzacyjne.

Zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy o CIT, do 31 grudnia 2021 r.:

kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Natomiast, w myśl art. 15 ust. 6 ustawy o CIT, od 1 stycznia 2022 r.:

kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane zgodnie z art. 16a-16m, przy czym w przypadku spółek nieruchomościowych odpisy dotyczące środków trwałych zaliczonych do grupy 1 Klasyfikacji nie mogą być w roku podatkowym wyższe niż dokonywane zgodnie z przepisami o rachunkowości odpisy amortyzacyjne lub umorzeniowe z tytułu zużycia środków trwałych, obciążające w tym roku podatkowym wynik finansowy jednostki.

W myśl art. 16a ust. 1 ustawy o CIT:

Amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1.budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,

2.maszyny, urządzenia i środki transportu,

3.inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Z definicji środka trwałego zawartej w art. 16a ust. 1 ustawy o CIT wynika, że aby dany przedmiot był uznany za środek trwały musi spełniać następujące warunki:

1.stanowić własność lub współwłasność podatnika,

2.być kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania, tzn. środek powinien być wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne umożliwiające jego funkcjonowanie, zgodnie z przeznaczeniem,

3.przewidywany okres jego używania musi być dłuższy niż rok,

4.musi być wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Jednocześnie, na podstawie art. 16g ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy o CIT:

Za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-14, uważa się, w razie odpłatnego nabycia cenę ich nabycia, a w razie wytworzenia we własnym zakresie koszt wytworzenia.

Zgodnie z art. 16h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy:

Odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 16k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji, z zastrzeżeniem art. 16e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 16 ust. 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Państwa wątpliwości w zakresie pytania nr 1 dotyczą kwestii ustalenia, czy niezamortyzowana wartość zlikwidowanego środka trwałego w postaci Maszyny stanowiła będzie koszt uzyskania przychodu Spółki.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że przedmiotem działalności Spółki jest produkcja m.in. artykułów spożywczych, ich sprzedaż hurtowa, a także przetwórstwo spożywcze. Spółka jest częścią międzynarodowej grupy A. Dla celów prowadzonej działalności produkcyjnej, Spółka wykorzystuje odpowiednio zaprojektowane i przystosowane urządzenia i maszyny, które w toku użytkowania wymagają napraw, ulepszeń a z czasem ulegają całkowitemu zużyciu bądź wymieniane są na bardziej nowoczesne. W ramach realizowanej wewnątrz Grupy współpracy, w 2019 roku jedna z wykorzystywanych przez Spółkę w działalności produkcyjnej Maszyn, stanowiącą jej środek trwały, przekazana została tymczasowo do podmiotu powiązanego z Grupy zajmującego się m.in. rozwojem i budową tego rodzaju maszyn, mającego siedzibę w (...) w celu przeprowadzenia odpowiednich testów pod kątem możliwości rozszerzenia funkcjonalności i wydajności Maszyny. Przekazanie Maszyny miało na celu walidację proponowanych rozwiązań technicznych poprzez wykwalifikowaną kadrę, a także potwierdzenie bezpieczeństwa jej używania po ich wprowadzeniu. Przeprowadzone testy nie przyniosły oczekiwanych rezultatów, a w ich toku istotna część Maszyny została zniszczona lub zdemontowana. Z uwagi na stan Maszyny, tj. przede wszystkim brak kluczowych komponentów, ewentualna odbudowa Maszyny umożliwiająca jej przywrócenie do pełnej funkcjonalności oceniona została jako ekonomicznie nieopłacalna. W rezultacie, w (…) roku, podjęta została decyzja o utylizacji Maszyny (ze względów logistycznych, utylizacja dokonana została na terenie (...), gdzie znajdowała się Maszyna). Fakt rzeczywistej utylizacji Maszyny potwierdzony został wówczas dokumentacją fotograficzną oraz oświadczeniem otrzymanym od podmiotu, który przeprowadził złomowanie. W kontekście powyższego Wnioskodawca podkreśla, że utrata przydatności gospodarczej Maszyny w żadnym stopniu nie była rezultatem zmiany rodzaju działalności Spółki.

Odpisy amortyzacyjne dokonywane od wartości początkowej Maszyny zaliczane były do kosztów uzyskania przychodów Spółki w okresie, w jakim Maszyna wykorzystywana była do prowadzonej działalności gospodarczej, tj. do czasu jej zniszczenia, kiedy to stała się ona niezdatna do użytku/kontynuacji prowadzonych testów. W związku z utylizacją (faktycznym zniszczeniem) Maszyny w 2021 roku, Spółka dokonała w tym okresie odpisu aktualizującego wartość Maszyny (do kwoty 0 zł). Ze względu na fakt, że formalny proces likwidacji Maszyny nie został wówczas przeprowadzony, Maszyna nie została wykreślona z ewidencji środków trwałych. Ww. odpis aktualizujący wartość Maszyny stanowił koszt księgowy 2021 r., jednak z uwagi na brak formalnego zakończenia procesu likwidacji, Spółka nie rozpoznała tego odpisu jako kosztu uzyskania przychodów. W 2023 roku Spółka planuje zakończyć proces likwidacji Maszyny i wykreślić ją z ewidencji środków trwałych. W tym celu zostanie sporządzona odpowiednia dokumentacja, składająca się m. in. z dokumentu (...) oraz protokołu potwierdzającego fizyczną likwidację środka trwałego.

Mając na uwadze przedstawione zdarzenie przyszłe należy stwierdzić, że w przedmiotowej sprawie nie będzie miał zastosowania art. 16 ust. 1 pkt 5 ustawy o CIT, gdyż dotyczy jedynie tej części wartości środka trwałego, od której były dokonywane odpisy amortyzacyjne. Wspomniany przepis, tj. art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy o CIT, również nie znajdzie zastosowania w przedstawionym stanie faktycznym, ponieważ odnosi się on wyłącznie do okoliczności, w których likwidacja środka trwałego spowodowana jest czynnikami związanymi ze zmianą rodzaju prowadzonej działalności, w wyniku czego środek trwały przestaje być przydatny - wówczas to, poniesiona strata nie może stanowić kosztu podatkowego.

W opisanym zdarzeniu przyszłym nie będzie miał zastosowania także art. 16 ust. 1 pkt 6a ustawy o CIT ponieważ przeniesienie o którym mowa w tym przepisie nie miało miejsca, w związku z czym odwołanie do tej przesłanki także należy uznać za niezasadne.

Jak wskazuje Spółka we wniosku brak możliwości wykorzystania Maszyny w działalności wynika wyłącznie z faktu jej uszkodzenia w toku przeprowadzanych testów - w zakresie uniemożliwiającym jej dalsze wykorzystywanie w prowadzonej działalności. Z punktu widzenia racjonalności podejmowanych działań, ekonomicznego uzasadnienia nie znajdowały również próby naprawy i przywrócenia funkcjonalności Maszyny, które w praktyce wymagałaby istotnych nakładów finansowych.

Biorąc powyższe pod uwagę należy zgodzić się ze stanowiskiem Spółki, że niezamortyzowana wartość zlikwidowanego środka trwałego w postaci Maszyny stanowiła będzie koszt uzyskania przychodu Spółki.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1 jest prawidłowe.

Państwa wątpliwości w zakresie pytania nr 2 dotyczą kwestii ustalenia, czy Spółka wartość zlikwidowanego środka trwałego ma prawo rozpoznać jako koszt uzyskania przychodu po zakończeniu procesu likwidacji Maszyny, w tym: po wykreśleniu Maszyny z ewidencji środków trwałych oraz sporządzeniu odpowiedniej dokumentacji związanej z likwidacją środka trwałego (tj. w 2023 roku).

Zgodnie z art. 15 ust. 4 ustawy o CIT:

koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 4b i 4c.

W myśl art. 15 ust. 4d ustawy o CIT:

Koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Zgodnie natomiast art. 15 ust. 4e ustawy o CIT:

Za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów nieumorzonej podatkowo wartości początkowej środka trwałego, likwidowanego, możliwe jest przy spełnieniu dwóch łącznych warunków:

fizycznej likwidacji środka trwałego,
ujęcia w księgach tego zdarzenia.

Przy czym ujęcie w kosztach podatkowych nie może nastąpić wcześniej niż fizyczna likwidacja. Koszt ten winien być rozpoznany w momencie faktycznej likwidacji środka trwałego (data sporządzenia protokołu zakończenia fizycznej likwidacji środka trwałego) pod warunkiem ujęcia tego zdarzenia w księgach.

Mając powyższe na uwadze wskazać należy, że skoro likwidacja środka trwałego (Maszyny) nie była spowodowana utratą przydatności gospodarczej środka trwałego na skutek zmiany rodzaju działalności, Spółka będzie miała prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wartość niezamortyzowaną likwidowanego środka trwałego (likwidowanej Maszyny). Koszt ten Spółka będzie miała prawo uwzględnić jako koszt uzyskania przychodów pod datą zakończenia faktycznej (całościowej) likwidacji środka trwałego, czyli po zakończeniu ostatniego etapu likwidacji oraz wystawienia odpowiednich dokumentów potwierdzających fizyczną likwidację, tj. pod datą ujęcia (zaksięgowania) w księgach tego zdarzenia.

Tym samym koszt w postaci niezamortyzowanej wartości środka trwałego Spółka będzie miała prawo uwzględnić jako koszt uzyskania przychodów pod datą zakończenia pełnego procesu likwidacji środka trwałego, czyli po zakończeniu ostatniego etapu likwidacji i spełnieniu wszystkich wymogów co do możliwości zaliczenia tego wydatku jako koszt uzyskania przychodów.

Zatem, w związku z powyższą argumentacją, koszt należy rozpoznać jako koszt uzyskania przychodu po zakończeniu procesu likwidacji Maszyny, w tym: po wykreśleniu Maszyny z ewidencji środków trwałych oraz sporządzeniu odpowiedniej dokumentacji związanej z likwidacją środka trwałego (tj. w 2023 roku).

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2 jest prawidłowe.

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Państwa i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywać się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.). Aby interpretacja mogła pełnić funkcję ochronną: Państwa sytuacja musi być zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i muszą się Państwo zastosować do interpretacji.
Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1)z zastosowaniem art. 119a;

2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 259; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.).

Dane dokumentu

Interpretacja

Interpretacja indywidualna z dnia 26 lipca 2023 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0114-KDIP2-1.4010.301.2023.1.JF