RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o funkcjonowania Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 113,

uwzględniając wniosek Komisji Europejskiej,

uwzględniając opinię Parlamentu Europejskiego (¹),

uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego (²),

stanowiąc zgodnie ze specjalną procedurą ustawodawczą,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1) Dyrektywa Rady 2006/112/WE (³) stanowi, że każdy podatnik dokonujący podlegającej opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenia usług zobowiązany jest do zapłaty podatku od wartości dodanej (VAT). W przypadku transakcji transgranicznych i w stosunku do niektórych krajowych sektorów o wysokim stopniu ryzyka przewidziano jednak przesunięcie obowiązku zapłaty VAT na osobę, na rzecz której dokonywana jest dostawa towarów lub świadczona jest usługa (mechanizm odwrotnego obciążenia).

(2) Ze względu na poważny charakter oszustw dotyczących VAT należy zezwolić państwom członkowskim na tymczasowe stosowanie w odniesieniu do dostaw pewnych kategorii towarów i usług, mechanizmu, zgodnie z którym obowiązek zapłaty VAT zostaje przeniesiony na osobę, na rzecz której dokonywana jest podlegająca opodatkowaniu dostawa towarów lub świadczona jest podlegająca opodatkowaniu usługa, włącznie z sytuacją, gdy te kategorie towarów i usług nie są wymienione ani w art. 199 dyrektywy 2006/112/WE ani nie są przedmiotem szczególnych odstępstw przyznanych państwom członkowskim.

(3) W tym celu w 2009 roku Komisja przedstawiła wniosek, w którym wyszczególniono pewne towary i usługi, do których w ustalonym okresie można by stosować mechanizm odwrotnego obciążenia. Rada opowiedziała się za podzieleniem wniosku i przyjęła dyrektywę Rady 2010/23/UE (⁴), której zakres ograniczono jednak wyłącznie do pozwoleń na emisję gazów cieplarnianych, ze względu na to, że skala oszustw w tym sektorze wymagała natychmiastowej reakcji. Jednocześnie Rada podjęła polityczne zobowiązanie do kontynuowania negocjacji w sprawie pozostałej części wniosku Komisji.

(4) W tym czasie oszustwa odnotowano w innych sektorach, a zatem do zawartego w pozostałej części wniosku Komisji wcześniej określonego wykazu towarów i usług, do których mógłby mieć zastosowanie mechanizm odwrotnego obciążenia, należy dodać kolejne towary i usługi. W szczególności, oszustwa występują w związku z dostawami gazu i energii elektrycznej, świadczeniem usług telekomunikacyjnych, dostarczaniem konsoli do gier, tabletów i laptopów, dostawami zbóż, roślin przemysłowych (w tym nasion oleistych i buraków cukrowych) oraz metali surowych lub półwyrobów metalowych, w tym metali szlachetnych.

(5) Wprowadzenie mechanizmu odwrotnego obciążenia w odniesieniu do tych towarów i usług, które zgodnie z ostatnimi doświadczeniami są szczególnie podatne na oszustwa, nie może, w przeciwieństwie do jego powszechnego stosowania, mieć negatywnego wpływu na podstawowe zasady systemu VAT, takie jak płatności cząstkowe.

(6) Ten wcześniej określony wykaz, z którego państwa członkowskie mogą dokonać wyboru, należy ograniczyć do dostaw towarów i świadczenia usług, które zgodnie z ostatnimi doświadczeniami są szczególnie podatne na oszustwa.

(7) Stosując mechanizm odwrotnego obciążenia, państwa członkowskie mają swobodę w zakresie określania warunków jego stosowania, w tym ustalania progów, kategorii dostawców lub odbiorców, do których niniejszy mechanizm może mieć zastosowanie, oraz częściowego stosowania tego mechanizmu w poszczególnych kategoriach.

(8) Ze względu na to, że mechanizm odwrotnego obciążenia jest środkiem tymczasowym stosowanym w oczekiwaniu na rozwiązania ustawodawcze dotyczące dłuższego okresu, tak by system VAT stał się bardziej odporny na przypadki oszustw związanych z VAT, mechanizm odwrotnego obciążenia, określony w art. 199a dyrektywy 2006/112/WE powinien być stosowany jedynie przez ograniczony okres.

(9) Aby zagwarantować możliwość stosowania mechanizmu odwrotnego obciążenia przez okres wystarczająco długi, by zapewnić jego skuteczność i umożliwić późniejszą ocenę, należy przedłużyć przewidziany obecny okres ustalony na 30 czerwca 2015 r. Podobnie należy przesunąć okres oceny oraz datę, do której należy zgłosić zmiany w oszustwach podatkowych.

(10) W celu umożliwienia wszystkim państwom członkowskim stosowania mechanizmu odwrotnego obciążenia, opisanego powyżej, konieczne jest wprowadzenie odpowiedniej zmiany do dyrektywy 2006/112/WE.

(11) Ponieważ cel proponowanego działania, mianowicie walka z oszustwami związanymi z VAT przy zastosowaniu tymczasowych środków stanowiących odstępstwo od obowiązujących przepisów unijnych, nie może zostać osiągnięty w sposób wystarczający przez państwa członkowskie, a możliwe jest jego lepsze osiągnięcie na poziomie Unii, Unia może podjąć działania zgodne z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym artykule, niniejsza dyrektywa nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu.

(12) Należy zatem odpowiednio zmienić dyrektywę 2006/112/WE,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:

Artykuł 1

W dyrektywie 2006/112/WE wprowadza się następujące zmiany:

1) w art. 193 odesłanie do „art. 194–199” zastępuje się odesłaniem do „ art. 194–199b”;

2) w art. 199a wprowadza się następujące zmiany:

a) w ust. 1 zdanie pierwsze otrzymuje brzmienie:

„Państwa członkowskie mogą do dnia 31 grudnia 2018 r. i na okres co najmniej dwóch lat postanowić, że osobą zobowiązaną do zapłaty VAT jest podatnik, na rzecz którego wykonywana jest dowolna usługa lub dostarczany dowolny towar spośród poniżej wymienionych:” ;

b) w ust. 1 dodaje się litery w brzmieniu:

„c) dostawa telefonów komórkowych, będących urządzeniami wyprodukowanymi lub przystosowanymi do użytku w połączeniu z licencjonowaną siecią, wykorzystujących określone częstotliwości, niezależnie od tego, czy mogą one być wykorzystywane do innych zastosowań;

d) dostawa układów scalonych, takich jak mikroprocesory i jednostki centralne, przed ich zainstalowaniem w wyrobach przeznaczonych dla użytkownika końcowego;

e) dostawy gazu i energii elektrycznej na rzecz podatnika-pośrednika, zgodnie z definicją w art. 38 ust. 2;

f) dostarczanie certyfikatów dotyczących gazu i energii elektrycznej;

g) świadczenie usług telekomunikacyjnych, zgodnie z definicją w art. 24 ust. 2;

h) dostawy konsoli do gier, tabletów i laptopów;

i) dostawy zbóż i roślin przemysłowych (w tym nasion oleistych i buraków cukrowych), które w niezmienionym stanie zwykle nie są przeznaczone do konsumpcji ostatecznej;

j) dostawy metali surowych lub półwyrobów metalowych (w tym metali szlachetnych), inne niż te, o których mowa w art. 199 ust. 1 lit. d), o ile nie są objęte procedurą szczególną dotyczącą towarów używanych, dzieł sztuki, przedmiotów kolekcjonerskich i antyków na mocy art. 311– 343 lub procedurą szczególną dla złota inwestycyjnego na mocy art. 344–356.”;

c) dodaje się ustępy w brzmieniu:

„1a. Państwa członkowskie mogą określić warunki stosowania mechanizmu, o którym mowa w ust. 1.

1b. Stosowanie mechanizmu przewidzianego w ust. 1 do dostaw wszelkich towarów lub usług wymienionych w lit. c)–j) tego ustępu jest uzależnione od wprowadzenia właściwych i skutecznych obowiązków sprawozdawczych dla podatników dostarczających towary lub usługi, do których ma zastosowanie mechanizm, o którym mowa w ust. 1.”;

d) ust. 2 otrzymuje brzmienie:

„2. Wraz z wprowadzeniem mechanizmu, o którym mowa w ust. 1 państwa członkowskie powiadamiają Komitet ds. VAT o stosowaniu takiego mechanizmu i przekazują temu komitetowi następujące informacje dotyczące:

a) zakresu środka wdrażającego mechanizm, wraz z rodzajem oszustwa i jego charakterystyką, oraz zawierające szczegółowy opis środków towarzyszących, włącznie z obowiązkami sprawozdawczymi nakładanymi na podatników i wszelkimi środkami kontroli;

b) działań podjętych w celu poinformowania stosownych podatników o wprowadzeniu tego mechanizmu;

c) kryteriów oceny umożliwiających dokonanie porównania oszustw podatkowych w odniesieniu do towarów i usług wymienionych w ust. 1 przed zastosowaniem mechanizmu i po jego zastosowaniu, oszustw dotyczących innych towarów i usług przed zastosowaniem mechanizmu i po jego zastosowaniu, jak również każdego wzrostu liczby innego rodzaju oszustw przed zastosowaniem mechanizmu i po jego zastosowaniu;

d) daty wejścia w życie i okresu stosowania środka wdrażającego mechanizm.” ;

e) w ust. 3 akapit pierwszy, zdanie pierwsze otrzymuje brzmienie:

„Na podstawie kryteriów oceny określonych w ust. 2 lit. c) państwa członkowskie stosujące mechanizm, o którym mowa w ust. 1 przedstawią Komisji sprawozdanie nie później niż w dniu 30 czerwca 2017 r.”;

f) w ust. 3 akapit pierwszy, lit. a) otrzymuje brzmienie:

„ a) wpływu na oszustwa podatkowe w związku z dostawami towarów lub świadczeniem usług objętych środkiem;”;

g) ust. 4 otrzymuje brzmienie:

„4. Każde państwo członkowskie, które wykryło na swoim terytorium zmiany trendów w oszustwach podatkowych dotyczących kategorii towarów lub usług wymienionych w ust. 1 po wejściu w życie niniejszego artykułu w odniesieniu do takich towarów lub usług, przedłoży Komisji sprawozdanie na ten temat nie później niż w dniu 30 czerwca 2017 r.”.

5. Przed dniem 1 stycznia 2018 r. Komisja przedstawi Parlamentowi Europejskiemu i Radzie ogólne sprawozdanie oceniające na temat skutków mechanizmu, o którym mowa w ust. 1 w zakresie zwalczania oszustw.”.

Artykuł 2

Niniejsza dyrektywa wchodzi w życie dwudziestego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Artykuł 3

Niniejszą dyrektywę stosuje się do dnia 31 grudnia 2018 r.

Artykuł 4

Niniejsza dyrektywa skierowana jest do państw członkowskich.

Sporządzono w Brukseli dnia 22 lipca 2013 r.