PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 71,

uwzględniając wniosek Komisji,

uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego (¹),

stanowiąc zgodnie z procedurą określoną w art. 251 Traktatu (²),

a także mając na uwadze, co następuje:

(1) Dyrektywa Rady 76/135/EWG z dnia 20 stycznia 1976 r. w sprawie wzajemnego uznawania świadectw zdolności żeglugowej statków żeglugi śródlądowej (³) została znacząco zmieniona (⁴). Dla zapewnienia jasności i zrozumiałości powinna zostać sporządzona jej wersja ujednolicona.

(2) Wzajemne uznawanie świadectw zdolności żeglugowej powinno prowadzić do poprawy bezpieczeństwa żeglugi śródlądowej na obszarze Wspólnoty.

(3) Konieczne jest ustalenie, na podstawie jakich okoliczności oraz po spełnieniu jakich warunków państwa członkowskie mogą przerwać rejs statku.

(4) Konieczne jest, aby przepisy przewidziane w niniejszej dyrektywie były stosowane w odniesieniu do statków nieobjętych dyrektywą 2006/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 12 grudnia 2006 r. ustanawiającą wymagania techniczne dla statków żeglugi śródlądowej (⁵).

(5) Niniejsza dyrektywa nie powinna naruszać zobowiązań państw członkowskich odnoszących się do terminów transpozycji do prawa krajowego dyrektyw określonych w załączniku II część B,

PRZYJMUJĄ NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:

Artykuł 1

[1] Niniejszą dyrektywę stosuje się do statków wykorzystywanych do transportu towarów śródlądowymi drogami wodnymi, o całkowitej nośności co najmniej 20 ton metrycznych:

a) o długości mniejszej niż 20 metrów; oraz

b) dla których iloczyn długości (L), szerokości (B) i zanurzenia (T) wynosi mniej niż 100 m3.

Niniejsza dyrektywa nie narusza przepisów dotyczących inspekcji statków na Renie ani Europejskiego porozumienia w sprawie międzynarodowych przewozów materiałów niebezpiecznych śródlądowymi drogami wodnymi (ADN).

Artykuł 2

1. Państwa członkowskie określają w niezbędnym zakresie wszelkie niezbędne procedury wydawania świadectw zdolności żeglugowej.

Jednakże państwo członkowskie może wyłączyć z zakresu obowiązywania niniejszej dyrektywy statki żeglugi śródlądowej nieopuszczające dróg wodnych znajdujących się wyłącznie na jego terytorium.

2. Świadectwa zdolności żeglugowej są wydawane przez państwo członkowskie, w którym statek żeglugi śródlądowej jest wpisany do rejestru lub ma swój port macierzysty, albo też przez państwo członkowskie, na którego terytorium właściciel statku ma miejsce zamieszkania. Każde państwo członkowskie może zażądać od innego państwa członkowskiego wydania świadectw zdolności żeglugowej statków prowadzonych przez obywateli tego pierwszego państwa. Państwa członkowskie mogą przekazać swoje uprawnienia upoważnionym organom.

3. Świadectwa zdolności żeglugowej są wystawiane w jednym z języków urzędowych instytucji Unii Europejskiej i muszą zawierać przynajmniej informacje zawarte w załączniku I oraz wykorzystują podany tam system numeracji.

Artykuł 3

1. Z zastrzeżeniem ust. 3–6, każde państwo członkowskie uznaje na swoich śródlądowych drogach wodnych świadectwa zdolności żeglugowej wydane przez inne państwo członkowskie zgodnie z art. 2, tak jakby były wydane przez to państwo.

2. Ust. 1 ma zastosowanie jedynie wówczas, gdy świadectwo zostało wydane albo po raz ostatni przedłużone nie później niż przed pięcioma laty i nie utraciło jeszcze ważności.

Świadectwa wydane w trybie Przepisów dotyczących inspekcji statków na Renie uznaje się za dowody w rozumieniu ust. 3 i 5 przez cały okres, na który zostały wystawione.

3. Państwa członkowskie mogą wymagać przestrzegania specyfikacji technicznych ustanowionych w Przepisach dotyczących inspekcji statków na Renie. Mogą wymagać jako dowodów świadectw, o których mowa w ust. 2 akapit drugi.

4. [2] Państwa członkowskie mogą wymagać, aby statki przewożące towary niebezpieczne, określone w ADN, spełniały wymogi ustanowione w tym porozumieniu. Mogą one wymagać przedstawienia dowodu w postaci upoważnienia przewidzianego w tym porozumieniu.

5. Statki, które spełniają wymogi ustanowione w Przepisach dotyczących inspekcji statków na Renie, są dopuszczane do wszystkich wód śródlądowych Wspólnoty. Dowodem na spełnienie tych wymogów może być świadectwo, o którym mowa w ust. 2 akapit drugi.

Specjalne warunki transportu towarów niebezpiecznych są uważane za spełnione na wszystkich wodach śródlądowych Wspólnoty, w przypadku gdy statki spełniają wymogi ADN. Odpowiednim dowodem spełnienia tych wymogów może być upoważnienie, o którym mowa w ust. 4. [3]

6. Państwa członkowskie mogą wymagać spełnienia na szlakach żeglugi morskiej dodatkowych wymogów, równoważnych wymogom stawianym statkom tych państw. Państwa członkowskie informują Komisję o swoich szlakach żeglugi morskiej, których wykaz sporządzany jest przez Komisję na podstawie informacji dostarczanych jej przez państwa członkowskie.

Artykuł 4

1. Każde państwo członkowskie może cofnąć wystawione przez siebie świadectwo zdolności żeglugowej.

2. Każde państwo członkowskie może, w przypadku stwierdzenia podczas kontroli statku, że statek ten znajduje się w stanie, który stanowi zagrożenie dla otoczenia, odmówić wydania zgody na dalszą żeglugę do czasu stwierdzenia usunięcia usterek. To państwo członkowskie może to uczynić także wówczas, gdy stwierdzi podczas kontroli, że statek ten lub jego wyposażenie nie spełnia wymogów określonych w świadectwie zdolności żeglugowej lub w innych dokumentach, o których mowa w art. 3.

3. Każde państwo członkowskie, które zarządziło przerwanie żeglugi statku albo wyraziło zamiar przerwania żeglugi statku, w przypadku nieusunięcia usterki, informuje właściwe organy państwa, w którym świadectwo zdolności żeglugowej lub dokumenty, o których mowa w art. 3, zostały wydane, o przyczynach podjęcia lub zamiaru podjęcia takiej decyzji.

4. Każda decyzja o przerwaniu żeglugi statku, podjęta na podstawie przepisów wydanych w celu wykonania niniejszej dyrektywy, jest szczegółowo uzasadniana. O decyzji takiej powiadamia się uczestników postępowania wraz z pouczeniem o przysługującej im na podstawie przepisów krajowych możliwości odwołania i terminach jego wniesienia.

Artykuł 5

Dyrektywa 76/135/EWG, zmieniona dyrektywą wymienioną w załączniku II część A, zostaje uchylona, bez naruszenia zobowiązań państw członkowskich odnoszących się do terminów transpozycji do prawa krajowego dyrektyw określonych w załączniku II część B.

Odesłania do uchylonej dyrektywy traktuje się jako odesłania do niniejszej dyrektywy, zgodnie z tabelą korelacji w załączniku III.

Artykuł 6

Niniejsza dyrektywa wchodzi w życie dwudziestego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Artykuł 7

Niniejsza dyrektywa skierowana jest do państw członkowskich.

Sporządzono w Strasburgu dnia 16 września 2009 r.